۵۴ سال چشم براه المپیک و تکرار سقوط یک صرب
نیم قرن یک عمر که نه چندین عمر است. پنجاه و چهار سال پیش تیم خوش نقشی با هدایت مرحوم حسین جبارزادگان به هند رفت تا شاید به جز ژاپن میزبان دیگر نماینده آسیا در اولین المپیکی باشد که والیبال به آن راه یافته بود. از آن تیم دوست‌داشتنی دو سه بازیکن بیشتر نمانده‌اند. سرآمدشان حسن کرد و مسعود صالحیه که هنوز بعد از نیم‌قرن صعود ایران به المپیک را ندیده‌اند.
قمار بزرگ یک‌بار دیگر به المپیکی شدن والیبال ایران گره خورد. تیم اصلی ایران به قهرمانی آسیا در تهران نرفت، بازیکنان زیر ۲۳ سال در اختیار این تیم قرار نگرفتند و یکی از بازیکنان جوانان هم به رقابت‌های جهانی نرفت. در واقع همه تخم‌مرغ‌ها در اختیار اسلوبودان کواچ سرمربی تیم ملی قرار گرفته بود که تیم ملی را از جام جهانی به المپیک ببرد. نتیجه اما این بود که قهرمانی آسیا را در تهران از دست دادیم، تیم والیبال جوانان بدترین نتیجه تاریخ خود را گرفت، تیم زیر ۲۳ سال نتیجه قابل قبولی نگرفت و بدتر اینکه تیم ملی والیبال نه اینکه قهرمان و نایب قهرمان جام جهانی نشد که از یازده مسابقه هفت باخت دشت کرد.
سطرهای بالا را تا همین هفت هشت سال پیش نمیشد شکست مهمی برای والیبال ایران تلقی کرد. همان‌طور که همان تیم ۱۹۶۳ ایران وقتی به روسیه ۱۵ بر صفر باخت نمیشد از والیبال محدود آن روز ایران ایراد گرفت اما نباید شرایط امروز والیبال ایران را وارونه جلوه داد.
دو سال پیش وقتی خولیو ولاسکو با دستمزد بیش از ۲۰ هزار دلار در ماه از تیم ملی خداحافظی کرد خیلی‌ها نوشتند که کواچ ۱۲ هزار یورویی راهی از والیبال ایران باز نمی‌کند و رییس فدراسیون هم در مصاحبه ابتدای سال ۹۳ به ایسنا گفت که آوردن این مربی صرب ریسک است. ریسک سپردن تیمی در حال رشد به مربی که اولین‌بار است هدایت یک تیم ملی را دست می‌گیرد.
کواچ جوان به ایران آمد و رسانه‌ها از ضعف‌های کچینگ، نیمکمت ضعیف و عدم کنترل او بر بازیکنان نوشتند. از ابتدا هم نوشتند. از ضعف در گرفتن زمان استراحت تا یکنواختی تاکتیک‌ها. از ناآمادگی بازیکنان تا سکون در اضافه شدن نیروهای جدید به تیم ملی. آخر همه‌ی این‌ها را در ولاسکو دیده بودیم و ایران قبل از حضور این مربی تاثیرگذار نبودیم.
شرایط طوری پیش رفت که نتایج سال ۹۳ تیم ملی و عملکردی که بیشتر بر مبنای قدرت فنی بازیکنان شکل می‌گرفت این ضعف‌ها را پوشاند اما انتقادها هیچ‌وقت کم نشد.
امسال اوضاع خراب‌تر از سال قبل بود. وقتی از عدم حضور کواچ در لیگ نوشتیم کسی زیاد جدی نگرفت. از ابتدای لیگ جهانی ضعف‌ها و نیمکت مشکل‌دار را مرور کردیم و باز جدی نگرفتند. سه باخت پیاپی در جام واگنر را هم ایضا.
جام جهانی که این همه سرمایه پشت‌اش خوابیده بود اما صدای همه را درآورد. «لازم باشد کادر فنی را هم عوض می‌کنیم». این آخرین جمله رییس فدراسیون والیبال در ورزش و مردم است.علاوه بر این داورزنی قبول کرد که نیمکت تیم ملی ضعیف است. چیزی که دو سال روز و شب کارشناسان گفتند و رسانه‌ها نوشتند.
دلیل نتایج ضعیف چند ماه اخیر تیم ملی والیبال فقط اسلوبودان کواچ بود؟ ساده‌لوحانه است بگوییم بله فقط او. بازیکنان ایران قهرمانان امروز اینستاگرام و دیگر شبکه‌های اجتماعی هستند. قهرمان لایک میان تمام رشته‌ها. خوابیدن در غرور این لایک‌ها، مشکلات روانی و چند دستگی‌ها؛ کمی عمیق‌تر، مشکلاتی در اتاق‌های فدراسیون و سیاست‌گذاری‌ها. پرداختن به چنین پکیجی از مشکلات که مهم‌ترین‌اش بی شک تقویت کادر فنی تیم ملی والیبال است می‌تواند راه ایران به المپیک ریو را باز نگه دارد وگرنه فراموش نکنیم که ماه پیش در جام واگنر سه بر صفر به ژاپن باختیم و در جام جهانی هم به سختی سه بر دو این تیم را بردیم.
آنچه پیداست والیبال ایران در رنکینگ تیم اول آسیاست و اگر مثل بسکتبال قهرمان آسیا را به المپیک می‌فرستادند شاید حسرت ایران ۵۴ ساله نمیشد. هفت ماه دیگر باز در توکیو تورنمنتی با هشت تیم برگزار می‌شود که تیم اول تورنمنت و بهترین تیم آسیا به المپیک می‌روند. امروز و در اولین روز کاری فدراسیون بعد از جام جهانی والیبال تصمیم سختی روبروی رییس موفق‌ترین ورزش گروهی ایران است. تصمیمی در سال برگزاری مجمع انتخاباتی فدراسیون والیبال و انتظار مردم و مسوولان برای حضور در المپیک.
سناریوی پیچیده‌ایست. اینکه کواچ مثل هشت سال پیش سرنوشتی چون زوران گاییچ پیدا می‌کند و قراردادش فسخ می‌شود یا می‌ماند و هفت ماه دیگر تیم را به انتخابی المپیک می‌برد. پیداست قرارداد مثل قرارداد گاییچ بدون ضرر مالی فسخ شدنی نیست و کواچ هم به این راحتی‌ها رفتنی.
سرعت پیشرفت والیبال در ایران یک شبه کند نشد. دو سالی طول کشید تا حرکت والیبال کند شود و نشانه‌های آن هم تقریبا پیدا بود. حالا اما تصمیم‌های سختی و پر هزینه‌ای می‌تواند به آهستگی والیبال را به مسیر پیشرفت بازگرداند. لازمه‌اش نگاه به بعد از کواچ و بعد از صعود به المپیک و بعد از تغییرات در کادر اجرایی فدراسیون والیبال است.
خیلی احمقانه است که تک بعدی به مسائل نگاه کرد....1. بقیه تیمها که نمردن اونا هم کار میکنن زحمت میکشن که بهتر شدن
2. توی هر ورزشی که اقبال تلویزیون بهش زیاد میشه نهایتا دچار چنین اتفاقی میشه، کسی که تا دیروز توی محل زندگیش کسی نمیشناختش یک دفعه همه ایران میشناسنش و ....
3. پول
4. نداشتن و امید به نداشتن جایگزین
5. کادر فنی ضعیف هم همش به سرمربی برنمیگرده شاید با عوض کردن مربی و بقیه مربیها، کادر فنی قوی تری داشته باشیم
6. استرس از سرمربی به بازیکنها منتقل میشه هم میتونه خوب باشه هم بد، خوب برای تهییج هست بد به خاطر ارائه رفتار نامناسب از سرمربی به بازیکنان که دومی در رفتار سرمربی ایران دیده نمیشد
1 1 1