در آستانه انتخابات هیأت رئیسه شورای شهر تهران؛
اصولگرایان و اصلاح طلبان به وضعیت سفید رسیدند یا توفان در راه است؟!
سکوتی که در آستانه هشتم شهریور، موعد برگزاری انتخابات هیأت رئیسه شورا برای سال سوم عجیب تر جلوه می‌کند، به ویژه آنکه در آخرین انتخابات برگزار شده، آنچنان جنگ تمام عیاری میان دو جناح در این شورا شکل گرفته بود که نمی‌شد از تک رأی عضو تصادفی یا عزادار هم صرف نظر کرد. پس چرا از آن تب و تاب در این روزها خبری نیست؟
حتی اگر می‌شد با حضور یکی از اعضا که روز قبل در سوگ مادر نشسته بود کنار آمد، باز جای تعجب داشت که می‌دیدیم یکی دیگر از اعضا که در تصادف رانندگی مجروح شده و در بیمارستان بستری بود، با ویلچر و در حالی که لباس بیمارستان به تن داشت، در صحن شورا حضور یافت تا در رأی گیری شرکت کند!به گزارش «تابناک»، به فاصله چند روز تا برگزاری انتخابات هیأت رئیسه سومین سال چهارمین شورای اسلامی شهر تهران، آنچنان سکوتی در این باره جریان دارد که شاید با مرور اتفاقات سال گذشته باورمان نشود در چنین روزگاری چه جنگی برای تصاحب کرسی های هیأت رئیسه این شورا جریان داشت و چه تقابل تمام عیاری میان اصولگرایان و اصلاح طلبان شکل گرفته بود.
کافی است تنها به یاد آوریم که هر دو جناح در حالی پا به انتخابات سال دوم شورا می‌گذاشتند که در سال نخست، اصلاح طلبان توانسته بودند با اختلاف بسیار اندکی، اغلب کرسی های هیأت رئیسه را مال خود کنند، ولی مجموعه اتفاقاتی که در سال نخست شورا رخ داده بود، متوجه شان کرده بود که احتمال از دست رفتن برتری شان زیاد است.
از سوی دیگر، اصولگرایان نیز که بعد از سالها سیطره بر این شورا، هیأت رئیسه را از دست داده و از شوک این اتفاق خارج نشده بودند، با تمام قوا برای جبران مافات به میدان آمده بودند و به همین دلیل بود که در یازدهم شهریورماه سال گذشته، یکی با ویلچر و دیگری با چشمان سرخ از سوگ مادر، راهی شورا شدند تا هیچ عاملی نتواند بر زور جناحشان در جنگ تأثیر بگذارد.
آن روز البته اصلاح طلبان شکست سختی خوردند؛ سخت از این رو که جایگاه ریاست شورا را که با اختلاف ناچیزی به دست آورده بودند، با اختلاف رأی های بیشتر از دست دادند و با فرو ریختن این دژ، در همه رأی گیری های بعدی که برای سمت های دیگر هیأت رئیسه صورت گرفت هم قافیه را به اصولگرایان باختند تا هیأت رئیسه شورایی که در روز شکل گیری به نظر می‌رسید وزن اصلاح طلب در آن بیشتر است، تمام و کمال به اصولگرایان برسد.
اصولگرایان شورا چه؟ آیا اینقدر به تکرار برد خود مصمم هستند که حتی از برگزاری جلسات هماهنگی ایشان ـ به مانند دور پیشین انتخابات هیأت رئیسه ـ نمی‌شنویم؟ مگر نه اینکه خود ایشان هم سال گذشته در روز انتخابات هیأت رئیسه باورشان نمی‌شد که نتیجه نهایی پیروزی تمام و کمالشان باشد؟ آیا این سکوت دو چناح نشانه ای از جریان داشتن تحرکات زیر پوستی در این شورا و علم و اطلاع به تمامی آرای اعضا، پیش از برگزاری انتخابات نیست؟
به عبارت بهتر، آیا این سکوت را نمی‌توان نشانه از پیش مشخص بودن نتیجه انتخابات دانست و سکوت اصلاح طلبان که سال گذشته در چنین روزهایی به فکر تکرار پیروزی بودند و در نهایت شکست خوردند را به معنای قطعی بودن شکست ایشان در انتخابات روزهای آتی دانست و به همین قرینه، مطمئن شد که علت سکوت اصولگرایان، چیزی جز اطمینان ایشان به داشتن رأی های کافی برای تکرار پیروزی شان نیست؟
