درباره راهپیمایی جشن انقلاب

«ما مردم» ظاهرا همه یک حرف می‌زنیم و همه گویی به سوی یک مقصد روانیم، همه مهم‌ترین دغدغه‌مان یک هویت جغرافیایی به نام ایران است و همه بدون استثنا، حاضریم برای این خوب یگانه، حتی از جان خود هم بگذریم؛ همان گونه که گذشتند، هنوز هم می‌گذرند و همچنان خواهند گذشت.

تا تنوع و تکثر هست، منازعه و نزاع هم هست، منازعه و نزاع انسجام اجتماعی را به هم می‌ریزد و این نه به نفع ایران است و نه به نفع انقلاب. اینجاست که مولوی بر نقش رهبری یک جامعه تأکید می‌کند و نزاع و به هم ریختگی انسجام اجتماعی را در پرتو یک رهبری معنوی قابل حل می‌داند.

به نظر می‌رسد در جامعه متکثر ایران و شرایط خاص آن، توجه به رهبری برای حفظ انسجام اجتماعی از نقش همه دولت‌ها، مهم‌تر است. اگر دولتی بزرگ‌ترین اشتباهات را هم بکند، ولی مردم ضوابطی داشته باشند که بر اساس آن بتوانند نقش رهبری را از نقش دولت‌ها و اشتباهات آنان تفکیک کنند، نه تنها مشروعیت نظام سیاسی حفظ خواهد شد، بلکه همواره این رهبری است که انسجام اجتماعی یک ملت را در عین تکثر و تنوع حفظ خواهد کرد.
 
اما این، دو پیش شرط دارد: اول اینکه دولت‌ها ارزش‌های مورد توجه مردم را آنقدر تضعیف یا با ارزش‌های مادی جایگزین نکنند که با تضعیف ارزش‌ها مذهبی، نقش رهبری را در جامعه به عنوان رهبر و حافظ انسجام اجتماعی تضعیف کنند. دوم آنکه دولت‌ها سعی نکنند رهبری را در مسیر کار‌ها و اقدامات خود قرار دهند و رهبری را شریک اقداماتی از خود معرفی کنند که عامه مردم آن کارها را در راستای منافع خود نمی‌دانند، زیرا هر چه نقش رهبری قوی‌تر و نفوذش در بین مردم بیشتر باشد، انسجام اجتماعی بیشتر خواهد بود. لذا تضعیف یک رهبر متفکر و صالح چه مستقیم و غیر مستقیم ـ از طریق سست کردن پایه‌های ارزشی مردم ـ بر انسجام اجتماعی تأثیر مهلکی دارد.

شاید بتوان گفت درس مولوی برای ما مردم در راهپیمایی اولا پذیرش تنوع و تکثر حول انقلاب اسلامی است. اینکه انقلاب اسلامی، در انحصار هیچ گروه یا جریان خاصی نیست و بناست با تنوع و تکثر، از همه گرو‌ها و جناح‌ها برای انقلاب و ایران قیام و قعود کنیم.