خطر بزرگ «غیب گویی سیاسی» برای انتخابات مجلس دهم
تجربه انتخابات پیشین نشان داده تا آخرین لحظات، نتایج مردم قابل تغییر است و در انتخابات ریاست جمهوری یازدهم، یکباره آرای مردم متأثر از فضای تبلیغاتی و سیاسی تغییر کرد و همین فضا نیز، پیش‌بینی را دوچندان دشوار می‌سازد. نیم‌نگاهی به گذشته یادآوری می‌کند که این نوع بازیگری سیاسی، دستاورد مثبتی برای منافع ملی کشور ندارد و به همین دلیل باید آنجا که ممکن است، از آن پرهیز کرد...
با وجود فاصله سه ماه و اندی تا برگزاری انتخابات مجلس شورای اسلامی برای تعیین ترکیب وکلای ملت ایران در دهمین دوره فعالیت قوه مقننه، فضای سیاسی کشور با طیف وسیعی پیش‌بینی‌های در خصوص چیدمان محتمل مجلس آینده همراه شده است؛ پیش‌بینی‌هایی که عمدتاً بسیار جدی و با لحنی متکی بر نشانه‌های یک واقعه قریب الوقوع بیان می‌شود و به همین دلیل می‌بایست در قبال بیانشان نگران بود.
به گزارش «تابناک»، پس از چرخش فضای سیاسی کشور با انتخاب رئیس دولت یازدهم، انتخابات پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری و دهمین دوره مجلس شورای اسلامی عرصه بسیار دشوار و حساسی شده و عمده جریان‌های سیاسی «بازیِ مرگ و زندگی» را برای این انتخابات به راه انداخته‌اند تا بدین ترتیب بتوانند تمامی عقبه‌شان در سطح آرای عمومی را به صحنه بیاورند و با تکیه بر حضور حداکثری طرفدارانشان، در این عرصه موفقیت نسبتی داشته باشند.
با این حال، آنچه بازیگران سیاسی درباره انتخابات پیش‌رو مطرح می‌کنند، با نوعی خوش‌بینی افراطی گره خورده که تا حدودی اسباب نگرانی را در پی داشته است. این خوش‌بینی در این تعابیر از کلام سیاسیون متبلور می‌شوند که خود را برنده مطلق انتخابات مجلس معرفی می‌کنند و در نهایت برای این موفقیت از پیش‌شرط‌هایی نظیر «شفافیت» سخن به میان می‌آورد که طبیعتاً اگر شکست حاصل شد، ممکن است برخی سیاسیون تأکید داشته باشند که این پیش‌شرط‌ها محقق نشده است.
این فضاسازی در حالی از سوی جریان‌های مختلف سیاسی صورت می‌پذیرد که با یک ارزیابی ساده نیز می‌توان بر غیرقابل اطمینان بودن ادعای پیروزی مطلق و حتی پیروزی نسبی در انتخابات آینده مجلس صحه گذاشت. مشخص نبودن ترکیب ائتلاف‌های سیاسی و مبهم بودن وضعیت وحدت جریان‌های سیاسی و استمرار یارکشی‌ها، اساساً ارائه یک تصور شفاف را تا این مقطع دشوار ساخته و این نخستین دلیل غیرقابل پیش بینی بودن انتخابات تا بدین جاست.
علاوه بر این، مشخص نیست چه چهره‌هایی پس از احراز صلاحیت، در صحنه حضور خواهند داشت و در واقع بسیاری از جریان‌های سیاسی، حرکت‌های آخر را در صفحه بازی، پس از اخذ صلاحیت‌ها انجام می‌دهند و بنابراین ترکیب کاندیداهایی که باید پس از ائتلاف و در ادامه پس از تأیید صلاحیت‌ها از سوی جریان‌های سیاسی اعلام شود، در دسترس نیست که بتوان با کنار هم قرار دادن اسامی، در حد حدس و گمان به پیش بینی نتایج انتخابات پرداخت.
اما موضوع مهم دیگر، نبود یک مرکز جدی نظرسنجی در ایران نظیر گالوپ است که بتوان با تکیه بر آن، درباره سرنوشت انتخابات ریاست جمهوری آینده پیش بینی نمود؛ ضمن اینکه تجربه انتخابات پیشین نشان داده تا آخرین لحظات، نتایج مردم قابل تغییر است و در انتخابات ریاست جمهوری یازدهم، یکباره آرای مردم متأثر از فضای تبلیغاتی و سیاسی تغییر کرد و همین فضا نیز، پیش‌بینی را دوچندان دشوار می‌سازد.
بنابراین انتظار می‌رود در این فاصله از انتخابات مجلس شورای اسلامی که هنوز مهره‌های بازی چیده نشده‌اند و حتی نمی‌توان درباره سرنوشت این انتخابات پیش بینی نسبی داشت، فضای سیاسی کشور با تعیین قطعی ترکیب مجلس آینده که مصداق «غیب گویی سیاسی» است، دستخوش وقایعی قابل پیش‌بینی‌تر از نتایج انتخابات نشود. نیم‌نگاهی به گذشته یادآوری می‌کند که این نوع بازیگری سیاسی، دستاورد مثبتی برای منافع ملی کشور ندارد و به همین دلیل باید آنجا که ممکن است، از آن پرهیز کرد.
به گزارش «تابناک»، پس از چرخش فضای سیاسی کشور با انتخاب رئیس دولت یازدهم، انتخابات پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری و دهمین دوره مجلس شورای اسلامی عرصه بسیار دشوار و حساسی شده و عمده جریان‌های سیاسی «بازیِ مرگ و زندگی» را برای این انتخابات به راه انداخته‌اند تا بدین ترتیب بتوانند تمامی عقبه‌شان در سطح آرای عمومی را به صحنه بیاورند و با تکیه بر حضور حداکثری طرفدارانشان، در این عرصه موفقیت نسبتی داشته باشند.
با این حال، آنچه بازیگران سیاسی درباره انتخابات پیش‌رو مطرح می‌کنند، با نوعی خوش‌بینی افراطی گره خورده که تا حدودی اسباب نگرانی را در پی داشته است. این خوش‌بینی در این تعابیر از کلام سیاسیون متبلور می‌شوند که خود را برنده مطلق انتخابات مجلس معرفی می‌کنند و در نهایت برای این موفقیت از پیش‌شرط‌هایی نظیر «شفافیت» سخن به میان می‌آورد که طبیعتاً اگر شکست حاصل شد، ممکن است برخی سیاسیون تأکید داشته باشند که این پیش‌شرط‌ها محقق نشده است.
این فضاسازی در حالی از سوی جریان‌های مختلف سیاسی صورت می‌پذیرد که با یک ارزیابی ساده نیز می‌توان بر غیرقابل اطمینان بودن ادعای پیروزی مطلق و حتی پیروزی نسبی در انتخابات آینده مجلس صحه گذاشت. مشخص نبودن ترکیب ائتلاف‌های سیاسی و مبهم بودن وضعیت وحدت جریان‌های سیاسی و استمرار یارکشی‌ها، اساساً ارائه یک تصور شفاف را تا این مقطع دشوار ساخته و این نخستین دلیل غیرقابل پیش بینی بودن انتخابات تا بدین جاست.
علاوه بر این، مشخص نیست چه چهره‌هایی پس از احراز صلاحیت، در صحنه حضور خواهند داشت و در واقع بسیاری از جریان‌های سیاسی، حرکت‌های آخر را در صفحه بازی، پس از اخذ صلاحیت‌ها انجام می‌دهند و بنابراین ترکیب کاندیداهایی که باید پس از ائتلاف و در ادامه پس از تأیید صلاحیت‌ها از سوی جریان‌های سیاسی اعلام شود، در دسترس نیست که بتوان با کنار هم قرار دادن اسامی، در حد حدس و گمان به پیش بینی نتایج انتخابات پرداخت.
اما موضوع مهم دیگر، نبود یک مرکز جدی نظرسنجی در ایران نظیر گالوپ است که بتوان با تکیه بر آن، درباره سرنوشت انتخابات ریاست جمهوری آینده پیش بینی نمود؛ ضمن اینکه تجربه انتخابات پیشین نشان داده تا آخرین لحظات، نتایج مردم قابل تغییر است و در انتخابات ریاست جمهوری یازدهم، یکباره آرای مردم متأثر از فضای تبلیغاتی و سیاسی تغییر کرد و همین فضا نیز، پیش‌بینی را دوچندان دشوار می‌سازد.
بنابراین انتظار می‌رود در این فاصله از انتخابات مجلس شورای اسلامی که هنوز مهره‌های بازی چیده نشده‌اند و حتی نمی‌توان درباره سرنوشت این انتخابات پیش بینی نسبی داشت، فضای سیاسی کشور با تعیین قطعی ترکیب مجلس آینده که مصداق «غیب گویی سیاسی» است، دستخوش وقایعی قابل پیش‌بینی‌تر از نتایج انتخابات نشود. نیم‌نگاهی به گذشته یادآوری می‌کند که این نوع بازیگری سیاسی، دستاورد مثبتی برای منافع ملی کشور ندارد و به همین دلیل باید آنجا که ممکن است، از آن پرهیز کرد.
