تقابل کنگره و کاخ سفید در موضوع ایران، «نمایش سیاسی» است

به گزارش «تابناک»، روزنامه «واشنگتن پست» در مطلبی به موضوع تقابل کنگره و کاخ سفید در بحث توافق هسته ای ایران پرداخته و اشاره می کند، پس از پایان تعطیلات کنگره در ماه سپتامبر، یکی از مهمترین تصمیم گیری هایی که نمایندگان با آن مواجهند، تصمیم گیری درباره دادن رأی موافق یا مخالف به توافق هسته ای ایران با گروه 1+5 خواهد بود.

قرار است، کنگره در ماه سپتامبر درباره قطعنامه مخالفت با توافق هسته ای ایران رأی گیری کند؛ قطعنامه ای که در صورت تصویب، می تواند به شدت سبب ضعیف شدن این توافق بین المللی شود. اما این هفته، مشخص شد که دموکرات های سنا، نه تنها می توانند رأی کافی برای حفظ حق وتوی این توافق توسط اوباما (34 رأی) را به دست آورند، بلکه حتی ممکن است بتوانند با جمع آوری 41 رأی، جلوی به رأی گذاشته شدن قطعنامه مذکور را بگیرند.

بنا بر این گزاش، تاکنون دو تن از سناتورهای دموکرات (چاک شومر و باب منندز) با توافق هسته ای اعلام مخالفت کرده اند و یک تن از آن ها نیز (ران وایدن) گفته، دیدگاهی بدبینانه نسبت به این توافق دارد. هنوز تعدادی دیگر از دموکرات ها مردد هستند و تصمیم خود را نگرفته اند؛ اما دموکرات ها می توانند آن ها را متقاعد کرده و تعداد آرای خود را به 41 برسانند. این امر به شکلی امکان پذیر شده که برای بسیاری تعجب برانگیز بوده است.

اما آن گونه که جرمی شاپیرو، مقام سابق وزارت خارجه آمریکا و تحلیلگر فعلی مؤسسه بروکینگز می گوید، هیچ کس در این میان شگفت زده تر از رهبری جمهوری خواهان در کنگره نیست. شاپیرو استدلال می کند که رأی گیری ماه سپتامبر، چیزی بیش از یک نمایش سیاسی نیست و رأی مثبت کنگره به توافق هسته ای، تصمیمی است که از پیش در محافل سیاسی واشنگتن گرفته شده است.

برای درک این استدلال، باید به ماه آوریل و به زمانی بازگردیم که اوباما پذیرفت برای نمایندگان کنگره حق رأی دادن درباره توافق هسته ای را قائل شود. دادن این امتیاز بدان سبب بود که به مخالفان در کنگره اجازه داده شود، به طور ضمنی و غیرمستقیم، با توافق همراه شده و همزمان در عرصه عمومی با آن مخالفت کنند. در حقیقت، کنگره برای مخالفت با توافق هسته ای باید دو کار انجام دهد: تصویب قطعنامه ای در هر دو مجلس و همچنین بی اثر کردن وتوی اوباما؛ این چیزی نیست که کنگره این روزها بتواند از پس آن بربیاید.

شاپیرو می گوید: «وقتی وضعیتی رخ می دهد که آن ها (نمایندگان کنگره) باید برای توقف آن کاری انجام دهند، شما تمایلی جدی به جلوگیری از توقف آن خواهید داشت... بر عکس، اگر در کنگره هیچ اتفاقی رخ ندهد، توافق پیش می رود».

افزون بر این، زمانی که موضوع توافق را مدنظر قرار می دهیم، باید توجه داشت که کنگره، آخرین قطعه از پازل بین المللی به شمار می رود. همان گونه که اوباما تصریح کرده، اگر کنگره توافق را رد کند، مسئول از میان بردن توافقی بین المللی خواهد بود که پیامدهای آن می تواند تا چندین دهه ادامه داشته باشد.

در اینجا، باید به قانون شماره یک کنگره توجه کرد: «اگر نمی توانید مسئولیت کارتان را به گردن کس دیگری بیندازید، اقدامی مخاطره آمیز نکنید». وقتی جمهوری خواهان می خواستند در ماه آوریل به مصالحه ای با اوباما دست یابند، این قانون را مدنظر داشتند. شاپیرو می گوید: «در نهایت، آن ها خواهند توانست که بگویند «نگاه کنید. ما مخالف این توافق هستیم. ما برای متوقف کردن آن تلاش کردیم. اما اتفاق افتاد».

وقتی خوب نگاه کنید، رأی گیری بزرگ ماه سپتامبر، یک بازی برد ـ برد میان کاخ سفید و جمهوری خواهان است. جمهوری خواهان می توانند بدون اینکه مسئولیت را بر عهده بگیرند، با توافق مخالفت کنند. اوباما نیز در مقابل خواهد توانست توافق مدنظر خود را داشته باشد.