پیه سیصد میلیونی بر تن سرخ‏های پایتخت

هفته‏های پایانی فصل نقل و انتقالات با انتقادات تندی نسبت به تیم فوتبال پرسپولیس طی می‏شود و تیغ این نقدها زمانی برنده‏تر از هر زمان زیرگلوی اعضاء هیات مدیره و مدیرعامل این باشگاه قرار می‏گیرد که امکان حفظ یا جذب برخی از ستاره‏های کلیدی برای سرخ‏ها فراهم نمی‏شود و انتخاب سرمربی این تیم نیز در پی امروز و فرداهایی که پایانش نامشخص بود به تعویق می‏افتد تا سازمان ورزش و باشگاه پرسپولیس از تصمیمات متخذه برای فصل پیش روی پرسپولیس تا حدودی پشیمان شوند.

به گزارش خبرنگار ورزشی تابناک؛ افزایش نجومی ارقام بازیکنان فوتبال که در فصل نقل و انتقالات لیگ نهم نیز همچون ادوار گذشته محسوس جلوه کرد و در برخی پست‏ها همچون دروازه‏بان به شدت لمس گردید، یکی از موانع خصوصی‏سازی فوتبال در ایران و فضا دادن به باشگاه‏های خصوصی تلقی می‏شد، چرا که در شرایط فعلی هر باشگاه خصوصی قصد عرض اندام در لیگ برتر فوتبال ایران را داشته باشد در رقابت به باشگاه‏های دولتی که بعضاً تا ده میلیارد تومان اعتبارات در اختیار دارند، پیش از شروع بازیها قهرمانی را از دست داده و باید برای بقاء در لیگ از ابتدای فصل بجنگد.

با این فضای فکری بود که دستگاه ورزش دست به کار شد و سقف قراردادی را برای پرسپولیس و استقلال، دو باشگاه تحت مالکیت و تابعیت خود تعیین کرد و همین آغاز به مشکل برخوردن این دو باشگاه برای جذب برخی بازیکنان بود که ارقامی بیش از سقف قرارداد مطالبه نموده بودند و از میان دو هیات مدیره موظف، این سرخ‏های پایتخت بودند که این پیه سیصد میلیونی را به تن مالیدند تا هم به دستور رئیس عمل کرده باشند و هم به افزایش پرشتاب ارقام قرارداد بازیکنان که پیش از این همواره مسببش این دو تیم بودند، پایان بخشند.


پرسپولیس البته به جز این سقف قرارداد یک راهکار دیگر را برای جلوگیری از حواشی بعدی و ایراد اتهام دلالی به این باشگاه در دستور کارش قرار داد و آن جذب تمامی بازیکنان و مربیانش پس از تایید و. تصویب کمیته فنی باشگاه پرسپولیس بود و در واقع در این فصل هیات مدیره تنها حق مذاکره با گزینه‏هایی در پست‏هایی داشت که اعضاء کمیته فنی این باشگاه پس از بررسی و تایید در قالب صورتجلسه به هیات مدیره ارجاء داده بودند و سایر گزینه‏ها نیز پیش از عقد قرارداد می‏بایست تاییده کمیته فنی‏شان اخذ می‏شد.

چنین فضایی دقیقاً برخلاف رویه سال گذشته باشگاه پرسپولیس بود که ستاره‏هایی اسمی با کارایی محدود به مدد حضور رئیس سابق هیات مدیره پرسپولیس که حکم دسته چک این باشگاه را پیدا کرده بود، با کم‏ترین برسی فنی و عمدتاً برای جلب افکار عمومی راهی این تیم شدند تا پرمهره‏ترین تیم فصل لقب بگیرند و شاید بخشی از انتقادات نیز به واسطه تغییر شدید رویه این باشگاه نسبت به سال گذشته بود و اینکه پرسپولیس دیگر امکان جذب هر بازیکن با هر شرایطی را برای نهمین دوره لیگ برتر فراهم نساخت.

بر این اساس برای بازیکنان ملی‏پوش سقف قرارداد همان 300 میلیون تومان و برای بازیکنانی که هنوز پیراهن تیم ملی را بر تن نکرده‏اند، این سقف تا 250 میلیون تومان کاهش ارتفاع پیدا کرد و همین مسئله عملاً ادامه همکاری برخی بازیکنان را با پرسپولیس به واسطه پیشنهادهای اغواکننده سایر تیم‏ها، را منتفی نمود تا فشار بیشتری از سوی رسانه‏ها به هیات‏مدیره برای عبور از قانون و عدم توجه به سقف قرارداد تعیینی وارد آید.

نقدها زمانی با نگرانی‏هایی نزد هواداران قرمز همراه شد که برخلاف پرسپولیس، تیم‏های صنعتی‏ فوتبال به جز سایپا بخشی از زمان فصل نقل و انتقالات را بدون سقف قرارداد سپری کردند و در مقطع زمانی دیگر نیز که وزارت صنایع و معادن و وزارت راه و ترابری این باشگاه‏ها را مکلف به رعایت سقفی مشخص کرد، چندان متعهد به این سقف قرارداد نبودند و این بار آنها جای سرخ‏ها را در فصل نقل و انتقالات به عنوان پیشتازان افزایش نجومی دستمزد بازیکنان گرفتند.


ستاره‏هایی همچون مهدی رحمتی جزو بازیکنانی بودند که با وجود آنکه پرسپولیس حاضر شد علاوه بر پرداخت سقف قرارداد ملی‏اش، رقم قابل توجهی نیز از محل اسپانسرینگ به وی تخصیص دهد اما راهی سپاهان شد تا جنجال 700 میلیونی یا به زعم خود رحمتی 444، اصفهان را فرابگیرد و علی‏رغم تکذیب متعدد زردها و رحمتی رسانه‏ها نتوانند رقم قرارداد اعلام شده این بازیکن را هضم کنند و همچنان بر ارقامی بالای 700 میلیون و یا حداقل 600 میلیون تومان تاکید شود.

با این حال سقف قرارداد معین شده، تمامی ستاره‏ها را از پرسپولیس فراری نداد و بسیاری از بازیکنان پرسپولیس حاضر شدند برای استمرار حضور یا آغاز برتن کردن پیراهن پرسپولیس، دندان طمع را بکشند و با دریافت ارقامی حتی پایین‏تر از سقف قرارداد پرسپولیس، در پرطرفدارترین و زیرذره‏بین‏ترین تیم فوتبال ایران با به توپ شوند که نمونه مشخص آنها کریم باقری و محسن خلیلی بودند.

باقری به عنوان یکی از آماده‏ترین بازیکنان حال حاضر لیگ برتر اگرچه ابتداً خواستار 350 میلیون تومان شد و تمایلی به چانه‏زدن به واسطه آنکه مشتری همچون تراکتورسازی و یا حتی استیل‏آذین برای جذبش آماده بود، نداشت اما دست آخر با 300 میلیون تومان پیراهن سرخ‏ها را برای یک فصل دیگر انتخاب و با عباس انصاری‏فرد تمدید کرد تا شاید پایان دوران حرفه‏ای‏گری کریم در این باشگاه و روی دستان هواداران این تیم رقم بخورد.

محسن خلیلی نیز با 450 میلیون شروع کرد اما زمانی که مدیران باشگاه حمایت‏ها و همچنین پرداخت هزینه‏هایش را در فصل مصدومیتش به او یادآوری کردند و پای اخلاق حرفه‏ای در میان آمد، نهایتاً این خیلی بود که تا 200 میلیون به پرسپولیس تخفیف داد و با رقمی 50 میلیون پایین‏تر از بازیکنان ملی جذب پرسپولیس شد و امروز همراه باقری رسماً تمدید کرد تا حرفی باقی نماند و نام پرسپولیس به خودی خود بتواند ضربه‏گیر قدرتمندی برای کاهش ضررهای وارده به این باشگاه باشد. کما اینکه علی‏ کریمی را نیز تنها همین مسئله مردد نگه داشته که میان پول و اعتبار، دومی را برگزیند و در پیشنهاد 500 میلیونی‏اش به پرسپولیس که بدون در نظر گرفتن 20 درصد کسری از قرارداد در زمان نقل و انتقال بود، قدری تجدیدنظر کند و به کمتر از این رضایت دهد.

پرسپولیس نیز که قصد نداشت شاه‏کلیدی همچون کریمی را هم برای توجه به خواست هواداران و هم به واسطه تعیین‏کننده بودن این بازیکن در میدان از دست دهد، حاضر شد تا علاوه بر رقم 300 میلیونی سقف قرارداد، از محل اسپانسرینگ نیز رقمی تا سقف دویست میلیون را برای این بازیکن فراهم آورد اما شاید با توجه به آنکه 200 میلیون تامینی از سوی حامیان مالی چندان قابل اعتماد نبود، جادوگر قدری بر تردیدهایش افزوده شد اما عباس انصاری‏فرد که خود روی لبه تیغ قراردارد همچنان مذاکراتش را با کریمی ادامه داد تا بتواند کریمی را روی نیمکت سرخ‏ها بنشاند و نشان دهد سقف قرارداد تمامی داشته‏های فنی این تیم را از آن نگرفته است.


سرخ‏ها اگرچه به جز بحث جذب مربی با وجود مالیده شدن پیه سیصد میلیونی بر تنشان توانستند در بسیاری از پست‏ها بازیکنان قابل قبولی را جذب کنند و حتی در بحرانی که برای دروازه خالی آنها پبش آمده بود، عیرضا حقیقی سنگربان جوان و خوش آتیه کشورمان با عقد قراردادی سیصد میلیونی توانست تا حدودی آسودگی خاطر را برای این باشگاه رقم بزند اما این دلیل قانع‏کننده نبود که محمد علی‏آبادی در نامه‏های به وزرای مربوطه ضمن گلایه از اجرای نصفه و نیمه قانون سقف قرارداد در تیم‏های صنعتی، خواستار اجرای دقیق و برخورد با باشگاه‏های عدم تمکین کننده از این دستورالعمل نشود.

اگرچه این نامه بعید به نظر می‏رسد برای تتمه فصل نقل و انتقالات کارایی داشته باشد و باشگاه‏های صنعتی نیز نمی‏توانند در رقم قرارداد بازیکنان فعلی‏شان نیز مجدداً تجدید نظر و بخشی از آن را کثر کنند اما قطعاً یک اتفاق ارزشمند برای فوتبال دولتی ایران به عنوان یکی از مقدمات خصوصی‏سازی این بخش خواهد بود و قطعاً زمانی که باشگاه‏ها به سمت جذب بازیکنان توانمند و کم‏حاشیه روی بیاورند، محصول باقی‏مانده برای فوتبال ایران نه تنها دیدارهایی کم‏حاشیه و فنی است، بلکه دستاوردی بزرگ‏تر با مضمون کاهش هجم هزینه‏کرد تیم‏ها و طراز منفی مالی باشگاه‏ها است.

این رویکرد در صورت استمرار و تسری به سایر باشگاه‏های دولتی صنعتی باعث خواهد شد که بخش خصوصی با سرمایه‏ای مشخص ریسک ورود به فضای حرفه‏ای فوتبال ایران و تیم‏داری را داشته باشد و سال به سال شاهد افزایش حجم سرمایه‏گذاری بخش دولتی در این باشگاه و کاهش سرمایه‏گذاری بخش خصوصی در آن نبوده و گام به گام از برنامه چهارم توسعه مبنی بر خصوصی‏سازی 100 درصد دستگاه‏های دولتی فاصله نگرفت.

با این حال این پرسش همچنان باقی است که آیا در فصول آتی، سایر باشگاه‏ها نیز  بوی پیه سقف قرارداد خواهند داد یا با عطر اعتبارات نفتی و غیرنفتی به اسقبال قراردادهای میلیارد تومانی رفته و بیت‏المال را به شکلی سرسام‏آور در این فصل به جیب بازیکنان و البته واسطه‏های اطراف ایشان واریز خواهند کرد؟!