روش‌ عجیب برای نگه داشتن فیلم‌های کم‌فروش روی پرده سینما

با عدم شکل‌گیری و برقراری نظام شفاف و مکانیزه فروش بلیت سینما و افزایش ابهام‌ها درباره روند اکران فیلم‌ها و فروش واقعی آثار به خصوص در برخی سینماهای سرگروه، این پرسش وجود دارد که آیا برای تحقق این تغییرات نیز موانعی است یا آنکه اراده‌ای برای تحقق این وعده‌ها وجود ندارد؟

به گزارش «تابناک»، مسأله فروش فیلم‌ها در سینما‌ها، همواره با حواشی فراوانی همراه بوده است. یکی از شایع‌ترین این حواشی، طرح اتهام بالا‌تر بودن فروش واقعی فیلم‌ها نسبت به رقم اعلام شده توسط برخی سینما‌هاست و برخی تهیه‌کنندگان نیز بررسی میدانی‌شان را مبنای این امر قرار می‌دهند و همین حواشی، باعث می‌شود برخی پخش‌کنندگان برای تنبیه متخلفین به برخی سالن‌های سینما فیلم ندهند.

اما این تنها چالش پیش رو در مسیر اکران نیست، زیرا پس از فروش و کسر ۴۷.‌۵ درصد حق سینما‌ها، ۵ درصد حق شهرداری و همچنین کسر درصدی از ۴۷.‌۵ درصد باقی مانده به عنوان سهم پخش‌کننده و هزینه تبلیغات فیلم، حدود ۳۵ تا ۳۸ درصد فروش نصیب تهیه کننده فیلم می‌شود که سرمایه‌گذاری اصلی را داشته؛ بنابراین، فیلمی با سرمایه‌گذاری ۷۰۰ میلیون، برای برگشت اصل سرمایه، به فروشی دو میلیارد و صد میلیون تومانی نیاز دارد.

در این شرایط اگر چنین فروشی نصیب یک فیلم شود، تازه ابتدای راه برای یک تهیه کننده است که باید در قالب یک چک به تاریخ چند ماه بعد، سهمش را از فروش از دفتر پخش بگیرد‌. در واقع یکی از اصلی‌ترین دلایلی که تهیه کنندگان نمی‌توانند به سرعت در چندین پروژه سرمایه گذاری کنند، همین مسیر پیچیده و سخت رسیدن به سرمایه‌گذاری انجام شده برای یک فیلم است.


به این چالش‌ها، باید یک چالش تازه‌ای نیز اضافه کرد و آن‌، ابهام و تردید جدی درباره رقم فروش برخی فیلم‌ها در سینماهای سرگروه است. ظاهراً برخی دفا‌تر پخش به صاحبان برخی فیلم‌ها ‌می‌‌گویند که رقم فروش فیلم بالا اعلام می‌شود تا فیلم به دلیل از دست ندادن کف فروش از روی پرده پایین نیاید؛ بنابراین، آمار فروش اعلام شده واقعیت ندارد و پس از پایان اکران عددی بسیار پایین‌تر از رقم رسمی‌ به عنوان آمار فروش واقعی اعلام ‌و به دنبال آن، سهم تهیه کننده از فروش فیلم، مطابق با رقم واقعی و نه رقم اعلام شده در رسانه‌ها‌ محاسبه می‌شود.

در واقع اگر پیش از این، در خصوص فروش فیلم‌ها، یک ابهام وجود داشت، حال ابهام‌ها رو به افزایش نهاده و به همین نسبت، امنیت سرمایه‌گذاری در سینما کاهش یافته است؛ وضعیتی که قرار بود از مدت‌ها پیش برایش چاره‌ای اندیشیده شود که البته در همین راستا ابوالحسن داودی، رئیس شورای صنفی نمایش در مراسم جشن اکران نوروزی سینما ـ که اسفندماه ۱۳۹۲ در سینما آزادی برگزار شد ـ وعده شکل‌گیری اتاق شیشه‌ای اکران را با ایجاد سیستم مکانیزه و آنلاین فروش سینمایی داد.

او در این باره گفته بود: «در نظر داریم طرح مکانیزه فروش بلیت را به شکل فعال و قابل استفاده در اختیار بگیریم. از همین روی طبق برنامه‌ریزی انجام شده تا پانزدهم اردیبهشت ماه سیستم فروش مکانیزه را در اختیار خواهیم گرفت تا بتوانیم اطلاعات فروش را‌ شفاف در اختیار پخش کننده، تهیه کننده، سینمادار و مسئولان بگذاریم. ارائه عادلانه اطلاعات می‌تواند اطمینان لازم را بین همه دست‌اندرکاران سینما ایجاد کند و با این طرح جلوی دلخوری‌ها و اختلاف‌های صنفی گرفته خواهد شد‌».

وعده‌ای که قرار بود ۱۵ اردیبهشت ماه ۱۳۹۳ اجرایی شود، ۱۵ آبان ماه نیز اجرایی نشد‌ و وضعیت با تفاسیر فوق از گذشته نیز پیچیده‌تر شد‌؛ اتفاقی که دیگر نمی‌توان به دلیل فشار نهاد‌ها تعبیرش کرد و ظاهراً اراده جدی برای تحققش وجود نداشته یا به اندازه کفایت پیگیری نشده، و‌الا شاهد تأخیر شش ماهه در اجرایی شدن چنین طرح نه چندان پیچیده‌ای نمی‌بودیم.

خواسته بزرگی نیست که پیش از فرا رسیدن نخستین اکران سال ۹۴، شاهد عملیاتی شدن و رفع خطاهای احتمالی سیستم آنلاین و مکانیزه اکران باشیم؛ رویکردی که مطابق با آن، سینمادار حق فروش بلیت خارج از سیستم را نداشته باشد و سازمان سینمایی، شورای صنفی نمایش، پخش کننده و تهیه کننده، دسترسی به فروش فیلم‌ها در هر لحظه و افزایش لحظه به لحظه رقم فروش داشته باشند.