تفاوت ما و آن ها که دنبالِ تسخیر مایند ...
بخش «نگاه شما» برای ارائه و معرفی «نگاه» مخاطبان «تابناک» به همه موضوعات است. هر مخاطب «تابناک» می‌تواند با مد نظر قرار دادن شرایط همکاری با این بخش، «نگاه» خود را ارسال کند تا در معرض دید و داوری دیگر مخاطبان قرار گیرد.
محمدرضا عینی: چه افرادی باید پرچمدار علم باشند؟ افرادی که پرچمدار علم هستند مگر چه کرده اند؟ شما در این نوشته داستان یک مکاتبه را خواهید خواند و احتمالا پس از آن بتوانید پاسخ سوالات مطرح شده را بدهید.
اخیرا ایمیلی به یک استاد دانشگاه در سوییس فرستاده بودم و موضوعی را عنوان کرده بودم که می توانست این استاد سرشناس اصلا به آن ایمیل توجهی نکند و خیلی راحت آن را به زباله دان سرویس پست الکترونیک خود انتقال دهد. تقریبا در هنگام ارسال این ایمیل امیدی به پاسخ گویی ایشان نداشتم و فکر می کردم اگر هم پاسخی دهد، هفته ها بعد احتمالا یک "نه" بزرگ پاسخ او خواهد بود (با توجه به تجربه ارسال ایمیل به اساتید داخل کشور). در کمال ناباوری پاسخ ایشان در کمتر از 30 دقیقه به من ارسال شد و با وجود دریافت پاسخ مثبت راجع به درخواستی که از ایشان داشتم، انجام عملی از سوی ایشان من را به شدت متحیر کرد.
داستان از این قرار است که ایمیل فرستاده شده به ایشان درخواست اجازه برای قرار دادن فایل هایی آموزشی از ایشان بر روی سایت تخصصی مهندسی علوم آب بود که همانطور بالا توضیح دادم انتظار دریافت پاسخ نداشتم. اما ایشان به سرعت پاسخی را فرستادند و در کمال ناباوری، در همان ایمیل برای من یک نام کاربری و رمز عبوری برای ورود به فضای شخصی خود در داخل یک موسسه بین المللی مطالعات آبی فرستادند که بتوانم از اطلاعات ایشان در آن فضای شخصی استفاده کنم.
به ناگاه یاد برخی از اساتید کشورم افتادم. اساتیدی که حتی فایل ارائه شده در سر کلاس را در اختیار دانشجویان قرار نمی دهند و به دانشجو گفته می شود که با دوربین موبایل خود عکس بگیرد. یا اساتیدی که علم خود را به طور تمام در اختیار دانشجو قرار نمی دهند تا فردا روزی در شرکت های خصوصی و سازمان های دولتی برای خود با دست خود رقیب نتراشند. حتما شما هم در طول دوران تحصیل به داده هایی برای انجام پژوهش احتیاج داشته اید و احتمالا به اساتید خود برای دریافت داده ها مراجعه کرده اید، اطمینان دارم که بالای 90 درصد مواقع داده ای به شما داده نشده است (بحث 10 درصد از اساتید که هرچه دارند مخلصانه در اختیار دانشجو قرار می دهند جداست).
این سیره اعتماد به افراد جزو صفات پیامبر خوبی هاست. ما پیرو پیامبری هستیم که هنگامی که در میان مردمان قرار می گرفت، هر کسی چیزی می گفت به گفته وی اعتماد می کرد، این اعتماد به سخنان مردمان در آن حد و اندازه گسترده بود که دشمنان و مخالفان، پیامبر(ص) را متهم به ساده لوحی کرده و می گفتند که وی هر چه می شنود باور و اعتماد می کند و به تحقیق و تفحص در باره آن نمی پردازد. خداوند این صفت پیامبر(ص) را تایید کرده و می فرماید که این روش و سیره اجتماعی وی در زندگی چیزی جز خیر برای جامعه نیست؛ زیرا امنیت روانی جامعه را افزایش و تعاملات و روابط اجتماعی را سالم و ساده و آسان می کند و ضریب اعتماد عمومی را افزایش می بخشد.
اما چرا آن استاد با یک ایمیل به شخصی نا آشنا اطمینان می کند و فضای شخصی خود را در اختیار او قرار می دهد؟ چرا بسیاری از اساتید داخلی حتی 10 صفحه جزوه کپی خود را که از یک کتاب رونویسی کرده اند را به دانشجویانی که سر کلاس او حاضرند نمی دهند؟ آیا فرهنگ بی اعتمادی که در کوچه و بازار بین افراد وجود دارد، بایستی در دانشگاه ها نیز وجود داشته باشد؟
شاید تفاوت ما و آن ها همین چیزها باشد، آنها که در فکرِ تسخیر مایند، پیشرفت گروهی و همگانی را به پیشرفت فردی ترجیح می دهند. مطمئن هستم که آن ها دنیا را شبیه به شعارهایشان می بینند، شعارهایی مثل "دهکده جهانی". با این طرز تفکر آن ها مُحقّ رسیدن به نهایت علم هستند. اگر به من بگویند مرغ همسایه غاز است، من قبول میکنم. افرادی با این سطح تفکر احتمالا مرغ هایشان نیز غاز است.
اخیرا ایمیلی به یک استاد دانشگاه در سوییس فرستاده بودم و موضوعی را عنوان کرده بودم که می توانست این استاد سرشناس اصلا به آن ایمیل توجهی نکند و خیلی راحت آن را به زباله دان سرویس پست الکترونیک خود انتقال دهد. تقریبا در هنگام ارسال این ایمیل امیدی به پاسخ گویی ایشان نداشتم و فکر می کردم اگر هم پاسخی دهد، هفته ها بعد احتمالا یک "نه" بزرگ پاسخ او خواهد بود (با توجه به تجربه ارسال ایمیل به اساتید داخل کشور). در کمال ناباوری پاسخ ایشان در کمتر از 30 دقیقه به من ارسال شد و با وجود دریافت پاسخ مثبت راجع به درخواستی که از ایشان داشتم، انجام عملی از سوی ایشان من را به شدت متحیر کرد.
داستان از این قرار است که ایمیل فرستاده شده به ایشان درخواست اجازه برای قرار دادن فایل هایی آموزشی از ایشان بر روی سایت تخصصی مهندسی علوم آب بود که همانطور بالا توضیح دادم انتظار دریافت پاسخ نداشتم. اما ایشان به سرعت پاسخی را فرستادند و در کمال ناباوری، در همان ایمیل برای من یک نام کاربری و رمز عبوری برای ورود به فضای شخصی خود در داخل یک موسسه بین المللی مطالعات آبی فرستادند که بتوانم از اطلاعات ایشان در آن فضای شخصی استفاده کنم.
به ناگاه یاد برخی از اساتید کشورم افتادم. اساتیدی که حتی فایل ارائه شده در سر کلاس را در اختیار دانشجویان قرار نمی دهند و به دانشجو گفته می شود که با دوربین موبایل خود عکس بگیرد. یا اساتیدی که علم خود را به طور تمام در اختیار دانشجو قرار نمی دهند تا فردا روزی در شرکت های خصوصی و سازمان های دولتی برای خود با دست خود رقیب نتراشند. حتما شما هم در طول دوران تحصیل به داده هایی برای انجام پژوهش احتیاج داشته اید و احتمالا به اساتید خود برای دریافت داده ها مراجعه کرده اید، اطمینان دارم که بالای 90 درصد مواقع داده ای به شما داده نشده است (بحث 10 درصد از اساتید که هرچه دارند مخلصانه در اختیار دانشجو قرار می دهند جداست).
این سیره اعتماد به افراد جزو صفات پیامبر خوبی هاست. ما پیرو پیامبری هستیم که هنگامی که در میان مردمان قرار می گرفت، هر کسی چیزی می گفت به گفته وی اعتماد می کرد، این اعتماد به سخنان مردمان در آن حد و اندازه گسترده بود که دشمنان و مخالفان، پیامبر(ص) را متهم به ساده لوحی کرده و می گفتند که وی هر چه می شنود باور و اعتماد می کند و به تحقیق و تفحص در باره آن نمی پردازد. خداوند این صفت پیامبر(ص) را تایید کرده و می فرماید که این روش و سیره اجتماعی وی در زندگی چیزی جز خیر برای جامعه نیست؛ زیرا امنیت روانی جامعه را افزایش و تعاملات و روابط اجتماعی را سالم و ساده و آسان می کند و ضریب اعتماد عمومی را افزایش می بخشد.
اما چرا آن استاد با یک ایمیل به شخصی نا آشنا اطمینان می کند و فضای شخصی خود را در اختیار او قرار می دهد؟ چرا بسیاری از اساتید داخلی حتی 10 صفحه جزوه کپی خود را که از یک کتاب رونویسی کرده اند را به دانشجویانی که سر کلاس او حاضرند نمی دهند؟ آیا فرهنگ بی اعتمادی که در کوچه و بازار بین افراد وجود دارد، بایستی در دانشگاه ها نیز وجود داشته باشد؟
شاید تفاوت ما و آن ها همین چیزها باشد، آنها که در فکرِ تسخیر مایند، پیشرفت گروهی و همگانی را به پیشرفت فردی ترجیح می دهند. مطمئن هستم که آن ها دنیا را شبیه به شعارهایشان می بینند، شعارهایی مثل "دهکده جهانی". با این طرز تفکر آن ها مُحقّ رسیدن به نهایت علم هستند. اگر به من بگویند مرغ همسایه غاز است، من قبول میکنم. افرادی با این سطح تفکر احتمالا مرغ هایشان نیز غاز است.
