برای امام زمان(ع) ۴۵ ثانیه وقت نداریم؟
محمد مطهری
دعا برای سلامت امام زمان علیه السلام (اللَّهُمَّ کُنْ لِوَلِیِّکَ الحُجَهِ بنِ الحَسَن...) که هر روز در مساجد و معمولا پس از نماز دوم خوانده می شود، سنت بسیار خوب ومبارکی است. اما متاسفانه گاهی احترام آن حفظ نمی شود؛ گویی برخی این دعا را با «نوای خروج از مسجد» اشتباه می گیرند و در حال خوانده شدن این دعای کوتاه از جا برمی خیزند.
به ندرت ممکن است آنقدر عجله داشته باشیم که نتوانیم این 45 ثانیه را صبر کنیم. در این صورت ادب اقتضا می کند که مسجد را «پیش» از آغاز این دعا ترک کنیم نه حین خواندن دعا. اما اگر دعا آغاز شد، دیگر روا نیست که در طول این 45 ثانیه برخیزیم، حرف بزنیم یا به تلفن همراه مراجعه کنیم.
شاید برخی بگویند مگر نمازهای نافله را در حال حرکت نمی توان خواند؟ چرا دعا برای سلامت حضرت را نشود در راه خواند؟ یک پاسخ مختصر این است که بحث در حرمت و یا بطلان این نوع دعا خواندن نیست، در حرمت کافی گذاشتن به حضرت است که وظیفه اولیه ماست. اگر شما در جمع دوستان، طلب دعا برای مادر خود کنید و یک نفر از جا بلند شود و بگوید در راه می خوانم آیا به مادرتان اهمیت لازم را داده است؟
اشتباه نشود؛ این ما هستیم که نیازمند احترام گذاشتن به حضرت ولی عصر علیه السلام هستیم نه برعکس. در واقع هر گاه توجهی به حضرت کرده و یا سلامی به ایشان می دهیم فضیلت و نعمت بزرگی از طرف خداوند شامل حال ما شده است. امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) چنان مقام بلندی دارد که در دعای عهد، ابتدا خداوند را با حدود بیست وصف می خوانیم تا این یک جمله را بگوییم که خدایا! سلامی از جانب ما و همه مؤمنان به او برسان (اَللّـهُمَّ بَلِّغْ مَوْلانَا الاِمامَ الْهادِیَ الْمَهْدِیَّ...). آیا رواست در میانه دعا برای سلامت «دردانه حی عالم هستی» و «واسظه فیض الهی» بلند شده و به دنبال کارهای روزمره برویم؟ (البته این مربوط به ظاهر است. از توجه قلبی هنگام خواندن این دعا نیز نباید غافل بود).
مسلم است که نمازگزارانی که وسط دعای مذکور از جا برمی خیزند از روی بی توجهی یا کم توجهی است نه بی احترامی. اما اینکه چرا چنین می کنند چند دلیل دارد که مهمترین آن فرهنگ عجله داشتن است که ما ایرانیان با آن بزرگ شده ایم. از یک اقلیت قابل توجه که بگذریم، «عجله ایرانی» در همه جا حضور و ظهور دارد: نحوه رانندگی، ایستادن در صف، غذا خوردن، مصاحبه، پاسخ دادن به مراجعان تلفنی و حضوری، اظهار نظر، پیشداوری، نیت خوانی، پریدن در وسط سخن دیگری، به سجده رفتن پیش از امام جماعت، هل دادن، خروج از سالن و ورزشگاه و دهها مورد دیگر. این تعجیل، مذهبی و نیمه مذهبی و غیرمذهبی، و انقلابی و غیر انقلابی نمی شناسد. فعلا در خون اکثر ما گردش می کند و همین فضایی را ساخته که در آن نفس می کشیم.
ظاهرا کسی در فکر اقدام جدی برای اصلاح فرهنگ آزاردهنده و پرهزینه «عجله برای هیچ» در میان ما نیست. تا زمان اصلاح این فرهنگ، که بعید است به عمر امثال ما کفاف دهد، استثنائا در مورد دعا برای سلامت حضرت همتی ویژه از خود نشان دهیم.
البته بی توجهی و کم توجهی به امور مهم مذهبی مختص به برخاستن در حین دعای مذکور نیست. فرصت ندادن به نمازگزاران برای خواندن تسبیحات حضرت زهرا(س) و دعا برای سلامت امام زمان (ع) با شروع سخنرانی بلافاصله پس از سلام نماز دوم در برخی مساجد، نمونه دیگری است. به این فهرست بلند که نحوه تعامل ما با قرآن و نماز از مهمترین آنهاست در فرصت دیگری باید پرداخت.
muhamadmotahari@gmail.com
به ندرت ممکن است آنقدر عجله داشته باشیم که نتوانیم این 45 ثانیه را صبر کنیم. در این صورت ادب اقتضا می کند که مسجد را «پیش» از آغاز این دعا ترک کنیم نه حین خواندن دعا. اما اگر دعا آغاز شد، دیگر روا نیست که در طول این 45 ثانیه برخیزیم، حرف بزنیم یا به تلفن همراه مراجعه کنیم.
شاید برخی بگویند مگر نمازهای نافله را در حال حرکت نمی توان خواند؟ چرا دعا برای سلامت حضرت را نشود در راه خواند؟ یک پاسخ مختصر این است که بحث در حرمت و یا بطلان این نوع دعا خواندن نیست، در حرمت کافی گذاشتن به حضرت است که وظیفه اولیه ماست. اگر شما در جمع دوستان، طلب دعا برای مادر خود کنید و یک نفر از جا بلند شود و بگوید در راه می خوانم آیا به مادرتان اهمیت لازم را داده است؟
اشتباه نشود؛ این ما هستیم که نیازمند احترام گذاشتن به حضرت ولی عصر علیه السلام هستیم نه برعکس. در واقع هر گاه توجهی به حضرت کرده و یا سلامی به ایشان می دهیم فضیلت و نعمت بزرگی از طرف خداوند شامل حال ما شده است. امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) چنان مقام بلندی دارد که در دعای عهد، ابتدا خداوند را با حدود بیست وصف می خوانیم تا این یک جمله را بگوییم که خدایا! سلامی از جانب ما و همه مؤمنان به او برسان (اَللّـهُمَّ بَلِّغْ مَوْلانَا الاِمامَ الْهادِیَ الْمَهْدِیَّ...). آیا رواست در میانه دعا برای سلامت «دردانه حی عالم هستی» و «واسظه فیض الهی» بلند شده و به دنبال کارهای روزمره برویم؟ (البته این مربوط به ظاهر است. از توجه قلبی هنگام خواندن این دعا نیز نباید غافل بود).
مسلم است که نمازگزارانی که وسط دعای مذکور از جا برمی خیزند از روی بی توجهی یا کم توجهی است نه بی احترامی. اما اینکه چرا چنین می کنند چند دلیل دارد که مهمترین آن فرهنگ عجله داشتن است که ما ایرانیان با آن بزرگ شده ایم. از یک اقلیت قابل توجه که بگذریم، «عجله ایرانی» در همه جا حضور و ظهور دارد: نحوه رانندگی، ایستادن در صف، غذا خوردن، مصاحبه، پاسخ دادن به مراجعان تلفنی و حضوری، اظهار نظر، پیشداوری، نیت خوانی، پریدن در وسط سخن دیگری، به سجده رفتن پیش از امام جماعت، هل دادن، خروج از سالن و ورزشگاه و دهها مورد دیگر. این تعجیل، مذهبی و نیمه مذهبی و غیرمذهبی، و انقلابی و غیر انقلابی نمی شناسد. فعلا در خون اکثر ما گردش می کند و همین فضایی را ساخته که در آن نفس می کشیم.
ظاهرا کسی در فکر اقدام جدی برای اصلاح فرهنگ آزاردهنده و پرهزینه «عجله برای هیچ» در میان ما نیست. تا زمان اصلاح این فرهنگ، که بعید است به عمر امثال ما کفاف دهد، استثنائا در مورد دعا برای سلامت حضرت همتی ویژه از خود نشان دهیم.
البته بی توجهی و کم توجهی به امور مهم مذهبی مختص به برخاستن در حین دعای مذکور نیست. فرصت ندادن به نمازگزاران برای خواندن تسبیحات حضرت زهرا(س) و دعا برای سلامت امام زمان (ع) با شروع سخنرانی بلافاصله پس از سلام نماز دوم در برخی مساجد، نمونه دیگری است. به این فهرست بلند که نحوه تعامل ما با قرآن و نماز از مهمترین آنهاست در فرصت دیگری باید پرداخت.
** برای ملموس شدن مطلب چاره ای
جز این نبود که یک بار در اواخر خواندن این دعای شریف چند ثانیه ای فیلم
بگیرم و البته سعی شد چهره کسی مشخص نباشد. حاصلش را می‌توانید ببینید.
muhamadmotahari@gmail.com
