تیم منتخب دهه پرتغال

با نزدیک شدن به سال 2010، Goal.com تیم منتخب دهه اخیر پرتغال را معرفی می کند.

این دهه جزء بهترین سال های تاریخ فوتبال پرتغال بود. آنها در همه جام های جهانی و جام ملت های اروپا شرکت داشتند و یکی از مدعیان کسب عنوان قهرمانی بودند.

پرتغالی ها که جام جهانی 1998 را از دست دادند، در یورو 2000 فوق العاده ظاهر شدند؛ انگلیس و آلمان را در همان مرحله گروهی حذف کردند و در مرحله یک چهارم نهایی از سد ترکیه گذشتند. اما در نیمه نهایی با خطای هند بحث برانگیز آبل ژاویر، مغلوب فرانسه شدند.

پس از نمایش قدرتمندانه در هلند و بلژیک، پرتغالی ها به عنوان یکی از مدعیان پای به جام جهانی 2002 کره و ژاپن گذاشتند اما در عین شگفتی در همان مرحله گروهی، با شکست مقابل آمریکا و کره جنوبی، از گردونه رقابت ها خارج شدند. بعد از این رقابت ها بود که آنتونیو الیویرا از کار برکنار شد و لوئیس فیلیپه اسکولاری جانشین او شد..

با هدایت "فیل بزرگ" اوضاع برای پرتغالی ها دگرگون شد؛ آنها در یورو 2004، که در خاک پرتغال برگزار شد، با شکست دادن تیم هایی مانند اسپانیا و انگلستان به فینال رسیدند. اما شکست 1-0 مقابل یونان در فینال، رویاهای آنها را برای بالا بردن جام قهرمانی نقش بر آب کرد.

این پایان یک عصر در فوتبال پرتغال بود؛ بسیاری از بازیکنان "نسل طلایی" پرتغال تصمیم به کناره گیری از تیم ملی گرفتند؛ ضمن اینکه بسیاری از بازیکنان پورتو که آن سال قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شده بودند، راهی دیگر تیم های بزرگ اروپایی شدند.

در جام جهانی 2006، پرتغال یک بار دیگر هلند و انگلیس را از جام حذف کرد اما در مرحله نیمه نهایی، با گلی که زیدان از روی نقطه پنالتی به ثمر رساند، 1-0 مغلوب فرانسه شدند. پرتغالی ها در یورو 2008 نیز به توفیقی دست نیافتند. آنها در یک چهارم نهایی، 3-2 مغلوب آلمان ها شدند و با جام وداع کردند.

پس از مسابقات یورو 2008، کارلوس کرش جانشین اسکولاری شد اما اوضاع برای او و تیم ملی پرتغال به خوبی پیش نرفت و آنها در آستانه حذف از دور مقدماتی مسابقات جام جهانی قرار گرفتند. بسیاری از بازیکنان قدیمی از تیم ملی خداحافظی کردند و یافتن جانشینی مناسب برای آنها دشوار بود.

آرایش: 4-5-1

ریکاردو (......-2001)

دروازه بان سابق اسپورتینگ که شهرتش به دلیل بستن چشم هایش در هنگام ارسال هاست، نقش مهمی در موفقیت های دهه اخیر تیم ملی پرتغال داشت. شاید او روی ارسال ها ضعیف باشد اما او بعضی از بهترین و زیباترین لحظات فوتبال پرتغال را در دهه اخیر رقم زد. از جمله در یورو 2004 و در بازی با انگلیس که او ابتدا با در آوردن دستکش ها، پنالتی داریوژ واسل را گرفت و سپس پنالتی سرنوشت ساز را به گل تبدیل کرد تا پرتغال به نیمه نهایی یورو 2004 برسد. ریکاردو در جام جهانی 2006 یک بار دیگر سرنوشت ساز شد و در ضربات پنالتی، سه ضربه شاگردان اسون گوران اریکسون گرفت تا انگلیس در مرحله یک چهارم نهایی با جام وداع کند.

ژوزه بوسینگوا (....-2007)

ورود بوسینگوا به ترکیب اصلی تیم ملی زمانی اتفاق افتاد که تیم ملی دو گزینه دیگر نیز در این پست داشت: پائولو فریرا و میگل. میگل نتوانست توجه لوئیز فیلیپه اسکولاری را جلب کند و فریرا نیز به دلیل مصدومیت دچار افتی محسوس شد؛ و اینگونه بود که بوسینگوا در سال 2007 به ترکیب اصلی تیم ملی پرتغال راه یافت. توانایی های او در کارهای هجومی و خونسردی اش در کارهای دفاعی، همچون هوایی تازه برای تیم ملی پرتغال بود. او در یورو 2008 بسیار خوب کار کرد و جایگاهش را در سمت راست خط دفاعی تیم ملی پرتغال برای سالها تضمین کرد.

روی ژرژ (2003-1994)

هرچند پرتغالی ها در سمت راست خط دفاعی گزینه های متعددی دارند اما در سمت مقابل و در جناح چپ، از زمانی که روی ژرژ در سال 2003 از تیم ملی خداحافظی کرد، به دنبال گزینه ای مناسب برای پر کردن جای او هستند. این مدافع سابق پورتو و اسپورتینگ که سه سال پیش از فوتبال خداحافظی کرد، یکی از ارکان اصلی تیم ملی پرتغال در یورو 2000 و جام جهانی 2002 بود اما در یورو 2004 و در 31 سالگی، جای خود را در تیم ملی به نونو والنته واگذار کرد. ژرژ در کارهای دفاعی مهارت بالایی داشت و در مواقع حمله نیز به خوبی تیم را هدایت می کرد. همچنان جای خالی او در تیم ملی احساس می شود و هیچ بازیکنی پس از او نتوانسته سمت چپ خط دفاعی پرتغال را به خود اختصاص دهد.

ژرژ آندراده (....-2001)

او یکی از بهترین مدافعان دهه اخیر فوتبال پرتغال است و حضور او در قلب خط دفاعی برای تیم اطمینان بخش است. او اولین بازی اش برای تیم ملی پرتغال را در سال 2001 انجام داد و تا سال 2006 یکی از بازیکنان اصلی تیم بود اما یک مصدومیت وحشتناک موجب شد تا جام جهانی 2006 را از دست بدهد. او در بین نفرات منتخب اسکولاری برای یورو 2008 نیز حضور داشت اما یک مصدومیتی دیگر او را حاشیه نشین کرد. این مدافع 31 ساله بعد از فسخ قرار دادش با یوونتوس در حال حاضر بدون تیم است و بازگشتش به سطح اول فوتبال اروپا در ابهام قرار دارد. با این وجود همکاری او با تیم ملی ادامه خواهد داشت و زوج او و کاروالیو برای پرتغالی ها همچنان بسیار ارزشمند است.

ریکاردو کاروالیو (....-2003)

مدافع چلسی یکی از بازیکنانی است که توسط اسکولاری به فوتبال اروپا معرفی شدند. او در سال 2003 و پس از فصلی درخشان با پورتو برای اولین بار به تیم ملی پرتغال دعوت شد. این مدافع 31 ساله از آن پس به یکی از گزینه های ثابت تیم ملی پرتغال تبدیل شد و در یورو 2004 و 2008 و جام جهانی 2006 برای پرتغال بازی کرد. در طول شش سال، کاروالیو 53 بازی ملی انجام داد و پس از مصدومیت ژرژ آندراده به باتجربه ترین بازیکن خط دفاعی پرتغال بدل شد. او که کاپیتان دوم پرتغالی هاست، به دفعات دروازه تیمش را از خطر نجات داده و بی تردید در چند سال آینده نیز یکی از نفرات ثابت تیم ملی پرتغال خواهد بود.

کاشتینیا (2006- 1998)

کاشتینیا خوش شانس بود که زمانی به تیم ملی راه یافت که دوران بازی پائولو سوسا به دلیل مصدومیت های متعدد در سراشیبی قرار گرفت. او که یکی از بازیکنان موثر تیم در یورو 2000 بود، در بین نفرات اعزامی پرتغالی به جام جهانی 2002 جای نداشت اما پس از فصلی خیره کننده و به یاد ماندنی با پورتو، در یورو 2004 دوباره در ترکیب تیم ملی پرتغال قرار گرفت. اگرچه در سال 2006 بدون تیم بود اما به دلیل نقش مهمی که در تیم ملی داشت اسکولاری او را برای رقابت های جام جهانی به تیم ملی فراخواند و در آلمان یکی از گزینه های ثابت پرتغالی ها بود. شاید او هافبکی نباشد که چشم ها خیره کند اما حضورش در جلوی خط دفاعی بسیار موثر است.

کریس رونالدو (....-2003)

کریس رونالدو اولین بازی اش برای تیم ملی پرتغال را در سال 2003 تحت رهبری اسکولاری در مقابل تیم ملی قزاقستان انجام داد و از آن زمان به مهره اصلی تیم تبدیل شد به گونه ای که بازی پرتغالی ها حول محور او شکل می گیرد. تکنیک، دریبلینگ و خلاقیت او موجب افتخار و مباهات بسیاری از پرتغالی ها شده است؛ هرچند بسیاری اعتقاد دارند که او هنوز به اوج نرسیده است. در 24 سالگی او 22 گل برای تیم ملی پرتغال به ثمر رسانده و به نظر می رسد قصد دارد جای پائولتا را به عنوان بهترین گلزن پرتغالی ها بگیرد.

لوئیز فیگو (2006-1991)

فیگو یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال پرتغال است. او در 18سالگی، و کمی پس از اینکه در مسابقات جام جهانی زیر 20 ساله ها قهرمان جهان شد، اولین بازی ملی اش را با تیم ملی بزرگسالان در مقابل لوکزامبورگ انجام داد. او که به "نسل طلایی" فوتبال پرتغال تعلق دارد، در موفقیت های پرتغالی ها در یورو 2000 و 2004 نقشی اساسی داشت و پس از این رقابت ها که در خاک کشورش برگزار شد، بازنشستگی اش از تیم ملی را اعلام کرد. اما در این تصمیمش تجدید نظر کرد و کمک کرد تا پرتغال به نیمه نهایی جام جهانی 2006 راه یابد. فیگو که از هر لحاظ یک نابغه است، در 15 سالی که برای تیم ملی پرتغال بازی کرد از هیچ فداکاری دریغ نکرد. او رکورد دار بازی ملی در تیم ملی پرتغال است.

روی کاستا (2004-1993)

روی کاستا، یکی دیگر از بازیکنان درخشان "نسل طلایی"، در یازده سالی که برای پرتغال بازی کرد، به اندازه فیگو موثر و مهم بود. اولین بازی ملی او، بازی دوستانه مقابل سوئیس در سال 1993 بود، سه سال پیش از آنکه با گلی خیره کننده از پشت محوطه جریمه، پرتغال را به یورو 96 برساند. در یورو 2000 او یکی از بازیکنان کلیدی تیمی بود که نیمه نهایی رقابت ها رسید و چهار بعد در یورو 2004، او که جایگاهش را به دکو واگذار کرده بود، به عنوان یار جانشین دو بار موفق به گلزنی شد. اگرچه او دوست صمیمی لوئیز فیگو است اما از او تبعیت نکرد و بعد از خداحافظی از تیم ملی در سال 2004، دوباره به تیم بازنگشت. کاستا در بین رکوردداران بازی ملی در پرتغال، در رده سوم قرار دارد و پنجمین گلزن برتر پرتغالی هاست. پاس های دقیقش تحسین بسیاری را برانگیخته بود و او را در زمره بهترین های دهه اخیر قرار داد.

دکو (...-2003)

حضور این بازیکن برزیلی الاصل در تیم ملی پرتغال برای بسیاری سوال برانگیز بود اما زمانی که او در اولین بازی ملی اش دروازه برزیل را باز کرد، کسی دیگر به ملیت او فکر نکرد. از آن پس بود که با پاس های دقیق و موثرش نشان داد که چرا در پورتو به او لقب "جادوگر" داده اند. او جای روی کاستا را به عنوان بازیساز پرتغالی ها پر کرد و علی رغم افتش در فصل اخیر، همچنان می تواند گزینه اول تیم ملی پرتغال باشد.

پدرو پائولتا (2006-1997)

شاید بعضی ها عقیده داشته باشند که پرتغال پس از اوزه بیو یک مهاجم تمام عیار نداشته است و مجبور به استفاده از مهاجمانی هستند که در کلاس جهانی قرار ندارند. اما پائولتا بهترین مهاجم دهه اخیر پرتغال بود و شاید بتوان گفت در چند دهه اخیر پرتغال مهاجمی مانند او نداشته است. او که در مسابقات انتخابی همیشه فوق العاده ظاهر می شد، در تورنمنت های بزرگ در باز کردن دروازه ها موفق نبود؛ با این وجود او همچنان بهترین گلزن تاریخ فوتبال پرتغال است و همین به تنهایی موجب شده که نامش در بسیاری از انتخاب ها قرار داشته باشد.