کودکان لندنی که در قفس بودند

 در دهۀ ۱۹۳۰م خانواده‌های ساکن در شهر لندن که در آپارتمان‌های با فضای کوچک زندگی می‌کردند نوزادان و کودکانشان را در قفسی قرار می‌دادند و آن را بیرون از پنجره آویزان می‌کردند. با این کار کودکان از هوای تازه و نور خورشید بهره‌مند می‌شدند. محافظ قفس‌ها، ترس از بلندی یا خطر افتادن شیئی روی کودک یا سقوط کودک و افتادن او در پیاده‌رو هرگز به ذهن خطور نمی‌کرد و آنچه اهمیت داشت فقط نگهداشتن نوزاد و ترک کردن منزل بود.

در دهۀ ۱۹۳۰م، چمن در لندن کمیاب و شهر شلوغ شده بود و ازهمین‌رو بردن نوزادان به خارج از خانه مشکل بود. در این شرایط ایدۀ قرار دادن نوزاد در قفس‌های سیمی جلب توجه کرد؛ زیرا پدر و مادر نیازی نداشتند که کودک خود را برای بهره‌مندی از هوای تازه و آفتاب، به خارج از خانه ببرند.

به گزارش جام جم این قفس را در اصل فردی امریکایی به نام اما رد در سال ۱۹۲۲ به نام خویش ثبت کرد، اما به هر دلیلی که بود، از آن طرح در ایالات متحده چندان استقبال نشد، اما در سال ۱۹۳۷، «باشگاه کودک چلسی» (Chelsea Baby Club) این دستگاه را به عنوان روشی برای قرار دادن کودکان در محیط خارج از خانه کودک ــ حتی برای کسانی که باغچه یا حیاطی نداشتند ــ در میان اعضای خویش توزیع کرد. والدین به جای دوری گزیدن از این تلۀ مرگ برای نوزادانشان، قفس‌ها در پنجرۀ آپارتمان‌های خود نصب کردند و مراقبت از فرزندان خود را به تعداد انگشت‌شماری پیچ و مهره سپردند.

قفس نوزاد سرانجام در حدود دهۀ ۱۹۴۰م، زمانی که مادران پی بردند این سیم‌ها فرزندشان را از حملۀ هواپیماهای آلمان نازی حفظ نمی‌کند، از رواج افتاد.