شهر دارالسلام در چاد، پناهگاه کودکان نیجریایی

حمله های گروه بوکوحرام در شمال نیجریه جان تنها ساکنان این ناحیه از آفریقا را نمی گیرد. بسیاری از افراد برای نجات جان خود و بستگانشان دل به دریا می زنند و با گذر از دریاچه مرزی در شمال این کشور به چاد، کشور همسایه پناه می برند. مهاجرت این افراد با بی خانمانی و نامعلوم وضعیت بسیاری از بستگانش همراه است. در میان پناهجویان، کودکان بسیاری هستند که در وضع نامناسب اسکان در اردوگاهها، از فقدان سرپرستهای خود در رنجند.

مسئول اردوگاه پناهجویان در دارالسلام در مورد وضعیت این کودکان می گوید: "کودکانی هستند که شاهد مرگ پدر و مادر خود بوده اند. کودکانی که شاهد فرار والدینشان بوده اند بی آنکه آنها را همراه خود ببرند. کودکانی نیز هستند که شاهد مرگ هم سن و سالهای خود بوده اند. برخی دیگر نیز توانسته اند به زحمت جان سالم به در برند. خوشبختانه در این سن، آدم بخت بیشتری برای فراموش کردن چیزهای ناگوار دارد. هر کدام از این کودکان داستان ویژه خود را دارد.”

بنا به گزارش های سازمان ملل، نزدیک به ۲۵۰۰۰ پناهجوی نیجریایی پس از حمله های گروه بوکو حرام در ژانویه ۲۰۰۵ در شهری مرزی، به چاد پناه آورده اند. این در حالی است که یک سوم این جمعیت کودک هستند. هزاران نفر از این مهاجران اکنون در شهر دارالسلام اسکان داده شده اند.

"در ده سال گذشته، بوکو حرام هزاران شهروند نیجریایی را کشته و دزدیده است. دهها هزار نفر از درنده خویی این گروه فرار کرده اند. از دیگر سوی، همه چیز زندگی خود را در این فرار از دست دادن بر رنج و اندوه این افراد می افزاید. بیشترشان زخمهای جان خراشی بر دل دارند.”

پزشکان بدون مرز برای یاری رساندن به این افراد به اردوگاه های پناهجویان رفته اند و در تلاشند تا سلامت روانی را به این افراد بازگردانند. برای واکاوی این مسئله به سراغ سرپرست پزشکان بدون مرز در چاد می رویم و نظر او را در این مورد جویا می شویم: "بیشترشان شاهد مرگ وابستگانشان ناشی از اعمال خشونت بیش از حد بوده اند. رسیدن به اردوگاههای دارالسلام نه تنها قوای جسمی شان را تحلیل برده، برای اینکه در شرایط سخت از دریاچه گذر کرده اند، بلکه از لحاظ روانی انها را صدمه پذیر ساخته است.”

در این اردوگاهها تلاش برای زیستن از سوی این کودکان همچنان ادامه دارد. برخی از مادران این کودکان اکنون در اسارت بوکوحرام هستند.

شماری از این کودکان اکنون در مدرسه هایی که در اردوگاه ها برگزار می شود شرکت می جویند. دارالسلام به سرزمین دوم برای این کودکان بی پناه می ماند. کودکانی که گاه خرسندی خود را از آرامش اکنون در شعر و آواز سر می دهند.