فقدان امکانات سخت‌افزاری بزرگترین چالش انجمن‌های ورزشی

خیلی وقت‌ها شما در میان اخبار ورزشی نام رشته‌هایی را می‌شنوید که ممکن است اولین بار باشد با ان مواجه شده باشید. مثلا اینکه ما چیز به‌نام تیم ملی فوتبال‌دستی داشته باشیم یا تیم ملی جهت یابی. علاوه بر ان برخی رشته‌های پر طرفدار هم وجود دارند که البته در ایران هیچ طرفداری ندارند و تازه ما نام آن‌ها را در لابلای اخبار می‌شنویم. مثل رشته کریکت یا بیسبال که شهرت جهانی دارند اما در ایران چندان طرفداری ندارند. با این حال یکی دو سالی است که اخباریمبنی بر تشکیل تیم‌های ملی این رشته‌ها را هم در میان اخبار می‌شنوی. این رشته‌ها چطور و چگونه یکباره مثل قارچ سبز شده‌اند؟ اصلا راه و روش تشکیل یک رشته ورزشی جدید در کشورمان چگونه است؟

در دنیا نزدیک به 250 فدراسیون جهانی و بین‌المللی فعالیت می‌کنند. با این حال غالبا کشورها نزدیک به چهل تا پنجاه فدراسیون رسمی دارند. در کشور ما هم علی‌رغم اینکه 125 رشته ورزشی به صورت رمی فعالیت می‌کنند اما وزارت ورزش و جوانان تنها 50 فدراسیون را زیر مجموعه خودش جا داده است. به این ترتیب تکلیف سایر رشته‌های ورزشی چه می‌شود؟ فدراسیون انجمن‌های ورزشی جمهوری اسلامی ایران جایی است که در سایر رشته‌هایی که فدراسیون مستقل ندارند در غالب انجمن‌های ورزشی فعالیت می‌کنند. در واقع این فدراسیون به تنهایی مانند یک وزارت ورزش و جوانان عمل می‌کند و همانطور که فدراسیون‌ها زیر مجموعه وزارت ورزش و جوانا قرار دارند انجمن‌های ورزشی هم زیر مجموعه این فدراسیون قرار دارند.

با محمد علیپور، رئیس این فدراسیون در حاشیه مسابقات آسیایی ساحلی پوکت صحبت کردیم. مسابقاتی که جایی بود برای درخشش برخی انجمن‌های زیر مجموعه این فدراسیون. فدراسیون انجمن‌های ورزشی با سه رشته سپک‌تاکرا، موی‌تای و فوتوالی در این مسابقات شرکت کرد و هفت مدال کاروان ایران را کسب کند.

متوسط تعداد فدراسیون‌ها در اروپا، آمریکا و آسیای شرقی چیزی نزدیک به چهل تا پنجاه فدراسیون است. در حال حاضر بیش از 250 فدراسیون بین‌المللی در دنیا در حال فعالیت است و خب طبیعی است که همه کشورها همه این فدراسیون‌ها را تاسیس نمی‌کنند. در کشور ما هم این اتفاق رخ داده و ما در کشورمان 49 فدراسیون داریم ولی بیش از 125 رشته ورزشی در کشور در حال فعالیت است. نظام وسازماندهی برای اینکه این رشته‌ها را جذب کنیم و آن‌ها را سازماندهی کنیم و کمک کنیم به مدال‌آوری این رشته‌ها باید در جایی انجام شود.

رشته‌های مختلفی توسط دانشجوهای ایرانی خارج از کشور، وزارت ورزش، کمیته ملی المیپک یا جاهای دیگر ممکن است تاسیس شوند و مخاطبان خود را پیدا کنند و به جایی برسند که احتیاج به حمایت داشته باشند. از برگزاری کلاس‌ها و دوره‌های آموزشی تا برگزاری مسابقات و اردوهای تدارکاتی و اعزام به مسابقات بین‌المللی و خیلی از مسائل دیگر. بنابراین جایی باید وجود داشته باشد که این رشته‌ها را حمایت کند و برای امورات مختلف این رشته‌ها سازماندهی‌های مختلفی انجام دهد. این سردرگمی در ایجاد و سازماندهی فدراسیون‌های مختلف با ایجاد فدراسیون انجمن‌های ورزشی اندکی سرو سامان پیدا کرد و از سردرگمی نجات پیدا کردند. ما تبدیل به جایی شدیم که از این انجمن‌های ورزشی حمایت می‌کنیم و بر کارهای آن‌ها هم نظارت می‌کنیم. 

خب اصولا کار راه‌اندازی یک رشته جدید کار سختی است. ما رشته‌ای داریم در کشور که نزدیک به سی سال در حال فعالیت است ولی هنوز یک مدال رسمی کسب نکرده است. حالا تصور کنید که رشته‌ای مثل فوتوالی وارد ایران می‌شود. شما باید برای راه‌اندازی آن تجهیزات وارد کنید. هم داوران و هم بازیکنان را آموزش دهید. این رشته را در استان‌های مختلف معرفی کنید و جمعیت علاقه‌مند آن را شناسایی و جذب کنید و آماده کنیدشان برای مسابقات رسمی. بنابراین مشخص است که کار کار سنگینی است. با این حال فکر می‌کنم که ما در این بخش خوب کار کردیم.

در خیلی از جاها انجمن‌های ورزشی از فدراسیون‌ها بزرگتر هستند. مثلا دو و میدانی انجمن است و فدراسیون‌ها زیر نظرش فعالیت می‌کنند یا وشوو هم به همین ترتیب است. خیلی از رشته‌هاست وجود دارد که فدراسیون‌ها زیر مجموعه انجمن‌ها هستند. غالبا در ایران وقتی گفته می‌شود انجمن و در مقابل چیزی مانند فدراسیون وجود دارد عده‌ای فکر می‌کنند که انجمن‌های ورزشی مجموعه‌های کوچکتری هستند که این درست نیست و ما در حال حاضر در حال شکستن این طرز فکر هستیم.

در همین بازی‌های اسیایی ساحلی که برگزار شد شما دیدید که انجمن‌ها در کنار فدراسیون‌ها مدال کسب کردند و هفت مدال انجمن‌های ورزشی در کنار سایر مدال‌ها کمک کرد تا کاروان ایران در این دوره از رقابت‌ها مقام چهارمی را کسب کند. همین عملکرد نشان می‌دهد که این تغییر فرهنگ در کشورمان نسبت به انجمن‌های ورزشی در حال شکل گیری است. خب البه ما هم سعی کردیم که در این زمنیه برای رشد و توسه هرچه بهتر استقلال عمل خوبی به انجمن‌ها بدهیم. تفیذ اختیار خوبی در این زمینه‌ها انجام شده و ما سعی می‌کنیم در کارهای آن‌ها دخالت نکنیم. در مسائل فنی که انجمن‌ها کاملا مستقل عمل می‌کنند و فقط در مسائل اداری و سازمانی ما به آن‌ها کمک می‌کنیم. مثل حالتی که ما به‌عنوان یک فدراسیون نسبت به وزارت ورزش و جوانان داریم. در واقعما فط حمایت‌های مالی و حمایت‌های جانبی را از انجمن‌ها انجام می‌دهیم و نسبت به عملکردشان نظارت داریم.

در حال حاضر هفده انجمن زیر مجموعه فدراسیون فعالیت می‌کنند که همه آن‌ها در دنیا فدراسیون جهانی دارند. هفت یا هشت انجمن ورزشی داریم که در بازی‌های آسیایی و المپیک حاضر هستند. راگبی، بیسبال، سافت‌بال، کریکت، سپک‌تاکرا، موی‌تای، ورزش‌های هوایی، فوتوالی و در مجموع رشته‌هایی که در اسپورت اکورد حاضرند یا ایندور گیم هستند یا رسما در بازی‌های آسیایی حضور دارند. خب طبیعی است که ما به این انجمن‌ها توجه بیشتری می‌کنیم.

در همین دوره از بازی‌های آسیایی ساحلی مت سه رشته را برای اولین بار به مسابقات رسمی آوردیم. فوتوالی که یکسال است انجمن آن تشکیل شده و رشته آن وارد کشورمان شده. سپک‌تاکرا و موی‌تای هم که چند سالی است ایجاد شده‌اند اما این بازی‌ها اولین حضور رسمی‌شان را در مسابقاتی در سطح بازی‌های آسیایی ساحلی تجربه می‌کردند. خب می‌دانید که این مسابقلت زیر نظر شورای المپیک آسیا برگزار می‌شد و ما به دنبال این بودیم تا ببینیم هدف‌گذاریمان درست بوده و این رشته‌ها چیزی از خود بروز می‌دهند یا خیر که الحمد‌الله نتیجه مثبت آن را هم دیدیم که این رشته‌ها در این دوره از مسابقات درخشش قابل توجهی از خودشان بروز دادند. خب نتیجه‌گیری در این مسابقات نشان داد که ما باید از انجمن‌ها حمایت بیشتری بکنیم و به آن‌ها توجه کنیم و به فکر توسعه بیشتر انجمن‌های ورزشی باشیم.

در بازی‌های آسیایی ساحلی پوکت انجمن‌های زیر مجموعه فدراسیون موفق شدند هفت مدال کاروان ایران را کسب کنند. در بازی‌های آسیایی اینچئون هم تیم سپک‌تاکرا را می‌توانستیم اعزام کنیم اما چون پیش‌بینی‌مان کسب مدال برنز احتمالی بود و ما هم مشکوک بودیم که این تیم برنز کسب می‌کند این کار را نکردیم. اما در خشش تیم سپک‌تاکرا در بازی‌های آسیایی ساحلی نشان داد که این تیم شایستگی لازم را داشت و همین هم یک نقطه آغاز حرکت بود و از این تیم در آینده بیشتر خواهیم شنید. 

ببینید اعزام برخی رشته‌ها به بازی‌های آسیایی ساحلی چند نکته را به ما و مسئولان ورزش کشورمان نشان داد. اول اینکه ما باید به‌هر حال به این سمت حرکت کنیم که به همه رشته‌های مدال‌آور نگاه مناسبی داشته باشیم. کمک‌شان کنیم و حمایت کنیم که پا به مسابقات بین‌المللی بگذارند. همین‌طور که سه رشته فوتوالی و سپک‌تاکرا و موی‌تای ما  در بازی‌های آسیایی ساحلی هفت مدال کسب کرد ما هم می‌توانیم با حمایت از همه رشته‌هایی که فرصت کسب مدال را دارند به پیشرفت ورزش کشورمان کمک کنیم که این مسئله به مدال‌آوری کاروان ورزشی کشورمان در مسابقات مختلف کمک می‌کند. من معتقدم در بازی‌های آسیایی و المپیک بسنده کردن به شش، هفت رشته مدال‌آور خطرات زیادی را برای آینده ورزش کشورمان ایجاد خواهد کرد. 

ما باید به سمت رشته‌های جدید حرکت کنیم. از آن‌ها حمایت کنیم و ضمن سرمایه‌گذاری‌های لازم آن‌ها را خوبی به مردم بشناسانیم تا در سال‌های آینده سهم خودمان را از مدال‌های هر تورنمتی از شش، هفت رشته افزایش دهیم. برای مثال برای سپک‌تاکرا در بازی‌های آسیایی ۲۴ مدال توزیع می‌شود و ما نباید از آن غافل شویم. همین سپک‌تاکرا علی‌رغم اینکه به اینچئون اعزام نشد اما در بازی‌های آسیایی ساحلی خودش را نشان داد و دو مدال برای کاروان کشورمان کسب کرد. پس ما چاره‌ای نداریم جز حمایت و سرمایه‌گذاری از این رشته‌ها تا بتوانیم شانس خودمان و کاروانمان را در مدال‌آوری افزایش دهیم. 

ما بعد از بازی‌های آسیایی ساحلی برنامه داریم که موی‌تای را به مسابقات آسیایی این رشته در اندونزی اعزام کنیم. فوتوالی هم در مسابقات رسمی این رشته در سطح قاره شرکت می‌کند. رشته‌های دیگر هم هستند مثل آلیش که در اسپورت اکورد هم مدال گرفته‌اند و در مسابقات رسمی هم شرکت می‌کند. من فکر می‌کنم که در این زمینه سازماندهی خوبی در زمینه انجمن‌ها در فدراسیون صورت گرفته است.

بله. ببینید من مدیری هستم که چندین و چند سال است که در ورزش حضور دارم و در در تمام این سال‌ها به این مسئله توجه ویژه‌ای نشان دادم. الان هم با حمایت‌هایی که انجام دادیم به انجمن‌ها کمک زیادی کردیم تا بتوانند در ابعاد بین‌المللی موفقیت‌های قابل توجهی داشته باشند. در همین سپک‌تاکرا در حال حاضر ایرانی‌ها پنج پست و کرسی آسیایی این رشته را به خود اختصاص داده‌اند. در فوتوالی و موی‌تای هم نماینده‌های خوبی داریم. ما در نه رشته صاحب کرسی‌های بین‌المللی هستیم.

از همان ابتدا یکی از مواردی که من به انجمن‌ها تاکید کردم و فشار وارد کردم این بود که بروند و سمت‌های بین‌المللی برای رشته خود کسب کنند. به‌جز این در کمیته‌های مختلف مل کمیته داوران و مربیان رشته‌های مختلف هم نفوذ کردیم و جایگاه‌های خوبی کسب کردیم. در حال حاضر راگب ما در بازی‌های امارات توانست قهرمان شود و دور اول انتخابی المپیک را با موفقیت پشت سر بگذارد و به دور دوم این رقابت‌ها در هند راه پیدا کند. بیسبال و کریکت هم همین تلاش را انجام می ‌دهند. نتیجه‌گیری مثبت این اتفاقات برای من این است که فرهنگ انجمن‌های ورزشی در جامعه ما در حال جا افتادن است. ما هم این تلاش را کردیم تا انجمن‌ها را واقعا به رسمیت بشناسند.

به هر حال رئیس یک انجمن واقعا حد و اندازه‌اش در حد و اندازه یک رئیس فدراسیون است. همه این‌ها در دنیا فدراسیون‌های جهانی دارند. خدا را شکر وزارت ورزش و جوانان و کمیته ملی المپیک هم این تصمیم را گرفتند تا از این انجمن‌ها حمایت کنند و ما هم با حمایت آن‌ها سعی کردیم فرهنگ انجمن‌های ورزشی را جا بیندازیم و شما می‌بینید که نتیجه سرمایه‌گذاری‌های ما در انجمن‌ها جواب داده و می‌دهد و چه در بازی‌های آسیایی ساحلی که گذشت و چه بازی‌های که در آینده اتفاق خواهد افتاد ما شاهد درخشش و موفقیت‌ انجمن‌های ورزشی خواهیم بود.

اولا که ما انجمن‌‌هایی را جذب می‌کنیم که حتما در بازی‌های رسمی حضور داشته باشند. یعنی یا در بازی‌های آسیایی حضور دارند یا در بازی‌های المپیک. یا در اسپورت اکورد حاضرند یا در ایندور گیم. در مجمع یعنی رشته‌ای که در یکی از بازی‌های رسمی حضور داشته باشد. این اولین فاکتور ورود انجمن‌هاست. در مرحله بعد فدراسیون تیم کارشناسی دارد. روی انجمن‌ها کار می‌کنند تحقیق می‌کنند. جمعیت تحت پوشش آن را بررسی می‌کنند. تعداد مربی، داور و افرادی که تا زمان تشکیل رسمی در این رشته فعالیت داشتند را بررسی می‌کنند. 

بعضی از انجمن‌هایی که امروز داریم واقعا از نقطه صفر شروع به کار کردند. یعنی حتی برای آن رشته مربی و داور هم نداشتیم. ولی خود ما دیدیم که این رشته در بازی‌های رسمی حضور دارد و به اعتبار همین حضور ما اقدام به ایجاد و تشکیل این رشته‌ها کردیم و ان‌ها را راه انداختیم. در مجموع ما نتیجه کار و کارشناسی‌مان را به وارت ورزش ارائه می‌دهیم و آنجاست که در خصوص رشته‌های مختلف تصمیم می‌گیرند. در دفتر برنامه‌ریزی وزارت ورزش یا تایید می‌کنند که این رشته به‌عنوان یک انجمن رسمی زیر مجموعه فدراسیون ما باشد یا درخواست رد می‌شود. که در صورت رد شدن هم پیشنهاد می‌شود که مثلا فعلا برای انجمن شدن زود است و فعلا به صورت کمیته ادامه فعالیت بدهد تا فرصت بعدی و یا اینکه خیلی در مرحله ابتدایی قرار دارد که پیشنهاد می‌شود دوره گذار را طی کند و بعد وارد سیکل شود.

خب این رشته‌هایی که تازه ایجاد می‌شود غالبا نه امکانات و تجهیزات خوبی دارند و مسابقات آنچنانی هم نداشته باشند. همچنین نسبت به این رشته اگاهی عمومی وجود ندارد. قهرمان‌هایی که در این رشته‌ها انتخاب می‌شوند و ورزشکارنی که در این رشته‌ها چهره می‌شوند چگونه انتخاب می‌شوند؟ شاید مثلا استعدادهای بهتری هم در این رشته‌ها وجود داشته باشد اگر مسابقات بزرگتری و وسیع‌تری در این رشته‌ها برگزار شود.

ببینید همین مسابقات آسیایی ساحلی بزرگترین تبلیغ را برای این سه رشته انجام داد. منئ مطمئنم که بعد از این مسابقات جمعیت طرفدار و علاقه‌مند به حضور در سپک‌تاکرا چند برابر می‌شود. همین اتفاق مسلما برای فوتوالی و موی‌تای هم رخ می‌دهد. من همیشه به انجمن‌ها می‌گویم که این درست است که ما باید روابط‌عمومی خوبی داشته باشیم و تبلیغات خوبی انجام دهیم تا نسبت به رشته‌های خودمان آگاهی بخشی ایجاد کنیم. اما بهترین تبلیغ و موثرترین راه برای شناخته شدن رشته‌های گمنام و تازه در کشورمان شرکت در مسابقات رسمی و مدال‌آوری و کسب موفقیت در این رقابت‌هاست. چرا که این موفقیت‌ها از طریق رسانه‌های جمعی به خوبی منعکس می‌شود و بعد سطح وسیعی از مردم جامعه با این رشته‌ها اشنا می‌شوند. بنابراین بزرگترین راه تبلیغات برای این رشته‌ها مدال‌آوری است. سعی کردن برای اینکه بتوانند به یک جایگاه مناسب در رشته خودشان دست پیدا کنند و بتوانند جمعیت مخاطبان خود را بالا ببرند. 

جدای از این هیات‌های ما در استان‌ها فعال هستند. در شهرها مسابقات ما در رشته‌های مختلف برقرار است. مسابقات لیگ برگزار می‎‌کنیم.بیش از نه رشته ما صاحب لیگ است و مسابقات زیادی در آن‌ها برگزار می‌شود. در رشته‌های سپک‌تاکرا، دارت، فوتبالدستی، کریکت، راگبی و بیسبال لیگ‌های خوبی و با کیفیتی و منظمی برگزار می‌شود. علاوه براین ما سعی می‌کنیم مسابقات قهرمانی کشور را سازماندهی می‌کنیم و در مجموع به طرق مختلف سعی می‌کنیم رشته‌ها را به مردم بشناسانیم.

این هفده انجمنی که زیر نظر ما فعالیت می‌کنند هم از سوی وزارت ورزش و جوانان و هم از سوی کمیته ملی المپیک ساپورت می‌شوند. مثلا در همین مسابقات آسیایی ساحلی کمیته ملی المپیک حمایت کرد و سه رشته ما در این مسابقات حاضر شد.

البته ما می‌توانستیم در سه رشته دیگر جت اسکی، اسکی روی آب و ورزش‌های هوایی هم ورزشکار به این مسابقات اعزام کنیم اما ترجیح مان همان سه رشته سپک تاکرا، موی تای و فوتوالی بود. در مجموع در جاهایی که باید حمایت کمیته را داشته باشیم رای‌زنی‌های لازم را انجام می‌دهیم. ولی خب وزارت ورزش همیشه به ما کمک می‌کند چون می‌داند که این انجمن‌های ورزشی باید جایگاهی پیدا کنند و رسمیت پیدا کنند. ببینید ما درست است که هفده انجمن رسمی را زیر مجموعه خود داریم اما در مجموع سی و نه رشته را زیر مجموعه خود داریم. وارد هر رشته هم که بشوید باز شاخه‌های مختلفی وجود دارد. مثلا در رشته ورزش‌های هوایی ما هفت رشته داریم. یا در سپک‌تاکرا چهار رشته داریم. من یک بار محاسبه کردم در رده‌های سنی مختلف و در رده آقایان و بانوان فدراسیون ما 89 تیم ملی دارد که در مواقع مختلف این تیم‌ها تشکیل می‌شوند و در مسابقات مختلف شرکت می‌کنند. ساز و کار در فدراسیون ما به گونه‌ای است که هفته‌ای بدون مسابقات رسمی برای رشته‌های مختلف ما وجود ندارد و امکان ندارد که در هفته یا در ماه اعزام نداشته باشیم.

خب چرا. ولی به هر حال با همین مدیریت است که ما تیم‌ها را سازماندهی می‌کنیم و رشد می‌دهیم و به این سطح می‌رسانیم که مدال‌آوری کنند. اما در مجموع من بعد از سال‌ها تجربه مدیریتم مدیرت تفیذ اختیار است. من واقعا به انجمن‌ها در حد یک فدراسیون اختیار دادم و واقعا هم به چشم یک فدراسیون به ان‌ها نگاه می‌کنم. کارها را بیشتر خودشان انجام می‌دهند و ما بیشتر کار نظارتی انجام می‌دهیم. کارهی فنی را کاملا به خودشان سپردیم  ابدا هیچ دخالتی نمی‌کنیم. واسه همین هم انجمن‌ها علاوه بر رئیس هیات رئیسه دارند. من حتی می‌خواهم از سال بعد برای انجمن‌ها انتخابات برگزار کنم. الان در مرحله نوشتن ائین‌نامه هستم تا ان‌شالله در آینده رئیس انجمن‌ها هم از طریق انتخابات برگزیده شود تا اون دموکراسی در انجمن‌ها را هم ان‌شالله پیاده کنیم.

ما یک مشکل بزرگ و حاد در زمینه توسعه انجمن‌ها داریم و آن هم موضوع مهم تجهیزات و امکانات ماست. ببینید هیچ‌کدام از تجهیزات ورزشی مورد استفاده و مورد نیاز انجمن‌های ما در داخل کشور تولید نمی‌شود. شما از یک توپ کریکت یا توپ سپک‌تاکرا بگیر تا لباس کریکت هیچکدامشان در کشور تولید نمی‌شود و خب این کار ما را سخت کرده است. برای توسعه این رشته‌ها در شهرهای بزرگ  کوچک ما باید لوازم داشته باشیم. تجهیزات داشته باشیم تا اگر علاقه‌مندان به این رشته‌ها امدند و خواستند فعالیت کنند یک زمینه حداقلی وجود داشته باشد.

با وزارت ورزش در این زمینه رای‌زنی کردیم و برای سال آینده قول دادند که کمک کنند تا حداقل از لحاظ ارزی کمکی به شده باشد. از طرفی با برخی از فدراسیون‌های جهانی هم لابی کردیم تا برای توسعه این ورزش‌ها در ایران پیشقدم شوند. از فدراسیون جهانی بیسبال توانستیم تجهیزات بگیریم. همین اتفاق در کریکت هم رخ داد و فدراسیون جهانی این رشته هم کمک زیادی به انجمن ورزشی تحت پوشش ما کرد. اما با وجود همین کمک‌های فدراسیون‌های جهانی هم ما همچنان بیشتر وسایل و لوازم مورد نیازمان را باید بخریم.

بعد از تجهیزات و امکانات دومین چالشی که در راه توسعه انجمن‌های ورزشی پیش‌روی ما قرار دارد اماکن استاندارد ورزشی است. ما هنوز یک زمین استاندارد راگبی در ایران نداریم. هنوز یک پیست استاندارد سپک‌تاکرا در ایران نداریم. سپک‌تکرای سالنی روی پیست انجام می‌شود. روی یک تشک مخصوص. ولی ما هنوز نتوانستیم چنین چیزی را وارد کنیم و هنوز ان را در ایران نداریم. هنز یک زمین رسمی کریکت در داخل کشور نداریم. در واقع مشکلات سخت‌افزاری بخش عمده مشکلات مرا تشکیل می‌دهد. البته وزارت ورزش و جوانان قول‌های به ما داده و امیدواریم کمک‌های خوبی به ما بکند.

در این بخش به جرات می‌توانم بگویم که انجمن‌های ما خیلی عالی عمل کردند و در برخی مواقع از فدراسیون‌ها هم بهتر عمل کرده‌اند. شما ببینید شهریور ماه امسال در رشته دارگوم بوت یک کاروان چهل نفره با تجهیزات به ایتالیا اعزام شدند که همه کارهی اسپانسر شیب این اعزام را خودشان انجام دادند و این خیلی کار بزرگی است. تیم ملی جهت‌یابی ما هم امسال یک کاروان بیست نفره را به کمک اسپانسر به قزاقستان اعزام کرده است.

میزبانی جام آسیایی آلیش را به کمک همین اسپانسرشیپ در استان گلستان برگزار کردیم. و این مسئله باعث خوشحالی قلبی من است. به هر حال بودجه دولت کم است و ما و فدراسیون‌ها باید برویم به سمتی که با کمک همین اسپانسرها امورات خودمان را بگذارانیم و آن را توسعه دهیم و روی پای خودمان بایستیم که در این بخش انجمن‌های ما خیلی عالی عمل کردند.

من فکر می‌کنم که هنر رشته‌ای که برود در بازی‌های آسیایی یا المپیک و مدال کسب کند این پتانسیل را دارد که به فدراسیون بدل شود.یعنی اگر بتواند خودش را به آن سطح برساند که در المپیک یا بازی‌های آسیایی صاحب مدال شود ما از نظر کارشناسی این نظر را داریم که باید تبدیل به فدراسیون شود و ان وقت است که وزارت ورزش و جوانان باید تصمیم بگیرد که این رشته فدراسیون شود یا خیر. ولی من خودم شخصا یکی از اهدافم این است که انجمن‌های ورزشی‌ام اساسنامه داشته باشند. انجمن‌ها انتخابات داشته باشند.

انجمن‌ها شکل و پوزیشن اداری‌شان را پیدا کنند و در مجموع بتوانیم امکاناتی که به یک فدراسیون می‌دهیم را به انجمن‌ها هم بدهیم. ببینید دو سال پیش خیلی از انجمن‌ها را می‌دیدیم که بحث می‌کردند که باید به فدراسیون تبدیل شوند. ولی امسال شما چنین چیزی نمی‌بینید. چون در اجلاس‌هایشان شرکت می‌کنند. مسابقاتشان را برگزار می‌کنند و در مجموع برای خودشان هم جا افتاده است که به‌عنوان یک انجمن هم می‌توان در حد یک فدراسیون فعالیت کرد. در مجموع ما الان به اندازه کافی به آن‌ها مسئولیت و اختیار و امکانات دادیم و باید هم واقعا به این سمت برویم که یک انجمن با یک فدراسیون هیچ فرقی نداشته باشد.