پاسخ عجیب مسئولان به شایعه انحلال مدارس تیزهوشان؛
به جای تغییر معیارهای گزینش، ظرفیت مدارس را کاهش میدهیم!
نکته قابل تأمل در این خصوص، تداوم راه مسئولان دولت قبل در خصوص این مدارسِ ویژه است؛ یعنی پیگیری سیاست محدودسازی این مدارس که در دولت دهم، با تغییر در مدیریت سازمان پرورش استعدادهای درخشان و اعمال تغییراتی در این نهاد کلید خورد و حالا در دولت یازدهم بر تکمیل فرایند آن اصرار میشود.
شایعه انحلال مدارس پرورش استعدادهای درخشان، موجب نگرانی و بلاتکلیفی خانوادهها برای ثبتنام فرزندانشان در سال تحصیلی آینده شده و اعتراضاتی به دنبال داشته است. این در حالی است که مسئولان «انحلال» این مدارس را تکذیب میکنند و اقدامات خود را در راستای محدودسازی این مدارس میخوانند.
به گزارش «تابناک»، آخرین تجمع اعتراضی در این خصوص، دو سه روز پیش با حضور جمعی از خانواده ها مقابل آموزش و پرورش تهران برگزار شد، چراکه اثرات موج محدودسازی مدارس بیش از هر جا در تهران بروز کرده است. این محدودسازی با انتقال شماری از دانش آموزان یکی از مدارس تیزهوشان به مدرسه ای دیگر در این مجموعه بود؛ انتقالی که رنگ و بوی انحلال دارد اما مسئولان مدعی هستند «ادغام» است.
این اتفاق به شکل های مختلف در دیگر مدارس تیزهوشان نیز در حال وقوع است؛ اما چون تدریجی و بی اعلان عمومی رخ میدهد، موجب شکل گیری نگرانی های فراوانی شده است؛ چه برای آن دسته از والدین که فرزندانشان پیشتر در آزمون ورودی این مدارس پذیرفته شده و در زیر مجموعه مدارس پرورش استعدادهای درخشان مشغول به تحلیل هستند و چه آن دسته از والدین که امید داشتند دانش آموزانشان با موفقیت در آزمون های ورودی به این مدارس راه بیابند.
این نگرانی ها زمانی پررنگ میشود که میبینیم مسئولان آموزش و پرورش الزامی به اعلام برنامه تفصیلی خود برای این مدارس ندیدهاند؛ موضوعی که موجب قوت گرفتن شایعه ها در این خصوص شده و کار را به برگزاری تجمع های اعتراضی کشانده است؛ اعتراضاتی که مسئولان را وادار به واکنش کرد.
واکنش هایی که البته کمکی به روشنگری در این خصوص نکردند. مثل پاسخ مدیرکل آموزش و پرورش شهر تهران به معترضانی که مقابل ساختمان آموزش و پرورش تجمع کرده بودند. اسفندیار چهاربند انحلال مدرسه فرزانگان 1 را در تهران کذب خواند و گفت: «این شایعات سازمان یافته است»!
او در ادامه افزود: «ما در آینده نزدیک برنامه جامع توسعه فرزانگان 1 را ابلاغ میکنیم. این بزرگترین مجتمع آموزشی تیزهوشان کشور است و زمانی که هیچ یک از مدارس فرزانگان وجود نداشتند، این مدرسه وجود داشته است، مگر میشود کسی در مورد انحلال آن صحبت کند؟ مدرسه فرزانگان 1، دو ساختمان دارد که یکی همین ساختمان کنونی است و دیگری نیز ساختمان مدرسه فرزانگان 6 است که در فرزانگان 1 ادغام و تبدیل به ساختمان شماره 2 شده است، هفته آینده جزئیات توسعه کمی و کیفی مدرسه فرزانگان یک را اعلام خواهیم کرد».
البته این نحوه تکذیب و هدفمند خواندن شایعاتی که از عدم اطلاع رسانی مسئولان نشأت گرفته، چندان مورد پذیرش وزیر آموزش و پرورش نیست. این را میشود از پاسخ وزیر به سؤالی در خصوص شایعه انحلال مدارس تیزهوشان فهمید که به نوعی، برنامه این وزارت خانه برای این مدارس نیز در آن به چشم میخورد.
فانی درباره تعطیلی مدارس استعداد درخشان در برخی استان ها از جمله تهران گفت: شاخص جهانی در انتخاب دانشآموزان تیز هوش برای تحصیل در مدارس استعدادهای درخشان ۲.۲۸ درصد است، یعنی از بین هر ۱۰۰ دانشآموز حداکثر ۲.۲۸ نفر میتوانند وارد مدارس استعدادهای درخشان شوند. در سالهای گذشته این نسبت در برخی استانها و مدارس استعدادهای درخشان رعایت نشد؛ بنابراین تصمیم گرفتیم تا با شیب ملایم به سمت شاخص جهانی در این رابطه حرکت کنیم.
وی در تشریح این برنامه محدودسازی گفت: دانش آموزانی که در سال های گذشته در گذر از دوره متوسط اول به دوم، وارد مدارس استعدادهای درخشان شده اند، همچنان در این مدارس میمانند، اما ورودی به این مدارس را کاهش میدهیم تا به استانداردهای جهانی دست یابیم. با ادغام تعدادی محدود از مدارس استعدادهای درخشان، با توجه به ظرفیتی که داریم، عمل میکنیم.
رویکردی که معنای آن کاهش ورودی این مدارس است که میتواند رقابت متقاضیان ورود به این مدارس را داغ تر از قبل کرده و سود خوبی به جیب موسسات کمک آموزشی و برگزار کننده آزمون های آزمایشی ورودی این مدارس سرازیر کند. اتفاقی که میتواند موجب رونق گرفتن بازار مدارس غیردولتی و مدارس خاص هم شود.
نکته قابل تأمل دیگر در این خصوص، تداوم راه مسئولان دولت قبل در خصوص این مدارسِ ویژه است؛ یعنی پیگیری سیاست محدودسازی این مدارس که در دولت دهم، با تغییر در مدیریت سازمان پرورش استعدادهای درخشان و اعمال تغییراتی در این نهاد کلید خورد و حالا در دولت یازدهم بر تکمیل فرایند آن اصرار میشود.
این در حالی است که اگر کمی منصفانه به ماجرا نگریسته و اتفاقات مهمی که در سایه پرورش دانش آموزان نخبه در این مدارسِ ویژه رخ داده را مرور نماییم، تصمیم به محدودسازی این مدارس برایمان ابهام برانگیز خواهد شد. آن هم در شرایطی که به نظر میرسد راه های دیگری برای ارتقای استانداردهای ورودی این مدارس وجود دارد.
به عنوان مثال میشود آزمون های ورودی این مدارس را استاندارد کرد و بعد با تکیه بر این آزمون های استاندارد، حد نصاب خاصی برای ورود به این مدارس تعیین نمود. حد نصابی که میتواند موجب گزینش برترین دانش آموزان شود؛ خواه تعداد کمتر از نیاز باشند و خواه به همان مقدار مورد نیاز. در این صورت نه نگران گسترش بی حد و مرز این مدارس و راهیابی برخی دانش آموزان معمولی به این مدارس ویژه خواهیم بود و نه نیازمند محدودسازی ورودی این مدارس؛ راهکاری که اتخاذ آن با سختی هایی همراه خواهد بود و مسئولان ترجیح میدهند به جایش، راه های ساده تری مثل محدودسازی را به اجرا درآورند!