چهار شرط موفقیت اجلاس پاریس
دبیرکل سازمان ملل متحد از ارائه برنامه‌های ملی کاهش گازهای گلخانه‌ای از سوی 166 کشور اشاعه‌دهنده آلاینده‌ها به این سازمان خبر داد و افزود: چهار عامل پایداری، انعطاف‌پذیری، همبستگی و اعتبار شروط موفقیت نشست پاریس است.
به گزارش ایسنا، در آستانه اجلاس سران در مورد تغییرات اقلیمی که در 30 نوامبر 2015 برابر با 9 آذر ماه جاری در پاریس با حضور بیش از 120 تن از سران دولت‌ها و کشورهای جهان برگزار می‌شود، مقاله‌ای از سوی بان‌کی‌مون، دبیر کل سازمان ملل متحد در این مورد منتشر شده است.
متن مقاله مذکور بدین شرح است:
«طی نزدیک به 9 سال که دبیرکل سازمان ملل متحل بوده‌ام، به سرحداتی از جهان سفر کردم که با تغییرات اقلیم رو به روست و همواره درباره نیاز به پاسخ جهانی فوری به این مسئله با رهبران جهان، مسئولان تجاری و شهروندان صحبت کرده‌ام.
چرا در این باره توجه زیادی می‌کنم؟
نخست، مانند هر پدر بزرگی، می‌خواهم نوه‌هایم از زیبایی و نعمت سیاره‌ای سالم بهره‌مند شوند و مانند هر انسانی از بدتر شدن سیل، خشکسالی، آتش سوزی (جنگل‌ها)، محو کشورهای جزیره‌ای و انقراض گونه‌های متفاوت غمگین می‌شوم.
همانگونه که عالیجناب پاپ فرانسیس و سایر رهبران مذهبی به ما یادآور شده‌اند، ما مسئولیتی اخلاقی در قبال اقدام در همبستگی با فقرا و آسیب‌پذیرترین افرادی داریم که کمترین اقدام برای تغییرات اقلیمی را انجام داده‌اند و قبل و بدتر از دیگران از عواقب آن رنج خواهند برد.
دوم، به عنوان رئیس سازمان ملل متحد، اینجانب به دلیل اینکه هیچ کشوری به تنهایی نمی‌تواند با چالش تغییرات اقلیم رو به رو شود؛ آن را در اولویت قرار داده‌ام. تغییرات اقلیمی گذرنامه حمل نمی‌کند؛ انتشار آلاینده‌های زیست محیطی و گازهای گلخانه‌ای در هرجا به این مشکل می‌افزاید. تهدیدی علیه زندگی و معیشت در همه جا است. ثبات اقتصادی و امنیت ملت‌ها در تهدید هستند. تنها از راه سازمان ملل متحد می‌توانیم پاسخی دسته جمعی به این مشکل دارای ذاتی جهانی بدهیم.
فرایند مذاکرات، آهسته و طاقت‌فرسا بوده است، اما شاهد نتایج هستیم. در پاسخ به فراخوان سازمان ملل تحد، بیش از 166 کشور که روی هم‌رفته اشاعه‌دهنده بیش از 90 درصد از آلاینده‌ها هستند، هم اکنون برنامه‌های ملی با اهداف مشخص ارائه داده‌اند. اگر این برنامه‌های ملی با موفقیت اجرا شوند، منحنی انتشار آلاینده‌های زیست محیطی و گازهای گلخانه‌ای را رو به پایین می‌آورد که پیش‌بینی شده منجر به افزایش تقریبی دمای جهانی تا سه درجه سلسیوس تا پایان قرن شود.
این پیشرفتی چشمگیر است. اما هنوز کافی نیست. چالش حال حاضر حرکت سریع و رو به جلو برای کاهش انتشار آلاینده‌های زیست محیطی و گازهای گلخانه‌ای در سطح جهان است تا بتوانیم افزایش دمای جهانی را به زیر دو درجه سلسیوس برسانیم. در عین حال باید از کشورها برای سازگاری با عواقب اجتناب‌ناپذیر پیش رویمان حمایت کنیم.
اقدام سریعتر، به منفعتی بیشتر برای همه از جمله ثبات و امنیت افزون‌تر، رشد اقتصادی قوی‌تر و پایدارتر، تاب‌آوری تقویت شده در برابر آسیب‌ها، آب و هوای پاکتر و ارتقای سلامت منجر می‌شود.
یک شبه به این اهداف نخواهیم رسید. کنفرانس تغییرات اقلیمی پاریس نقطه پایان نیست و باید حداقل خواسته‌هایمان را نشانه بگیرد. این کنفرانس باید نقطه عطفی به سوی انتشار کمتر آلاینده‌ها و آینده تاب آور اقلیمی باشد.
در سراسر جهان، حرکتی پرشتاب در حال شکل‌گیری است. شهرها، بخش تجاری و سرمایه‌گزاران، رهبران مذهبی و شهروندان در حال اقدام برای جلوگیری از انتشار آلاینده‌های زیست محیطی و گازهای گلخانه‌ای و ایجاد تاب‌آوری هستند. حال مسئولیت متوجه دولت‌ها است تا توافقی معنادار و الزام‌آور در پاریس منعقد نمایند که مقررات روشن در مسیر تقویت بلند‌پروازانه جهانی را فراهم آورد. بدین منظور مذاکره‌کنندگان نیازمند راهنمایی روشن از سوی مقامات ارشد هستند.
معتقدم این امر در شرف وقوع است. رهبران گروه 20 که پیش‌تر در این ماه در آنتالیای ترکیه ملاقات داشتند، تعهد راسخ نسبت به اقدام اقلیمی نشان دادند و با وجود ملاحظات تشدید شده امنیتی به دنبال حملات تروریستی، بیش از 120 تن از روسای کشورها و دولت‌ها شرکت خود در کنفرانس پاریس را قطعی کردند.
اینجانب چهار عامل پایداری، انعطاف‌پذیری، همبستگی و اعتبار را برای موفقیت نشست پاریس در نظر دارم.
نخست، پایداری، پاریس باید دیدگاهی طولانی‌مدت مطابق با مسیر کمتر از دو درجه (سلسیوس) ارائه به بازارها این پیام را ارسال کند که دگرگونی اقتصاد جهانی به اقتصادی کم‌کربن اجتناب‌ناپذیر، پرمنفعت و از قبل در دست اقدام است.
دوم، توافق پاریس باید انعطاف‌پذیری ارائه دهد تا نیاز به ادامه مذاکرات نباشد. باید بتواند تغییرات در اقتصاد جهانی را در خود لحاظ و بین نقش رهبری کشورهای توسعه‌یافته و مسئولیت فزاینده کشورهای در حال توسعه توازن ایجاد نماید.
سوم، این توافق باید نشان‌دهنده همبستگی، شامل تامین بودجه و انتقال فن آوری به کشورهای در حال توسعه باشد. کشورهای توسعه‌یافته باید تعهد خود نسبت به ارائه 100 میلیارد دلار تا 2020 برای تعدیل و کاهش آلاینده‌ها به تساوی را حفظ کنند.
چهارم، توافق باید اعتبار در پاسخ به اثرات فزاینده تغییرات اقلیمی را نشان دهد. باید شامل دوره‌های پنج ساله منظم برای دولت‌ها جهت ارزیابی و تقویت برنامه‌های ملی اقلیمی در راستای مقتضیات علمی باشد. همچنین توافق پاریس باید شامل ساز و کارهای قوی و شفاف برای پایش،نظارت و گزارش پیشرفت باشد.
سازمان ملل متحد برای حمایت از کشورها در اجرای چنین توافقی کاملا آماده است.
توافق معنادار اقلیمی در پاریس، امروز و فردای بهتری ایجاد و به خاتمه فقر کمک می‌کند. هوای‌مان را پاک و از اقیانوس‌هایمان حفاظت کنیم. سلامت عمومی را بهبود بخشیم. مشاغل جدید ایجاد کنیم و ابتکارات سبز ارائه دهیم. این توافق پیشرفت به سوی آرمان‌های توسعه پایدار را سرعت می‌بخشد. به این دلیل اینجانب عمیقا به تغییرات اقلیمی اهمیت می‌دهم.
پیام اینجانب به رهبران جهان روشن است: موفقیت در پاریس به شما بستگی دارد. حال زمان برای حس مشترک، مصالحه و اجماع فرا رسیده است. زمان آن است تا فراتر از افق‌های ملی بنگریم و به منافع مشترک اولویت دهیم. مردم جهان و نسل‌های آتی بر نگرش و شجاعت شما برای استفاده از این لحظه تاریخی حساب می‌کنند.»
به گزارش ایسنا، در آستانه اجلاس سران در مورد تغییرات اقلیمی که در 30 نوامبر 2015 برابر با 9 آذر ماه جاری در پاریس با حضور بیش از 120 تن از سران دولت‌ها و کشورهای جهان برگزار می‌شود، مقاله‌ای از سوی بان‌کی‌مون، دبیر کل سازمان ملل متحد در این مورد منتشر شده است.
متن مقاله مذکور بدین شرح است:
«طی نزدیک به 9 سال که دبیرکل سازمان ملل متحل بوده‌ام، به سرحداتی از جهان سفر کردم که با تغییرات اقلیم رو به روست و همواره درباره نیاز به پاسخ جهانی فوری به این مسئله با رهبران جهان، مسئولان تجاری و شهروندان صحبت کرده‌ام.
چرا در این باره توجه زیادی می‌کنم؟
نخست، مانند هر پدر بزرگی، می‌خواهم نوه‌هایم از زیبایی و نعمت سیاره‌ای سالم بهره‌مند شوند و مانند هر انسانی از بدتر شدن سیل، خشکسالی، آتش سوزی (جنگل‌ها)، محو کشورهای جزیره‌ای و انقراض گونه‌های متفاوت غمگین می‌شوم.
همانگونه که عالیجناب پاپ فرانسیس و سایر رهبران مذهبی به ما یادآور شده‌اند، ما مسئولیتی اخلاقی در قبال اقدام در همبستگی با فقرا و آسیب‌پذیرترین افرادی داریم که کمترین اقدام برای تغییرات اقلیمی را انجام داده‌اند و قبل و بدتر از دیگران از عواقب آن رنج خواهند برد.
دوم، به عنوان رئیس سازمان ملل متحد، اینجانب به دلیل اینکه هیچ کشوری به تنهایی نمی‌تواند با چالش تغییرات اقلیم رو به رو شود؛ آن را در اولویت قرار داده‌ام. تغییرات اقلیمی گذرنامه حمل نمی‌کند؛ انتشار آلاینده‌های زیست محیطی و گازهای گلخانه‌ای در هرجا به این مشکل می‌افزاید. تهدیدی علیه زندگی و معیشت در همه جا است. ثبات اقتصادی و امنیت ملت‌ها در تهدید هستند. تنها از راه سازمان ملل متحد می‌توانیم پاسخی دسته جمعی به این مشکل دارای ذاتی جهانی بدهیم.
فرایند مذاکرات، آهسته و طاقت‌فرسا بوده است، اما شاهد نتایج هستیم. در پاسخ به فراخوان سازمان ملل تحد، بیش از 166 کشور که روی هم‌رفته اشاعه‌دهنده بیش از 90 درصد از آلاینده‌ها هستند، هم اکنون برنامه‌های ملی با اهداف مشخص ارائه داده‌اند. اگر این برنامه‌های ملی با موفقیت اجرا شوند، منحنی انتشار آلاینده‌های زیست محیطی و گازهای گلخانه‌ای را رو به پایین می‌آورد که پیش‌بینی شده منجر به افزایش تقریبی دمای جهانی تا سه درجه سلسیوس تا پایان قرن شود.
این پیشرفتی چشمگیر است. اما هنوز کافی نیست. چالش حال حاضر حرکت سریع و رو به جلو برای کاهش انتشار آلاینده‌های زیست محیطی و گازهای گلخانه‌ای در سطح جهان است تا بتوانیم افزایش دمای جهانی را به زیر دو درجه سلسیوس برسانیم. در عین حال باید از کشورها برای سازگاری با عواقب اجتناب‌ناپذیر پیش رویمان حمایت کنیم.
اقدام سریعتر، به منفعتی بیشتر برای همه از جمله ثبات و امنیت افزون‌تر، رشد اقتصادی قوی‌تر و پایدارتر، تاب‌آوری تقویت شده در برابر آسیب‌ها، آب و هوای پاکتر و ارتقای سلامت منجر می‌شود.
یک شبه به این اهداف نخواهیم رسید. کنفرانس تغییرات اقلیمی پاریس نقطه پایان نیست و باید حداقل خواسته‌هایمان را نشانه بگیرد. این کنفرانس باید نقطه عطفی به سوی انتشار کمتر آلاینده‌ها و آینده تاب آور اقلیمی باشد.
در سراسر جهان، حرکتی پرشتاب در حال شکل‌گیری است. شهرها، بخش تجاری و سرمایه‌گزاران، رهبران مذهبی و شهروندان در حال اقدام برای جلوگیری از انتشار آلاینده‌های زیست محیطی و گازهای گلخانه‌ای و ایجاد تاب‌آوری هستند. حال مسئولیت متوجه دولت‌ها است تا توافقی معنادار و الزام‌آور در پاریس منعقد نمایند که مقررات روشن در مسیر تقویت بلند‌پروازانه جهانی را فراهم آورد. بدین منظور مذاکره‌کنندگان نیازمند راهنمایی روشن از سوی مقامات ارشد هستند.
معتقدم این امر در شرف وقوع است. رهبران گروه 20 که پیش‌تر در این ماه در آنتالیای ترکیه ملاقات داشتند، تعهد راسخ نسبت به اقدام اقلیمی نشان دادند و با وجود ملاحظات تشدید شده امنیتی به دنبال حملات تروریستی، بیش از 120 تن از روسای کشورها و دولت‌ها شرکت خود در کنفرانس پاریس را قطعی کردند.
اینجانب چهار عامل پایداری، انعطاف‌پذیری، همبستگی و اعتبار را برای موفقیت نشست پاریس در نظر دارم.
نخست، پایداری، پاریس باید دیدگاهی طولانی‌مدت مطابق با مسیر کمتر از دو درجه (سلسیوس) ارائه به بازارها این پیام را ارسال کند که دگرگونی اقتصاد جهانی به اقتصادی کم‌کربن اجتناب‌ناپذیر، پرمنفعت و از قبل در دست اقدام است.
دوم، توافق پاریس باید انعطاف‌پذیری ارائه دهد تا نیاز به ادامه مذاکرات نباشد. باید بتواند تغییرات در اقتصاد جهانی را در خود لحاظ و بین نقش رهبری کشورهای توسعه‌یافته و مسئولیت فزاینده کشورهای در حال توسعه توازن ایجاد نماید.
سوم، این توافق باید نشان‌دهنده همبستگی، شامل تامین بودجه و انتقال فن آوری به کشورهای در حال توسعه باشد. کشورهای توسعه‌یافته باید تعهد خود نسبت به ارائه 100 میلیارد دلار تا 2020 برای تعدیل و کاهش آلاینده‌ها به تساوی را حفظ کنند.
چهارم، توافق باید اعتبار در پاسخ به اثرات فزاینده تغییرات اقلیمی را نشان دهد. باید شامل دوره‌های پنج ساله منظم برای دولت‌ها جهت ارزیابی و تقویت برنامه‌های ملی اقلیمی در راستای مقتضیات علمی باشد. همچنین توافق پاریس باید شامل ساز و کارهای قوی و شفاف برای پایش،نظارت و گزارش پیشرفت باشد.
سازمان ملل متحد برای حمایت از کشورها در اجرای چنین توافقی کاملا آماده است.
توافق معنادار اقلیمی در پاریس، امروز و فردای بهتری ایجاد و به خاتمه فقر کمک می‌کند. هوای‌مان را پاک و از اقیانوس‌هایمان حفاظت کنیم. سلامت عمومی را بهبود بخشیم. مشاغل جدید ایجاد کنیم و ابتکارات سبز ارائه دهیم. این توافق پیشرفت به سوی آرمان‌های توسعه پایدار را سرعت می‌بخشد. به این دلیل اینجانب عمیقا به تغییرات اقلیمی اهمیت می‌دهم.
پیام اینجانب به رهبران جهان روشن است: موفقیت در پاریس به شما بستگی دارد. حال زمان برای حس مشترک، مصالحه و اجماع فرا رسیده است. زمان آن است تا فراتر از افق‌های ملی بنگریم و به منافع مشترک اولویت دهیم. مردم جهان و نسل‌های آتی بر نگرش و شجاعت شما برای استفاده از این لحظه تاریخی حساب می‌کنند.»
