چرا وحدت اصولگریان برای مردم اهمیت دارد؟
جریان اصلاح طلب هم اگر دل در گروی کشور و نظام دارند، باید به دنبال این باشند که اصولگرایان هم با وحدت خود لیست واحدی در انتخابات ارائه دهند و در قبال آن مسئولیت بپذیرند. تعدد و تفرقه چه در بین اصولگرایان و چه در بین اصلاح طلبان، باعث خواهد شد که هیچ گروهی مسئولیت کارهای خود را نپردازد و در قبال هر کاستی و ناکارآمدی که در آینده پیش آید، خود را مبرا بدانند.
هر چه به انتخابات مجلس در اسفند ماه بیشتر نزدیک می شویم، تحولات افراد و جناح های سیاسی کشور برای حضور فعال در این انتخابات پررنگ تر می شود.
به گزارش «تابناک»، مهم ترین دغدغه این روزهای هر دو جناح سیاسی کشور، جلوگیری از تفرقه نیروها و رسیدن به حداکثر توان واحد در این انتخابات است، زیرا این هر دو گروه طعم تلخ شکست را برای تفرقه چشیده اند؛ اصلاح طلبان آن زمان که در سال 1384 با خیلی از کاندیداها در مقابل اصولگرایان صف آرایی کردند و اصولگرایان آن زمان که در سال 1392، با سه کاندیدا در مقابل تک کاندیدایی مورد توافق اصلاح طلبان و اعتدال گرایان یعنی حسن روحانی ایستادند.
برای همین است که به ویژه در جریان اصولگرا دیده می شود که سران جامعتین فعالانه در مسأله انتخابات ورود کرده اند و در کنار آنان نیز آیت الله مصباح یزدی نیز دعوت به حضور و مشارکت فعالانه شده است. چنین جریانی نشان می دهد که اولا روحانیت مبارز و یا جامعه مدرسین حوزه علمیه قم علیرغم همه فشارهایی که برای خارج کردن روحانیت از سیاست به این تشکل های روحانی وارد کرده اند، همچنان بنا دارند که به عنوان تشکل های سیاستگذار و بالاسری در بین اصولگرایان باشند و این حضور می طلبد که اصولگرایانی که مدعی تبعیت از روحانیت در فعالیت های سیاسی خود هستند، به شکلی قابل قبول، از حضور این دو تشکل روحانی سیاسی و سابقه دار در انقلاب اسلامی استقبال کنند و با جنگ ها و دعواهای زرگری، نیروهای خود را هدر ندهند و خیلی پیشتر از آنچه گمان آن می رود، بدنه اصولگرایی را به وحدتی قابل قبول برسانند.
آسیبی که جریان اصولگرا را برای انتخابات تهدید می کند، ایجاد خط و شکافی بین آنان از سوی رقیب با کلید واژه اصولگرای عقلایی و اصولگرایی افراطی است، کلید واژه هایی که آنقدر از سوی رقبای اصولگرایان تکرار شده است که گویا خود آنان نیز این را پذیرفته اند؛ حال اینکه اگر چنین کلید واژه هایی برای تقسیم بندی جریان اصولگرایی صدق پیدا کند، به طریق اولی در جریان اصلاح طلبی هم صادق است و اصلاح طلب افراطی بیش از از اصولگرایی افراطی حضور و ظهور دارد؛ اما کسی به آن توجهی نمی کند، چون اصلاح طلبان بنا را بر وحدت گذاشته اند.
لذا شاید الان زمان آن است که اصولگرایان از این کلیشه های عقلایی ـ افراطی که دیگران برای شکاف بین آنان ایجاد کرده اند، عبور کردند و حول محکمات امام و انقلاب که قاعدتا بنیان اصلی جریان اصولگرایی است، با محوریت جامعتین وحدت کنند و در این مسیر اشخاص از خودخواهی هایی که ممکن است از روی نیت ناخالص هم نباشد دوری کنند که در نهایت نفع وحدت این جریان را مردم و نظام خواهند برد، چون در صورت وجود لیست واحدی از اصولگرایان تکلیف مردم نیز مشخص خواهد شد و آنان که دل در گرو اصولگرایی دارند، با خیال راحت تری در انتخاب خود مصمم خواهد شد.
حال فرض کنید که اصولگرایان به هر دلیل نتوانند به وحدت دست پیدا کنند و لیست های متعددی از این جریان در انتخابات مجلس بروز و ظهور کند؛ در این صورت است که هم نیروی سیاسی خود را هدر داده اند و هم فرصت انتخاب درست را از مردم و طرفدارانشان گرفته اند.
اتفاقا جریان اصلاح طلب هم اگر دل در گروی کشور و نظام دارند، باید به دنبال این باشند که اصولگرایان هم با وحدت خود لیست واحدی در انتخابات ارائه دهند و در قبال آن مسئولیت بپذیرند. تعدد و تفرقه چه در بین اصولگرایان و چه در بین اصلاح طلبان، باعث خواهد شد که هیچ گروهی مسئولیت کارهای خود را نپردازد و در قبال هر کاستی و ناکارآمدی که در آینده پیش آید، خود را مبرا بدانند. این در حالی است که یکی از پیش شرط های توسعه یافتگی سیاسی، مسئولیت پذیری احزاب و جریانات سیاسی در قبال عملکرد دوره مسئولیت شان است و تا این دو جناح در قبال لیست های واحدی در انتخابات به جمع بندی نرسند، همیشه برایشان دیوار حاشا بلند خواهد بود و مسئولیتی نخواهند پذیرفت.
به گزارش «تابناک»، مهم ترین دغدغه این روزهای هر دو جناح سیاسی کشور، جلوگیری از تفرقه نیروها و رسیدن به حداکثر توان واحد در این انتخابات است، زیرا این هر دو گروه طعم تلخ شکست را برای تفرقه چشیده اند؛ اصلاح طلبان آن زمان که در سال 1384 با خیلی از کاندیداها در مقابل اصولگرایان صف آرایی کردند و اصولگرایان آن زمان که در سال 1392، با سه کاندیدا در مقابل تک کاندیدایی مورد توافق اصلاح طلبان و اعتدال گرایان یعنی حسن روحانی ایستادند.
برای همین است که به ویژه در جریان اصولگرا دیده می شود که سران جامعتین فعالانه در مسأله انتخابات ورود کرده اند و در کنار آنان نیز آیت الله مصباح یزدی نیز دعوت به حضور و مشارکت فعالانه شده است. چنین جریانی نشان می دهد که اولا روحانیت مبارز و یا جامعه مدرسین حوزه علمیه قم علیرغم همه فشارهایی که برای خارج کردن روحانیت از سیاست به این تشکل های روحانی وارد کرده اند، همچنان بنا دارند که به عنوان تشکل های سیاستگذار و بالاسری در بین اصولگرایان باشند و این حضور می طلبد که اصولگرایانی که مدعی تبعیت از روحانیت در فعالیت های سیاسی خود هستند، به شکلی قابل قبول، از حضور این دو تشکل روحانی سیاسی و سابقه دار در انقلاب اسلامی استقبال کنند و با جنگ ها و دعواهای زرگری، نیروهای خود را هدر ندهند و خیلی پیشتر از آنچه گمان آن می رود، بدنه اصولگرایی را به وحدتی قابل قبول برسانند.
آسیبی که جریان اصولگرا را برای انتخابات تهدید می کند، ایجاد خط و شکافی بین آنان از سوی رقیب با کلید واژه اصولگرای عقلایی و اصولگرایی افراطی است، کلید واژه هایی که آنقدر از سوی رقبای اصولگرایان تکرار شده است که گویا خود آنان نیز این را پذیرفته اند؛ حال اینکه اگر چنین کلید واژه هایی برای تقسیم بندی جریان اصولگرایی صدق پیدا کند، به طریق اولی در جریان اصلاح طلبی هم صادق است و اصلاح طلب افراطی بیش از از اصولگرایی افراطی حضور و ظهور دارد؛ اما کسی به آن توجهی نمی کند، چون اصلاح طلبان بنا را بر وحدت گذاشته اند.
لذا شاید الان زمان آن است که اصولگرایان از این کلیشه های عقلایی ـ افراطی که دیگران برای شکاف بین آنان ایجاد کرده اند، عبور کردند و حول محکمات امام و انقلاب که قاعدتا بنیان اصلی جریان اصولگرایی است، با محوریت جامعتین وحدت کنند و در این مسیر اشخاص از خودخواهی هایی که ممکن است از روی نیت ناخالص هم نباشد دوری کنند که در نهایت نفع وحدت این جریان را مردم و نظام خواهند برد، چون در صورت وجود لیست واحدی از اصولگرایان تکلیف مردم نیز مشخص خواهد شد و آنان که دل در گرو اصولگرایی دارند، با خیال راحت تری در انتخاب خود مصمم خواهد شد.
حال فرض کنید که اصولگرایان به هر دلیل نتوانند به وحدت دست پیدا کنند و لیست های متعددی از این جریان در انتخابات مجلس بروز و ظهور کند؛ در این صورت است که هم نیروی سیاسی خود را هدر داده اند و هم فرصت انتخاب درست را از مردم و طرفدارانشان گرفته اند.
اتفاقا جریان اصلاح طلب هم اگر دل در گروی کشور و نظام دارند، باید به دنبال این باشند که اصولگرایان هم با وحدت خود لیست واحدی در انتخابات ارائه دهند و در قبال آن مسئولیت بپذیرند. تعدد و تفرقه چه در بین اصولگرایان و چه در بین اصلاح طلبان، باعث خواهد شد که هیچ گروهی مسئولیت کارهای خود را نپردازد و در قبال هر کاستی و ناکارآمدی که در آینده پیش آید، خود را مبرا بدانند. این در حالی است که یکی از پیش شرط های توسعه یافتگی سیاسی، مسئولیت پذیری احزاب و جریانات سیاسی در قبال عملکرد دوره مسئولیت شان است و تا این دو جناح در قبال لیست های واحدی در انتخابات به جمع بندی نرسند، همیشه برایشان دیوار حاشا بلند خواهد بود و مسئولیتی نخواهند پذیرفت.
