وقت كار است
پرونده
انتخابات بسته شد و اصلاح‌طلبان با انسجام و خرد جمعي توانستند اكثريت
كرسي‌هاي مجلس را از آن خود كنند. حالا اما وقت آن است كمي از فضاي پيروزي
فاصله گرفته و به برنامه‌ريزي دقيق براي انجام آنچه به مردم وعده داده شده
پرداخت.
پس از اين مهم‌ترين مساله براي اصلاح‌طلبان حفظ همان انسجامي است كه در دوران انتخابات اسباب پيروزي‌شان را فراهم كرد و تشكيل فراكسيوني قوي و حرفه‌اي براي پيشبرد برنامه در بهارستان و كمك به دولت براي پيشبرد برنامه‌هايي كه مي‌تواند در ارتقاي منافع ملي كشور مفيد باشد. در واقع اولويت‌هاي مجلس دهم را مي‌توان در سه بخش تقسيم‌بندي كرد.
بخش اول در حوزه
سياست خارجي است كه خوشبختانه با دستيابي به توافق هسته‌اي در سال گذشته
بخشي از اين برنامه‌ها محقق شد و حالا ديگر وقت آن رسيده كه با اجراي درست
برجام و پيشبرد مسير تعامل سازنده با جهان ايران‌هراسي را براي هميشه به
تاريخ سپرد و زمينه‌هاي سرمايه‌گذاري خارجي در كشور را فراهم كرد. در مسير
سياست داخلي اما هنوز كارهاي مهمي بر زمين مانده است.
مجلس دهم با تجربه‌اي
كه از انتخابات گرفت مي‌تواند زمينه گفت‌وگوي ملي را از مجلس آغاز كند.
امروز مجلسي روي كار است كه هم اصلاح‌طلبان در آن كرسي دارند و هم
اصولگرايان، حتي بخشي از اصولگرايان در ائتلاف با اصلاح‌طلبان توانستند در
مجلس حضور پيدا كنند يا حضور خود را تداوم بخشند و همين مساله مي‌تواند
پيش‌زمينه‌اي براي گفت‌وگوي ملي و برداشتن نخستين قدم‌ها براي حل مسائل
سياست‌هاي داخلي قرار بگيرد تا بتوان طرح آشتي ملي را از مجلس آغاز كرد و
در سطوح ديگر هم پيش برد.
اما در اين ميان يكي ديگر از مهم‌ترين اولويت‌ها
بحث اقتصادي است. شكي نيست كه مردم ما امروز با مشكلات بزرگي در حوزه معيشت
و اقتصاد دست و پنجه نرم مي‌كنند. مجلس دهم بايد نگاهي ويژه و كارشناسي به
مساله اقتصاد داشته باشد و به جاي تقابل با دولت كنار آن قرار گيرد و
ظرفيت‌هاي خود را براي كمك به دولت به كار گرفته تا بتوان گره‌اي از مشكلات
اقتصادي را باز كرد و از ظرفيت‌هاي پسابرجام در راستاي بهبود وضعيت
اقتصادي كشور استفاده كرد.
به باور من اصلاح‌طلبان در مجلس آينده مانند دوران انتخابات نگاه ملي و منافع ملي را به بازي‌ها و منافع جناحي ارجحيت خواهند داد و مسائلي مانند انتخاب هيات رييسه در مجلس نخواهد توانست اين نگاه را در اصلاح‌طلبان از بين ببرد. بي‌شك اصلاح‌طلبان به دنبال آن هستند كه فردي بر كرسي رياست تكيه بزند كه منافع ملي كشور را بهتر درك كند.
