حمله و انتقاد طیف اصلاح طلب به نامه اقتصادی چهار وزیر؛
دلیل ناراحتی رسانه های حامی دولت از چهار وزیر چیست؟+ویدئو
موضع انفعالی و واکنشی این طیف از یک سو و دستپاچگی آنها در برخورد با یک موضوع کاملا اقتصادی با روش های کهنه، نشان از دو موضوع دارد؛ نخست اینکه این طیف به سادگی در بازی مخالفان دولت قرار گرفته که از اساس، هدفی جز حاشیه سازی از موضوع نامه را دنبال نمی کنند، و دوم بیانگر عصبانیت و ناراحتی آنها از انتقاد به سیاست های دولت، این بار از دل خود دولت و از سوی مردان بزرگ آن است.
نامه چهار وزیر به روحانی از یک نگاه حاوی مطلب جدیدی نبود و آنچه در این نامه تازگی داشت، مربوط به دو موضوع بود. اول بi دست دادن جزئیاتی دقیق از وضعیت اسفناک رکود اقتصادی در کشور و دوم رسانه ای شدن این نامهT که در نوع خود تحلیل های جالب و متفاوتی را به دنبال داشت.
به گزارش «تابناک»، این نامه از زمان انتشار آن با برخوردهای متفاوتی مواجه شده است؛ برخوردهایی که اکنون بیم آن می رود، با حاشیه سازی پیرامون اصل ماجرا، متن را به کلی به فراموشی بسپارند و روندی را که معمولا در اینگونه موارد شاهد آن هستیم، مجددا پیش بکشند: سیاسی بازی و یار کشی جناحی. البته این آفت نیز در مسائل مختلف مبتلا به داخلی، موضوع جدید نیست و سیاست زدگی تبدیل به رفتاری عرفی در تمامی عرصه ها اعم از اجتماعی و اقتصادی در کشور شده است.
متن نامه یک کلیت شفاف و بدون هیچ حاشیه را درباره وضعیت رکود در اقتصاد کشو و به خصوص بازار سرمایه به عنوان نماگر اصلی اقتصاد، بیان کرده است؛ متنی که پس از گذشت چند روز به تدریج در حال فراموش شدن است و دو طیف مقابل هم در فضای سیاسی کشور شروع به بازی های همیشگی خود در این خصوص کرده اند.
در یک سو مخالفان دولت و منتقدین سیاست های روحانی، این نامه را دستاویزی برای انداختن قلّاب های ماهی گیری خود در بستر فراهم شده کرده اند تا مثل همیشه، همه توان خود را برای خالی کردن زیر پای دولت و روحانی به کار برند و از یک هشدار جدی – که البته اهداف دیگری هم پشت آن بوده است – سکوی پرتابی برای زیر سوال بردن تمامی وعده ها و عملکردهای روحانی طی دو سال و نیم گذشته درست کنند. نگاهی به تحرکات جریان مخالف دولت در رسانه های منتقد، چیزی جز این نشان نمی دهد که اکنون نامه نگاری چهار وزیر، پتک سنگینی برای این طیف شده که با تمام قدرت بر سر روحانی و دولت فرو آید.
البته این برای اولین بار نیست که طیف منتقد دولت از چنین موضوعاتی پیراهن عثمان می سازد و جای چندان تعجبی هم از این موضوع نیست؛ اما در سوی دیگر یعنی در طیف موافقان و حامیان دولت که اغلب رسانه های اصلاح طلب را نیز شامل می شود هم اوضاع به لحاظ ماهیت چندان تفاوتی ندارد.
این طیف البته گویا وظیفه سنگین تری بر عهده گرفته و همزمان در دو جبهه در حال فعالیت است؛ از یک سو رسانه های حامی دولت در حال مقابله با حملات طیف مخالفان است و در این میان، گاهی اگر فرصتی دست دهد از ضد حملات هم چشم پوشی نمیکند و در جبهه دیگر مشغول نقد به چهار وزیر روحانی است که چرا بسیاری از مسائل مبتلا به در کابینه را افشا کرده اند و چرا بهانه به دست منتقدان می دهند.
نوع برخورد حامیان دولت هم هرچند موضوع جدیدی نیست، نکات بسیاری در دل خود نهفته دارد. اولین نکته این است که این طیف اکنون در یک موقعیت واکنشی قرار گرفته اند و بعد از مدتها که از دل خود دولت صدای انتقاد به سیاست های اقتصادی بلند شده است، مواضع پدافندی ضرورتی شده که قدرت مانور حامیان دولت را تا حد زیادی از آنها گرفته است. این مواضع واکنشی منجر به آن شده که این طیف عملا در بازی قرار بگیرد که مخالفان دولت به دنبال گسترش آن هستند: کشیدن موضوع از متن به حاشیه. و در این میان طیف حامیان دولت تا به اینجا نشان داده اند که به خوبی بازی می خورند.
نکته جالب توجه دیگر اما انتقاداتی است که از سوی این طیف حامیان، به چهار وزیر امضا کننده نامه به روحانی می شود. نگاهی به سر خط مطالب روزنامه های طیف اصلاح طلب و حامیان دولت به خوبی بیانگر این خط انتقاد است.
جالب آنکه این طیف اکنون در مسیری اشتباه به دنبال علت می گردند. انتقاد به چهار وزیر برای نوشتن و رسانه ای کردن نامه، نشان از آن دارد که عمده ناراحتی طیف حامیان دولت نه از موضوع رکود اقتصادی در کشور، بلکه از بیان شدن آن از سوی گروهی در دل خود کابینه دولت است؛ موضعی که در یک چنین مورد حساسی، عملا طنزی نه تلخ، بلکه خطرناک است.
بر هیچ کس پوشیده نیست که دولت روحانی با سیاست های انقباضی پولی و انضباطی مالی طی دو سال گذشته تا حد زیادی سعی در مهار پایه پولی و جمع آوری نقدینگی از اقتصاد کرده است؛ موضوعی که خود منجر به تعمیق رکود در اقتصاد ایران شده و اکنون بعد از برخورد تورم با هسته سخت، دیگر نه انضباط مالی و نه انقباض پولی نمی تواند هدف گذاری نرخ تورم یک رقمی را برای روحانی دست یافتنی کند.
آنچه در نامه چهار وزیر به روحانی وجود داشت، بخشی شامل انتقاد به سیاست های فعلی اقتصادی و هشدار از تبعات به وجود آمده آن و پیش بینی شرایط آینده با تداوم این سیاست هاست. بدون شک وزرای امضا کننده نامه نگران از تداوم سیاست های فعلی دولت، مخالفت تلویحی خود را با تداوم این سیاست ها اظهار کرده اند و این چهار وزیر – که قطعا سه تن از آنها مستقیم مسئول وضعیت فعلی تلقی می شوند – نماینده طیفی در دل دولت هستند که این سیاست ها را برای شرایط فعلی مناسب نمی دانند.
این نامه سراسر اقتصادی است و هیچ جهت گیری سیاسی آشکاری در دل آن وجود ندارد. هرچند این نامه بیانگر وجود افتراق در دل دولت است، این افتراق در بعد سیاست های اقتصادی است؛ موضوعی که نه تنها نباید به آن از دیدی منفی نگریست، بلکه خود یک وجه مثبت از کابینه روحانی را نشان می دهد که در آن همه گوش به فرمان نبوده و تضارب آرا برای رسیدن به بهترین سیاست های ممکن وجود دارد.
موضوعی که اکنون مایه تأسف است، اینکه یک نامه سراسر اقتصادی با هدفی کاملا مشخص دستمایه بازی های سیاسی قرار گرفته و متن آن فراموش شده و حاشیه بر اصل ماجرا غلبه کرده است. تکلیف طیف مخالف دولت که در این گونه موضوعات کاملا مشخص است و از طیف تندروی منتقد در این باب ملال و گلایه ای نیست، زیرا طی دو سال گذشته به خوبی نشان داده اند که این رویه، رویه مرسوم آنها در برخورد با موضوعات است.
اما جای تعجب از طیف حامیان دولت و رسانه های اصلاح طلب حامی روحانی است که به جای استفاده از شرایط به وجود آمده در راستای تقویت سیاست های اقتصادی دولت، وجود اختلاف نظر در کابینه روحانی را نه امری مثبت، بلکه موردی مذموم تلقی کرده اند و در جایی که خود داعیه های گزاف از دموکراسی خواهی و چند صدایی دارند، حتی از انتقاد به وزرای روحانی ابایی ندارند.
این طیف در یک تلاش مذبوحانه به دنبال سرپوش گذاشتن بر اختلاف نظری اقتصادی در تیم دولت هستند که اساسا هیچ جای انتقادی هم ندارد و لازمه یک کابینه قدرتمند و پیشرو است. ناراحتی طیف رسانه های اصلاح طلب حامی دولت از وزرای روحانی نشان دهنده تمامیت خواهی این طیف در ماهیت آن است. یک نوع تمامیت خواهی که در بطن آن این شعار نهفته است که «هیچ کس حق انتقاد به دولت را ندارد، حتی وزرای دولت».
موضع انفعالی و واکنشی این طیف از یک سو و دستپاچگی آنها در برخورد با یک موضوع کاملا اقتصادی با روش های کهنه، نشان از دو موضوع دارد؛ نخست اینکه این طیف به سادگی در بازی مخالفان دولت قرار گرفته که اساسا هدفی جز حاشیه سازی از موضوع نامه را دنبال نمی کنند، و دوم بیانگر عصبانیت و ناراحتی آنها از انتقاد به سیاست های دولت، این بار از دل خود دولت و از سوی مردان بزرگ آن است.
اما در نهایت یک چیز به هیچ وجه نباید به دست فراموشی سپرده شود: این نامه یک متن کاملا اقتصادی است که هدف اول آن بیان هشداری جدی از شرایط فعلی در اقتصاد کشور است. پرداختن به متن نامه در این میان، مهمترین اولویت طیف های مخالف و موافق دولت باید باشد و دیدگاه کارشناسی و تجزیه و تحلیل های انتقادی در این زمینه نباید جای خود را به حاشیه سازی های سیاسی و جناحی بدهد.
واکنش جالب سخنگوی دولت به نامه چهار وزیر درباره رکود را ببینید:
به گزارش «تابناک»، این نامه از زمان انتشار آن با برخوردهای متفاوتی مواجه شده است؛ برخوردهایی که اکنون بیم آن می رود، با حاشیه سازی پیرامون اصل ماجرا، متن را به کلی به فراموشی بسپارند و روندی را که معمولا در اینگونه موارد شاهد آن هستیم، مجددا پیش بکشند: سیاسی بازی و یار کشی جناحی. البته این آفت نیز در مسائل مختلف مبتلا به داخلی، موضوع جدید نیست و سیاست زدگی تبدیل به رفتاری عرفی در تمامی عرصه ها اعم از اجتماعی و اقتصادی در کشور شده است.
متن نامه یک کلیت شفاف و بدون هیچ حاشیه را درباره وضعیت رکود در اقتصاد کشو و به خصوص بازار سرمایه به عنوان نماگر اصلی اقتصاد، بیان کرده است؛ متنی که پس از گذشت چند روز به تدریج در حال فراموش شدن است و دو طیف مقابل هم در فضای سیاسی کشور شروع به بازی های همیشگی خود در این خصوص کرده اند.
در یک سو مخالفان دولت و منتقدین سیاست های روحانی، این نامه را دستاویزی برای انداختن قلّاب های ماهی گیری خود در بستر فراهم شده کرده اند تا مثل همیشه، همه توان خود را برای خالی کردن زیر پای دولت و روحانی به کار برند و از یک هشدار جدی – که البته اهداف دیگری هم پشت آن بوده است – سکوی پرتابی برای زیر سوال بردن تمامی وعده ها و عملکردهای روحانی طی دو سال و نیم گذشته درست کنند. نگاهی به تحرکات جریان مخالف دولت در رسانه های منتقد، چیزی جز این نشان نمی دهد که اکنون نامه نگاری چهار وزیر، پتک سنگینی برای این طیف شده که با تمام قدرت بر سر روحانی و دولت فرو آید.
البته این برای اولین بار نیست که طیف منتقد دولت از چنین موضوعاتی پیراهن عثمان می سازد و جای چندان تعجبی هم از این موضوع نیست؛ اما در سوی دیگر یعنی در طیف موافقان و حامیان دولت که اغلب رسانه های اصلاح طلب را نیز شامل می شود هم اوضاع به لحاظ ماهیت چندان تفاوتی ندارد.
این طیف البته گویا وظیفه سنگین تری بر عهده گرفته و همزمان در دو جبهه در حال فعالیت است؛ از یک سو رسانه های حامی دولت در حال مقابله با حملات طیف مخالفان است و در این میان، گاهی اگر فرصتی دست دهد از ضد حملات هم چشم پوشی نمیکند و در جبهه دیگر مشغول نقد به چهار وزیر روحانی است که چرا بسیاری از مسائل مبتلا به در کابینه را افشا کرده اند و چرا بهانه به دست منتقدان می دهند.
نوع برخورد حامیان دولت هم هرچند موضوع جدیدی نیست، نکات بسیاری در دل خود نهفته دارد. اولین نکته این است که این طیف اکنون در یک موقعیت واکنشی قرار گرفته اند و بعد از مدتها که از دل خود دولت صدای انتقاد به سیاست های اقتصادی بلند شده است، مواضع پدافندی ضرورتی شده که قدرت مانور حامیان دولت را تا حد زیادی از آنها گرفته است. این مواضع واکنشی منجر به آن شده که این طیف عملا در بازی قرار بگیرد که مخالفان دولت به دنبال گسترش آن هستند: کشیدن موضوع از متن به حاشیه. و در این میان طیف حامیان دولت تا به اینجا نشان داده اند که به خوبی بازی می خورند.
نکته جالب توجه دیگر اما انتقاداتی است که از سوی این طیف حامیان، به چهار وزیر امضا کننده نامه به روحانی می شود. نگاهی به سر خط مطالب روزنامه های طیف اصلاح طلب و حامیان دولت به خوبی بیانگر این خط انتقاد است.
جالب آنکه این طیف اکنون در مسیری اشتباه به دنبال علت می گردند. انتقاد به چهار وزیر برای نوشتن و رسانه ای کردن نامه، نشان از آن دارد که عمده ناراحتی طیف حامیان دولت نه از موضوع رکود اقتصادی در کشور، بلکه از بیان شدن آن از سوی گروهی در دل خود کابینه دولت است؛ موضعی که در یک چنین مورد حساسی، عملا طنزی نه تلخ، بلکه خطرناک است.
بر هیچ کس پوشیده نیست که دولت روحانی با سیاست های انقباضی پولی و انضباطی مالی طی دو سال گذشته تا حد زیادی سعی در مهار پایه پولی و جمع آوری نقدینگی از اقتصاد کرده است؛ موضوعی که خود منجر به تعمیق رکود در اقتصاد ایران شده و اکنون بعد از برخورد تورم با هسته سخت، دیگر نه انضباط مالی و نه انقباض پولی نمی تواند هدف گذاری نرخ تورم یک رقمی را برای روحانی دست یافتنی کند.
آنچه در نامه چهار وزیر به روحانی وجود داشت، بخشی شامل انتقاد به سیاست های فعلی اقتصادی و هشدار از تبعات به وجود آمده آن و پیش بینی شرایط آینده با تداوم این سیاست هاست. بدون شک وزرای امضا کننده نامه نگران از تداوم سیاست های فعلی دولت، مخالفت تلویحی خود را با تداوم این سیاست ها اظهار کرده اند و این چهار وزیر – که قطعا سه تن از آنها مستقیم مسئول وضعیت فعلی تلقی می شوند – نماینده طیفی در دل دولت هستند که این سیاست ها را برای شرایط فعلی مناسب نمی دانند.
این نامه سراسر اقتصادی است و هیچ جهت گیری سیاسی آشکاری در دل آن وجود ندارد. هرچند این نامه بیانگر وجود افتراق در دل دولت است، این افتراق در بعد سیاست های اقتصادی است؛ موضوعی که نه تنها نباید به آن از دیدی منفی نگریست، بلکه خود یک وجه مثبت از کابینه روحانی را نشان می دهد که در آن همه گوش به فرمان نبوده و تضارب آرا برای رسیدن به بهترین سیاست های ممکن وجود دارد.
موضوعی که اکنون مایه تأسف است، اینکه یک نامه سراسر اقتصادی با هدفی کاملا مشخص دستمایه بازی های سیاسی قرار گرفته و متن آن فراموش شده و حاشیه بر اصل ماجرا غلبه کرده است. تکلیف طیف مخالف دولت که در این گونه موضوعات کاملا مشخص است و از طیف تندروی منتقد در این باب ملال و گلایه ای نیست، زیرا طی دو سال گذشته به خوبی نشان داده اند که این رویه، رویه مرسوم آنها در برخورد با موضوعات است.
اما جای تعجب از طیف حامیان دولت و رسانه های اصلاح طلب حامی روحانی است که به جای استفاده از شرایط به وجود آمده در راستای تقویت سیاست های اقتصادی دولت، وجود اختلاف نظر در کابینه روحانی را نه امری مثبت، بلکه موردی مذموم تلقی کرده اند و در جایی که خود داعیه های گزاف از دموکراسی خواهی و چند صدایی دارند، حتی از انتقاد به وزرای روحانی ابایی ندارند.
این طیف در یک تلاش مذبوحانه به دنبال سرپوش گذاشتن بر اختلاف نظری اقتصادی در تیم دولت هستند که اساسا هیچ جای انتقادی هم ندارد و لازمه یک کابینه قدرتمند و پیشرو است. ناراحتی طیف رسانه های اصلاح طلب حامی دولت از وزرای روحانی نشان دهنده تمامیت خواهی این طیف در ماهیت آن است. یک نوع تمامیت خواهی که در بطن آن این شعار نهفته است که «هیچ کس حق انتقاد به دولت را ندارد، حتی وزرای دولت».
موضع انفعالی و واکنشی این طیف از یک سو و دستپاچگی آنها در برخورد با یک موضوع کاملا اقتصادی با روش های کهنه، نشان از دو موضوع دارد؛ نخست اینکه این طیف به سادگی در بازی مخالفان دولت قرار گرفته که اساسا هدفی جز حاشیه سازی از موضوع نامه را دنبال نمی کنند، و دوم بیانگر عصبانیت و ناراحتی آنها از انتقاد به سیاست های دولت، این بار از دل خود دولت و از سوی مردان بزرگ آن است.
اما در نهایت یک چیز به هیچ وجه نباید به دست فراموشی سپرده شود: این نامه یک متن کاملا اقتصادی است که هدف اول آن بیان هشداری جدی از شرایط فعلی در اقتصاد کشور است. پرداختن به متن نامه در این میان، مهمترین اولویت طیف های مخالف و موافق دولت باید باشد و دیدگاه کارشناسی و تجزیه و تحلیل های انتقادی در این زمینه نباید جای خود را به حاشیه سازی های سیاسی و جناحی بدهد.
واکنش جالب سخنگوی دولت به نامه چهار وزیر درباره رکود را ببینید:
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۲۵
انتشار یافته: ۱
1