در دولت کنونی چند میلیارد به همان گروه پرداخت شد؟!

گفته‌های اخیر رئیس سازمان سینمایی درباره تزریق پول به برخی گروه‌ها برای تشکیل صنف، مشخصاً متوجه یک گروه است که قرار بود، جایگزین خانه سینما شود. اما با تغییر دولت این برنامه ناکام ماند؛ گروه‌هایی که ظاهراً صد‌ها میلیون تومان از مدیران وقت سازمان سینمایی تحت عنوان کمک‌های صنفی دریافت کرده بودند، ولی آیا این کمک‌ها تنها در‌‌ همان دولت پیشین داده شد؟

به گزارش «تابناک»، شاید اگر دولتی نزدیک به طیف سیاسی و فرهنگی دولت پیشین روی کار می‌آمد، اتفاق دیگری رخ داده بود و دیگر اثری از «خانه سینما» نبود. گام‌های بلندی برای دستیابی به این هدف نامشروع برداشته شده ‌و حتی صنوفی به موازات صنوف سینمایی شکل گرفته بود؛ اما ایستادگی بی‌سابقه و تاریخی سینماگران، باعث شد خانه سینما حفظ شود و دولت یازدهم نیز به وعده‌اش مبنی بر بازگشایی خانه سینما عمل کند؛ هرچند حمایت از خانه سینما فعلاً در همین حد ‌مانده است.

در آن مقطع، دولت پیشین برای تقویت مجموعه به اصطلاح صنوف سینمایی‌شان ـ که قرار بود جایگزین «خانه سینما» شود ـ اقدام به تزریق رقم قابل توجهی به این گروه کرد و این رقم چند صد میلیونی وضعیت مبهمی یافت؛ هرچند رسانه‌های منتسب به آن طیف از هزینه این رقم‌های سنگین در اهدای کارت‌های هدیه نوروزی به گروهی از سینماگران خبر می‌دهند و دقیقاً مشخص نیست این رقم چه شد و طبیعتاً با توجه به آنکه در قالب کمک پرداخت شده، نمی‌توان به لحاظ حقوقی مطالبه مستندات از دریافت کنندگان داشت.

حال رئیس سازمان سینمایی در جریان مراسم تجلیل از داوران و اعضای هیأت انتخاب جشنواره فیلم فجر و در شرایطی که فشارهای سیاسی برای عدم برگزاری دوباره انتخابات خانه سینما بالا گرفته، ضمن تأکید بر برگزاری انتخابات در روز دوشنبه، یازدهم اسفندماه، تأکید کرد: «آقایانی که صد‌ها میلیون برای ساماندهی صنوف گرفتند و نتیجه آن بی‌سامانی صنوف بود، اجازه دهند این صنوف سامان گرفته و خانه سینما به کار خود ادامه دهد‌».

جدا از اینکه امیدواریم این بار وعده رئیس سازمان سینمایی تحقق یابد و همچون انتخابات پیشین، شاهد حضور چهره‌ای چون رضاداد به عنوان نماینده متولی سینما در روز انتخابات و لغو برگزاری انتخابات نباشیم و این وعده نیز شبیه تعداد قابل توجهی از وعده‌های دیگر داده شده در سینمای ایران نشود، باید درباره بخش دیگری از صحبت‌های ایوبی، با تأمل به طرح موضوع و پاسخگویی پرداخت.


آنچه در درجه نخست مطرح است، بی‌عملی مدیران سازمان سینمایی در قبال اتفاقات دوره پیشین است. اگر در پروژه‌هایی چون «لاله» یا ماجرای کمک به این مثلاً صنوف در اواخر دولت گذشته، تخلف، جرم یا بی‌کفایتی رخ داده، طبیعتاً باید مدیران این دوره رسماً از مراجع قضایی پیگیری سریع می‌کردند و در ‌‌نهایت ولو از محل ضبط و فروش اموال شخصی مدیران پیشین، این خسارات‌‌ به بیت‌المال بازمی‌گشت. در مقابل اگر خطایی، مفسده‌ای یا بی‌کفایتی رخ نداده، باید مدیران کنونی از چنین ادبیاتی در تریبون‌های رسمی پرهیز کنند.

اما از این موضوع جالب‌تر، سکوت در قبال کمک‌هایی است که ظاهراً به برخی از‌‌ همان صنوف شکل گرفته در دولت پیشین، در زمان همین دولت از طریق نهادهای بالادستی سازمان سینمایی و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تزریق شده و ‌گروهی که رسماً اپوزیسیون سازمان سینمایی هستند و ایوبی از آن‌ها می‌نالد، در همین دولت، کمک‌های میلیاردی دریافت کرده‌اند و اتفاقاً این کمک‌ها یکی از دلایل اعتراض صنوف سینمایی است.

خانه سینما ظاهراً در طول این دولت، تنها کمک‌ چند صد میلیونی دریافت کرده که این رقم نیز عمدتاً صرف بدهی‌ها و هزینه‌های معمول برای پنج هزار سینماگر شده و اساساً با قیاس ۵۰۰ میلیون به این رقم از سینماگران مشخص است ‌این عدد چقدر کوچک است و در برابر نهادی که کاملاً با سازمان سینمایی و خانه سینما در تضاد است، در همین دو سال اخیر از نهادهایی بالا‌تر از سازمان سینمایی، کمک‌های میلیاردی دریافت کرده است.

آیا این اتفاق نیز به مدیران پیشین باز‌می‌گردد یا به ناهماهنگی بخش‌های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی دولت مرتبط می‌شود؟ چرا رئیس سازمان سینمایی در مقابل این کمک‌ها، زبان به اعتراض علنی نگشود؟ چرا همه چیز را به گذشته ارجاع داده می‌‌شود؟ حقیقت آن است که حمایت‌ها از خانه سینما تا اینجای کار، در حد همین حرف‌های قشنگی بود که متولی سینمای ایران گفته و اکنون این انتظار می‌رود که دوازدهم اسفندماه، اندکی فرا‌تر از حرف برود و حداقل خانه سینما از بلاتکلیفی خارج شود.

حجت الله ایوبی وعده داده که سال ۹۴ سکوت نخواهد کرد، ولی این امید وجود دارد که سال آینده، بیش از آنکه سخن بگوید، عمل کند و رئیس سازمان سینمایی برای دلسوزان سینمای ایران ـ‌که از عقبگردهای پیاپی نگرانند ـ بیش از این، مصداقِ «هزار وعده خوبان یکی وفا نکند» نباشد. سینمای ایران محتاج عمل‌گرایی همراه با تعقل است؛ اما آیا چنین اتفاقی رخ خواهد داد. چاره‌ای نیست جز اینکه امیدوار بود!