پرسش عجیبی به نام «رمزتون؟!»
محمد مطهری
محمد مطهری در کانال تلگرام خود نوشت: کلمۀ آزاردهنده و دردسرساز«رمزتون؟»، روزی میلیونها بار در فروشگاهها و مغازه های ما تکرار می شود. اسمش مثلا «رمز» است ولی عملا به صورت «عددی جهت اطلاع حاضران» درآمده است!
رمز را باید منحصرا خود مشتری وارد کند و مغازه دار حتی با رضایت مشتری– به دلیلی که خواهد آمد - حق سؤال از رمز را ندارد. کارتخوان هم باید در سه طرف، لبۀ چند سانتیمتری داشته باشد تا مشکل سرک کشیدن احتمالی هم منتفی شود. رعایت نکردن همین مسألۀ ساده، به چه کشکمش ها و پرونده های قضایی منجر شده و می شود.
اما چرا رمز را منحصرا مشتری باید وارد کند؟
1. جلوگیری از کلاهبرداری
در «امین» بودن اکثر مغازه داران تردیدی نیست، اما به قرار اطلاع مستند، بارها دیده شده که فروشنده به بهانه کارت کشیدن، میان مشتری و دستگاه، حائل شده و مثلا رسید بیست هزار تومان را به شما می دهد. اما او در حقیقت رسیدهایی با مبالغ مختلف را از قبل در مغازه آماده کرده بوده و مبلغ دویست هزار تومان کارت کشیده است و به سادگی می تواند ادعا کند که یک صفر اشتباه شده است.
2. حریم شخصی
فرض کنید همۀ فروشندگان امین باشند. همراهان خریدار، از دوست و فامیل گرفته تا غریبه هایی که درفروشگاه حضور دارند، به چه دلیل باید از رمز کارت یک فرد مطلع شوند؟ آیا همین امر گاهی منتهی به بدگمانیها نسبت به هم اتاقی و مانند آن نشده و نمی شود؟
3. امنیت بیشتر مشتری (مهمترین نکته)
وقتی کسی رمز خود را در حضور دیگران اعلام می کند درصدی از ناامنی برای او ایجاد می شود، چرا؟ زیرا سارقی که احتمال دارد در مغازه حضور داشته باشد، نه تنها از رمز او مطلع شده، بلکه می داند جیب یا کیفی که کارت، پس از خرید در آن قرار داده می شود کدام است. پس احتمال اینکه کارت یا کیف حامل کارت به سرقت رود بسیار بیشتر می شود. ( و گاهی اساسا کسی که به فکر سرقت نبوده به انجام آن وسوسه می شود).
بدین ترتیب سارق با کف زنی و مانند آن در خارج از مغازه، می تواند خود را به عابربانک رسانده، دویست هزار تومان از کارت بردارد، قبل از آنکه فرصتی برای ابطال کارت ولو به صورت تلفنی حاصل شود. البته اگر در این فاصله، خرید یا انتقال وجه چند میلیونی انجام ندهد! فشارهای روانی ای که بر مشتری وارد می شود خود حکایت دیگری دارد.
جالب اینجاست که اگر از برخی فروشندگان بخواهید که اجازه دهند رمز را خودتان وارد کنید، آزرده شده و آن را نوعی بی اعتمادی به خود تلقی می کنند؛ توجه ندارند که اعتماد کامل به فروشنده فقط بند اول را منتفی می کند و دلیل شخصی بودن رمز، امنیت مالی و جانی بیشتر مشتری، در مقابل افراد نابابی است که ولو به صورت نادر، ممکن است در مغازه حضور داشته باشند.
بانکها میلیاردها تومان صرف هزینۀ تبلیغات خود می کنند ولی متأسفانه از فرهنگ سازی در این مورد چیزی در خاطرها نیست. از طرف سازمان اصناف و معاونتهای پیشگیری از جرم در دستگاههای مختلف نیز در این باره اقدامی مشاهده نمی شود.
به نظر می رسد تا زمان اقدام مسئولان فعلا ما مشتریان باید کمی صبوری به خرج داده و خودمان اقدامی عملی انجام دهیم:
اگر به هر دلیل چون کوتاه بودن سیم کارتخوان و یا عدم همکاری فروشنده، موفق به وارد کردن رمز خود نمی شویم از خرید منصرف شویم.
اینگونه می توان بدون صرف هزینه، نسبت به ایجاد فرهنگ صحیح ورود رمز کارت - که باید همزمان با شروع استفاده از کارت در بیش از ده سال پیش روی آن کار می شد - اقدام کرد.
رمز را باید منحصرا خود مشتری وارد کند و مغازه دار حتی با رضایت مشتری– به دلیلی که خواهد آمد - حق سؤال از رمز را ندارد. کارتخوان هم باید در سه طرف، لبۀ چند سانتیمتری داشته باشد تا مشکل سرک کشیدن احتمالی هم منتفی شود. رعایت نکردن همین مسألۀ ساده، به چه کشکمش ها و پرونده های قضایی منجر شده و می شود.
اما چرا رمز را منحصرا مشتری باید وارد کند؟
1. جلوگیری از کلاهبرداری
در «امین» بودن اکثر مغازه داران تردیدی نیست، اما به قرار اطلاع مستند، بارها دیده شده که فروشنده به بهانه کارت کشیدن، میان مشتری و دستگاه، حائل شده و مثلا رسید بیست هزار تومان را به شما می دهد. اما او در حقیقت رسیدهایی با مبالغ مختلف را از قبل در مغازه آماده کرده بوده و مبلغ دویست هزار تومان کارت کشیده است و به سادگی می تواند ادعا کند که یک صفر اشتباه شده است.
2. حریم شخصی
فرض کنید همۀ فروشندگان امین باشند. همراهان خریدار، از دوست و فامیل گرفته تا غریبه هایی که درفروشگاه حضور دارند، به چه دلیل باید از رمز کارت یک فرد مطلع شوند؟ آیا همین امر گاهی منتهی به بدگمانیها نسبت به هم اتاقی و مانند آن نشده و نمی شود؟
3. امنیت بیشتر مشتری (مهمترین نکته)
وقتی کسی رمز خود را در حضور دیگران اعلام می کند درصدی از ناامنی برای او ایجاد می شود، چرا؟ زیرا سارقی که احتمال دارد در مغازه حضور داشته باشد، نه تنها از رمز او مطلع شده، بلکه می داند جیب یا کیفی که کارت، پس از خرید در آن قرار داده می شود کدام است. پس احتمال اینکه کارت یا کیف حامل کارت به سرقت رود بسیار بیشتر می شود. ( و گاهی اساسا کسی که به فکر سرقت نبوده به انجام آن وسوسه می شود).
بدین ترتیب سارق با کف زنی و مانند آن در خارج از مغازه، می تواند خود را به عابربانک رسانده، دویست هزار تومان از کارت بردارد، قبل از آنکه فرصتی برای ابطال کارت ولو به صورت تلفنی حاصل شود. البته اگر در این فاصله، خرید یا انتقال وجه چند میلیونی انجام ندهد! فشارهای روانی ای که بر مشتری وارد می شود خود حکایت دیگری دارد.
جالب اینجاست که اگر از برخی فروشندگان بخواهید که اجازه دهند رمز را خودتان وارد کنید، آزرده شده و آن را نوعی بی اعتمادی به خود تلقی می کنند؛ توجه ندارند که اعتماد کامل به فروشنده فقط بند اول را منتفی می کند و دلیل شخصی بودن رمز، امنیت مالی و جانی بیشتر مشتری، در مقابل افراد نابابی است که ولو به صورت نادر، ممکن است در مغازه حضور داشته باشند.
بانکها میلیاردها تومان صرف هزینۀ تبلیغات خود می کنند ولی متأسفانه از فرهنگ سازی در این مورد چیزی در خاطرها نیست. از طرف سازمان اصناف و معاونتهای پیشگیری از جرم در دستگاههای مختلف نیز در این باره اقدامی مشاهده نمی شود.
به نظر می رسد تا زمان اقدام مسئولان فعلا ما مشتریان باید کمی صبوری به خرج داده و خودمان اقدامی عملی انجام دهیم:
اگر به هر دلیل چون کوتاه بودن سیم کارتخوان و یا عدم همکاری فروشنده، موفق به وارد کردن رمز خود نمی شویم از خرید منصرف شویم.
اینگونه می توان بدون صرف هزینه، نسبت به ایجاد فرهنگ صحیح ورود رمز کارت - که باید همزمان با شروع استفاده از کارت در بیش از ده سال پیش روی آن کار می شد - اقدام کرد.
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۵
ماه گذشته رفتيم تله كابين نمك ابرود و مسوول فروش بليط گفت يا كارت را خودمون مى كشيم و شما هم يا رمز كارتتان را بگوييد يا پول نقد بدهيد . لطفا" لطفا" لطفا" ! در مورد کسانی که هنگام استفاده شخص دیگری از عابر بانک ، سرک می کشند و علاوه بر رویت اطلاعات ، حریم دیگران را رعایت نمی کنند فرهنگ سازی کنید . بابا یه چیز نشدنی ست متاسفانه در کشورمون اول وسیله میاد و بعد از سالها شاید فرهنگ استفاده .. اميد وارم اين توصيه به فرهنگ عمومى تبديل شود،