مقصر حادثه زندان آباده کیست؟

دکتر سیدمحمود میرزمانی استاد روانشناسی بالینی (نویسنده کتابهای روانشناسی نظامی و روانپزشکی نظامی): بر خود لازم میدانم به خانواده محترم و داغدیده جان باختگان، و همکاران آنها و همچنین خانواده ضارب تسلیت گفته و این سوال را مطرح کنم که واقعا مقصر حادثه زندان آباده کیست؟ البته بنده اصطلاح ضارب را به جای کلمه ای که در رسانه (قاتل) از آن استفاده شد، بکار می برم، چرا که نمیتوان در چنین موردی به فردی هم گفت بیمار روانی و هم گفت قاتل (آنطور که در رسانه ذکر شد). عجیب است که تا کنون در تمام حوادث مشابه اولین گام پیدا کردن مقصر حادثه بوده است ولی در این حادثه هیچکس نگفت مقصر حادثه کیست؟ آیا مقصر حادثه والدینی هستند که چنین فرزند بیماری را به خدمت سربازی اعزام کرده اند؟ آیا مقصر حادثه کسانی هستند که اسلحه به دست فردی داده اند که فاقد ثبات عاطفی و روانی بوده است؟ آیا مقصر حادثه کسانی هستند که قبل از بکار گیری و اعزام فرد به خدمت سربازی و فعالیت نظامی صحت و سلامت روانی او را بررسی نکرده اند؟ (کاری که تقریبا بنابر ضرورت از جنگ جهانی اول آغاز شد). آیا مقصر حادثه کسانی هستند که جامعه و مردم را از طرق مختلف از خدمات روانشناسی محروم میسازند؟ و مانع از شناسایی و درمان به موقع مشکلات روانشناختی مردم میشوند. آیا تیر اندازی به سمت افراد اولین بروز علائم این فرد بوده است؟ آیا مسولین آموزشی، مسولین بهداری، اطرفیان و ... قبلا علائم بیماری را در او ندیده بودند. با توجه به شرایط فعلی شاید بتوان تخمین زد تعداد زیادی از جوانان در سن سربازی توان و آمادگی نگهبانی و شرایط سخت آن و حمل سلاح گرم را نداشته باشند. لذا بررسی های روانشناختی قبل از تحویل سلاح بسیار ضروری به نظر می رسد.

نمیتوان مطمئن بود که حادثه زندان آباده آخرین حادثه از این نوع باشد. لذا پیدا کردن قاصر و مقصر شاید ضروری باشد. البته در سایر حوادث دیگری هم که بلافاصله به دنبال مقصر میگردند، باز جای مداخلات روانشناختی خالی است. مثلا همین حادثه ناگوار اخیر در منا که بصورت تاسف باری حتی تصاویر جنازه ها در صفحه رسانه عمومی نمایش داده شد. چقدر دیدن این تصاویر دلخراش برای خانواده هایی که عزیزان آنها قربانی این حادثه بوده اند، آسیب رسان خواهد بود؟ بعد از حادثه در جهت کاهش عوارض روانی چه اقدامات روانشناختی صورت خواهد گرفت؟ در حوادث مشابه گذشته در جهت کاهش عوارض روانی چه اقدامات روانشناختی صورت گرفته است؟ آیا در این موارد در صورت بروز علائم حاد روانشناختی تنها استفاده از دارو کفایت میکند؟ آیا وقت آن نرسیده است که از روانشناسان و روانشناسی در جهت پیشگیری و جلوگیری از برخی حوادث و کاهش عوارض روانشناختی، استفاده شود؟ و مردم خوب کشور را از آن محروم نکنیم؟