از سر ناچاری، آموزش پیشگیری از برخورد با «مین» می‌دهیم!

هر چه برای اغلب ما شنیدن از تداوم آسیب های جنگ تحمیلی، عجیب و غیر قابل باور به نظر می‌رسد، ولی برای ساکنان شهرها و روستاهای غرب کشور، انفجار مین های کاشته شده در دوران جنگ، معنایی جز ادامه جنگ ندارد!

به گزارش «تابناک»، به فاصله حدود بیست و پنج سال از پایان جنگ تحمیلی و در حالی که نسل ها تغییر کرده و خیلی از اتفاقات رفته بر کشور جزء خاطرات عمومی شده، هنوز صدای انفجار سلاح های جنگی در غرب کشورمان شنیده می‌شود و با هر انفجار، هم وطنی، عزیز و نان آور خانواده‌ای و یا حتی کودکی که دو دهه بعد از اتمام جنگ چشم به جهان گشوده، دچار نقص عضو شده و یا تلخ تر، جان به جان آفرین تسلیم می‌کند.

انفجار مین در برخی شهرها آنقدر رخ داده و متأسفانه رخ می‌دهد که گویی تکرارش هم نمی‌تواند به عزمی همه گیر برای پاکسازی این مناطق منجر شود. سال هاست که باید این جنگ افزارها برچیده شده و امنیت مناطقی که مردم در آن زندگی می‌کنند، تأمین شود، اما اینچنین نشده و هر چند روز یک بار می‌شنویم یکی از ساکنان استان های غربی با انفجار یک مین مجروح و یا دچار نقص عضو شده است؛ عجیب اینکه در برخی مناطقی که این حوادث رخ می‌دهد، جشن پاک سازی اراضی از مین هم برگزار شده است!

دردناک تر آنجاست که بدانیم گاه نقص عضوها به این دلیل رقم می‌خورد که هموطنانمان با اطمینان کامل از نبود مین، پای در کوه و دشت گذاشته و دچار حادثه شده اند و خدا می‌داند که مسئولان چقدر از بابت حوادث دردناک رخ داده برای ایشان، احساس عذاب وجدان کرده و به چه میزان شغل و مقامشان را متأثر از حوادث رخ داده در خطر دیده‌اند.

با این حساب عجیب نیست که به آماری این از این دست بربخوریم و از زبان مسئولی مانند مدیر کل بهزیستی ایلام بشنویم «از ابتدای دهه 70 (آغاز پاکسازی مناطق آلوده) تاکنون 314 نفر از مردم استان در مناطق مرزی بر اثر برخورد یا انفجار مواد منفجره باقی مانده از دوران جنگ تحمیلی، نقص عضو شده اند.»

چاره چیست؟ وقتی پاکسازی تمام نشده و انفجارهای خونین ادامه دارد چه می‌توان کرد؟ شاید پاسخ درست عزم ملی برای پاکسازی این مناطق باشد و یا حتی ساخت ابزارهای مدرنی که به کمکشان می‌توان مین روبی کرد ولی وقتی هیچ کدام از این پاسخ ها نباشد چه؟ اینجاست که راهکار عجیب و غریبی که مدیران بهزیستی به کار گرفته اند و چندین سال از اجرایش می‌گذرد، قابل تقدیر به نظر خواهد رسید!

شهریار مهردادی روز یکشنبه در حاشیه آیین افتتاح اجرای طرح پیشگیری از معلولیت های ناشی از انفجار مین در شهرستان مرزی مهران درباره این راهکار چندین ساله به ایرنا گفت: با وجود پاکسازی این مناطق، تعدادی بر اثر برخورد با این مواد دچار معلولیت شدند. به همین منظور اجرای طرح پیشگیری از معلولیت های ناشی از انفجار مین از سال 86 در مناطق مرزی این استان شامل بخش چوار، دهلران و مهران آغاز و همه ساله نیز اجرا می شود.

وی در تشریح این طرح گفت: آموزش های این طرح در قالب برگزاری کارگاه های آموزشی، توزیع بروشور و کتابچه میان دانش آموزان، دامداران، کشاورزان، مسوولان، سوادآموزان و عموم مردم این مناطق اجرا می شود. پارسال 58 هزار نفر در این مناطق با اعتبار 980 میلیون ریال زیر پوشش برنامه های آموزشی قرار گرفتند که امیدواریم امسال این رقم به بیش از 60 هزار نفر افزایش یابد چراکه هدف از اجرای این طرح کاهش معلولیت ها در جامعه است.

ظاهرا تا روزی که پاکسازی نهایی شود، می‌بایست به این دست تلاش ها دلمان را خوش کنیم؛ هرچند هنوز نمی‌دانیم که در این کلاس های پیشگیری از برخورد با مین چه مسائلی به مردم آموزش داده می‌شود و تاثیر این طرح در مراقبت از کودکانی که گاه طعمه این سلاح های مخفی شده در زمین می‌شوند (مثل اینجا) چیست؟!