کپی کفاشیان از روی دست احمدی نژاد

سال 84 و در پایان هشت سال استقرار دولت اصلاحات، حرف از انتخاب محمود احمدی‌نژاد به عنوان رییس جمهور آینده ایران باعث خنده ایرانیان بود چرا که کسی تصور نمی کرد ملت راه رفته را بازگردند.

همان روزها کمی آن‌سوتر از زمین بازیِ سیاست، اوضاع فوتبال هم خوب بود. محمد دادکان که پس از سال‌ها توانسته بود تیم‌ملی را به راحتی راهی جام‌جهانی کند و فدراسیونش مثل فدراسیون صفایی‌فراهانی، مستقل از نهاد دولت و بودجه دولتی بود، در راس فوتبال ایران حضور داشت. در چنان فضایی اگر پیشگویی هم پیدا می‌شد و ریاستِ علی کفاشیان بر فدراسیون فوتبال را پیش‌بینی می‌کرد، پیشگویی‌اش با خنده و تمسخر همراه می‌شد. اما «سوم تیر 1384» و «نوزدهم دی 1386» دو «انتخاب»، همانقدر که عجیب بودند، تاثیرگذار هم شدند.

محمود احمدی‌نژاد، به کرات کابینه دولت خود را ساده‌زیست، پاکدست و خادم مردم می‌نامید و علی کفاشیان در فدراسیون فوتبال اگرچه چنین ادعایی نداشت اما بر یک اصل اصرار داشت:«سلامت مالی». اما اصرارهایش بر سلامت مالی خیلی زود زیرسئوال رفت. او انتخاب مسئول مالی فدراسیون را که در اساسنامه به صراحت بر انتخابش توسط رای مجمع تاکید شده، نمایشی‌ کرد و برادرهمسرش را در جایگاه «امور مالی فدراسیون» نشاند؛ اولین گام در راستای گریز از شفافیت مالی.

مدیران فوتبال ایران از بالادستی‌های دولتیِ خود زیروبم ‌پاسخگو نبودن را آموختند‌ و عجیب اینکه در کمیته‌های فدراسیون فوتبال، هرکدام تبدیل به جزیره‌هایی دوردست با «دیکتاتورهای کوچک» شدند. وقتی محمود احمدی‌نژاد پاسخی برای ابهامات مربوط به بودجه ارایه نمی‌داد، و در پاسخ به چرایی واریز 16میلیارد تومان به‌حساب دانشگاه خود، فقط به تحویل یک «لبخند» اکتفا کرد، علی کفاشیان هم آموخت که ابهامات مالی فدراسیون فوتبال در بحث «صورت‌های مالی» را با لبخند و شوخی از سر بگذراند.

مجمع فدراسیون فوتبال به عنوان بالاترین مقام تصمیم گیرنده دربارۀ کادر مدیریتی فدراسیون، انگار نخواست به این مشکل که علی کفاشیان در مدیریت خود به اصل مهم «داشتن برنامه» اعتقادی ندارد توجه کند. اصلا بالاتر از آن، این مجمع، به فعالیت‌های فدراسیون نظارت نداشت. نتیجه؟ علی کفاشیان از این خلاء بیشترین سود را برد و با ایجاد نظارت‌های خودساخته‌ای چون «بازرس فدراسیون» و انتخاب فردی نزدیک به خود برای این مقام، عملا «عددسازی» را هم جزوی از عملکرد مدیریتی خود کرد.

علی کفاشیان مدت‌ها است به انتخابات فدراسیون فوتبال در پایان سال فکر می‌کند. پیش از این هم او و همراهانش همچون مهدی محمدنبی و هادی آیت‌اللهی به سال‌ها حضور در فوتبال فکر می‌کردند اما امروز، تفاوت‌های بسیاری با دیروز دارد؛ هر لحظه معادلات تغییر می‌کند و هر روز، اتفاق جدیدی در فوتبال می‌افتد.

حالا رییس فدراسیون فوتبال ایران دو راه پیش‌رو دارد؛ یا خودش برای بار سوم رییس فدراسیون می‌شود، یا فرد دیگری را رییس فدراسیون فوتبال ایران می‌کند. رفتار امروزِ رییس فدراسیون فوتبال قابل پیش‌بینی بود، همان رفتاری است که محمود احمدی‌نژاد در واپسین روزهای ریاستش بر دولت داشت؛ دست «مشایی» را گرفت، با خود به محلِ ثبت‌نام ریاست‌جمهوری برد و به رغمِ رییس‌جمهور بودن، علنا از یک کاندیدا حمایت کرد. احتمالا هم برای مسکوت ماندن تخلفات بیشمارِ انجام شده؛ همان‌هایی ‌که چندماهی است ارقام چند هزار میلیاردی‌شان به‌کرات اعلام می‌شود. اما همانطور که حمایت احمدی‌نژاد راه به جایی نبرد، در فوتبال هم ماجرا به‌همین سادگی‌ها نیست؛ اتفاقاتِ تازه‌ای در راه است. اتفاقاتِ خوبی در فوتبال خواهد افتاد اگر دیگر «فریب» نخوریم و به لزوم حاکمیت شفافیت و گردش آزاد اطلاعات اصرار کنیم.

*سردبیر مجله «دنیای‌فوتبال»