نگاهی به ناکامی شنا در بازی‌های آسیایی؛
شنای ایران در آب‌های اینچئون غرق شد+اینفوگرافی
گویا متولیان و گردانندگان شنای کشور با هوشمندی خاصی، تلاش کردند با بزرگنمایی و هیاهوگری رکوردهای ملی را تا حد کسب مدال مهم نشان دهند تا رده‌بندی اسفبار شناگران کشورمان در بازی‌های آسیایی نمود نداشته باشد!
شنا را باید از جمله رشته‌های ناکام کاروان ورزشی ایران در بازی‌های آسیایی لقب داد؛ رشته‌ای که مقایسه کارکرد آن با دو دوره اخیر بازی‌های آسیایی دوحه ۲۰۰۶ و گوانگژو ۲۰۱۰ نشان از ضعیف‌ترین نتایج این رشته در رویداد بازی‌های آسیایی دارد تا روند ناکامی‌های فدراسیون شنا پس از جوانان واترپلو، حالا در آوردگاه آسیایی و این بار در رشته شنا هم تداوم یابد. به گزارش «تابناک»، شنای ایران بر خلاف هدفگذاری کادر فنی و مسئولان فدراسیون شنا در رسیدن به فینال بازی‌های آسیایی بدون حتی حضور در یک فینال آسیایی و نزدیک شدن به مدال‌های پرشمار رشته شنا با نتایجی دور از انتظار و بعضا تأسفبار (نوزدهمی و بیستمی) به کار خود در اینچئون پایان داد و مقامی بهتر از یازدهمی و چهاردهمی به دست نیاورد.
هرچند فدراسیون شنا تلاش همه‌جانبه‌ای داشت تا با بزرگنمایی و به راه انداختن جو رسانه‌ای چنین وانمود کند که به دستاوردهای با ارزشی در بازی‌های آسیایی دست یافته و به اهداف مورد نظرش در این رویداد مهم قاره‌ای رسیده، نتایج به دست آمده، گویای این واقعیت است که شنا در اینچئون به ضعیف‌ترین نتایج دوران حضور خود در بازی‌های آسیایی دست یافته و بار دیگر بر این واقعیت تلخ صحه گذاشت که روند پرشتاب ناکامی‌های شنای ایران همچنان ادامه دارد و با این روند، دستیابی به مدال شنای بازی‌های آسیایی، رویایی دست نیافتنی می‌نماید.
در این میان، آنچه جای تأسف و ابهام دارد، خودفریبی مسئولان فدراسیون و کادر فنی تیم ملی شنا در رویارویی با واقعیت‌های شنای کشور است. اینکه کاهش رکوردهای ملی هدف نهایی قرار می‌گیرد و حتی رئیس فدراسیون را برای کاهش سه رکورد ملی دست به جیب می‌کند، سرپوش گذاشتن بر همان واقعیتی است که شنای کشور را در چند سال اخیر از مسیر پیشرفت دور کرده و اجازه نداده، برای بهبود اوضاع شنا، کار بلند‌مدت انجام شود و برنامه‌ریزی مبتنی بر واقعیت‌ها شکل بگیرد.
براستی کاهش رکوردهای ملی و شخصی در میدان بازی‌های آسیایی ـ که همه کشور‌ها به دنبال کسب مدال هستند ـ چه معنایی دارد و چه توفیقی به شمار می‌رود؟ مگر در بازی‌های آسیایی، شناگران ما با حریفان داخلی رقابت می‌کنند که به دنبال کاهش رکوردهای ملی هستیم؟
کدام عقل سلیمی می‌پذیرد، در میدانی که تمام آسیا برای کسب خوشرنگ‌ترین مدال‌های شنا می‌جنگند، ما به دنبال کاهش رکوردهای شخصی باشیم؛ آن هم رکوردهایی که با سطح آسیا فاصله معناداری دارد؟!
گویا متولیان و گردانندگان شنای کشور با هوشمندی خاصی تلاش کردند، با بزرگنمایی و هیاهوگری رکوردهای ملی را تا حد کسب مدال مهم جلوه دهند تا رده‌بندی اسفبار شناگران کشورمان در بازی‌های آسیایی نمودی پیدا نکند.
سایت فدراسیون شنا در اقدامی هماهنگ با برخی رسانه‌ها در روزهایی که رده‌های هفدهم و نوزدهم و بیستم شناگران کشورمان در بازی‌های آسیایی رقم می‌خورد، بدون کوچک‌ترین اشاره‌ای به رده‌بندی ملی‌پوشان شنا، نتایج رکوردشکنی آن‌ها را برجسته می‌کرد و به نوعی سعی در بیان نکردن بخشی از واقعیت داشت!
ناگفته پیداست که این رویکرد تلاش می‌کند با سرپوش گذاشتن بر واقعیت‌ها، ضمن پوشش ضعف‌های برنامه‌ای و مدیریتی به نوعی ذهن متولیان ورزش و افکار عمومی را از آنچه بر شنای کشور می‌گذرد، منحرف سازند تا از این راه به دنبال حفظ موقعیت و جایگاه خود باشند؛ غافل از اینکه خانواده شنا همواره تحلیل و ارزیابی خود را از عملکرد ملی‌پوشان دارد و اسیر این گونه اغواگری‌ها و قلب واقعیت نخواهد شد.
بسیار روشن است، شکسته شدن رکورد ملی در جای خود حائز اهمیت و نشان دهنده پیشرفت شناگران است؛ اما اولویت قرار گرفتن کاهش رکورد‌ها در میدان بازی‌های آسیایی ـ که مهم‌ترین رویداد قاره‌ای به شمار می‌رود ـ قطعا نمی‌تواند فضیلتی برای شنای کشور باشد، زیرا در میدان بازی‌های آسیایی با حریفان آسیایی رقابت داریم، نه حریفان داخلی!
افزون بر این، بد نیست به مسئولان فدراسیون و کادر فنی تیم شنا یادآوری کنیم که رکوردهای ملی تا همین چند سال اخیر، پیوسته در مسابقات شنای باشگاه‌های کشور شکسته می‌شد و سوابق آن قطعا در بایگانی رکوردهای فدراسیون شنا موجود است و نیازی نیست برای رسیدن به این هدف در میدان مهمی چون آوردگاه آسیایی شرکت کنیم.
اگر قرار بود فدراسیون شنا که همواره از کمبود بودجه و اعتبارات می‌نالد، برای رکورد شکنی به بازی‌های آسیایی برود، بهتر بود هزینه‌های این سفر را صرفه‌جویی و آن را صرف برگزاری مسابقات داخلی و بهبود زیر‌ساخت‌ها و توسعه شنا می‌کرد تا شاهد همین رکوردشکنی باشد و باز مجبور نباشد با نگاه حمایتی و از روی ترحم کمیته ملی المپیک به بازی‌های آسایی اعزام نشود.
ضعیف‌ترین کارکرد در تاریخ بازی‌های آسیایی
شنا در اینچئون، بار دیگر بر این واقعیت صحه گذاشت که به واسطه مدیریت ضعیف و بی‌برنامگی‌های موجود سیر نزولی می‌پیماید و در مقایسه با گذشته‌های نزدیک خود از هر نظر افت داشته و شناگران ما نتوانستند توفیقات گذشته این رشته را تکرار کنند.
نگاهی اجمالی به کارکرد شنای ایران در بازی‌های آسیایی دو دوره گذشته به روشنی نشان می‌دهد، شنای کشور نه تنها در مسیر پیشرفت مورد ادعای مسئولان فدراسیون نیست، بلکه با سرعتی مثال‌زدنی مسیر قهقرایی می‌پیماید. در بازی‌های آسیایی دوحه ۲۰۰۶ تیم ملی شنای کشورمان در دو ماده رقابتی به فینال رسید. ۴ در ۱۰۰ متر آزاد و ۴ در ۲۰۰ متر آزاد موادی بود که شناگران ایران به فینال بازی‌های آسیایی صعود کردند و اتفاقا در این مسابقات شش رکورد ملی هم از خود بر جای گذاشتند.
در بازی‌های آسیایی گوانگژو ۲۰۱۰ تیم ملی شنا در سه ماده به فینال رسید. ۵۰ و ۱۰۰ متر قورباغه و ۴ در ۱۰۰ متر مختلط تیمی موادی بود که شنا به فینال بازی‌های آسیایی رسید و چهار بار هم رکوردهای ملی را جابجا کرد. نکته جالب اینکه در بازی‌های ۲۰۰۶ گوانگژو شنای ایران تا آستانه کسب مدال پیش رفت و محمد علیرضایی در ۵۰ متر قورباغه، شانس این را داشت که برای نخستین بار ایران را در تاریخ شنا صاحب مدال کند، ولی او در شرایطی که به عنوان نفر دوم راهی فینال شده بود، در رقابتی میلی‌متری تنها با چند صدم ثانیه دیر‌تر از حریف چینی به دیواره استخر رسید و به مقام چهارمی قناعت کرد و مدال برنز را از دست داد. در اینچئون انتظار از کادر فنی که به خوبی از سیر نزولی شنای ایران آگاهند، این بود که این روند پس از چهار سال همچنان حفظ و تداوم یابد و اگر مدال نمی‌گیریم، دست‌کم به مدال نزدیک شویم، ولی حتی شناگران ما از رسیدن به فینال هم بازماندند!
انتخابات سلیقه‌ای و کنار ماندن شایسته‌ها
پس از چراغ سبز کمیته ملی المپیک برای قرار گرفتن شنا در لیست مسافران اینچئون و دادن سهمیه پنج نفری، فدراسیون شنا با شیوه‌ای کاملا سلیقه‌ای و بدون برگزاری رقابت‌های انتخابی اقدام به گزینش نفرات مورد نظر کرد که همین گزینش نشان داد، کادر فنی در انتخابات خود چندان بی‌طرف نیست و شایسته‌سالاری در تیم ملی شنا جایی ندارد.
بنابراین، تیم پنج نفره شنای ایران شامل جمال چاووشی‌فر ۲۴ ساله در کرال پشت، احمد رضا جلالی ۲۲ ساله، مهدی انصاری ۲۰ ساله، آرشام میرزایی ۱۹ ساله و آریا نسیمی شاد ۱۵ ساله در رشته قورباغه در لیست مسافران اینچئون قرار گرفتند.
از جمع ۵ نفر نامبرده، احمدرضا جلالی و آرشام میرزایی فاقد رکورد ملی بزرگسال هستند و در چهار سال گذشته هیچ گونه رکورد ملی نداشتند. اگر به گفته کادر فنی شرایط سنی و چشم‌‌انداز المپیک برزیل ملاک انتخاب شناگران بوده باشد، احمدرضا جلالی ۲۲ ساله در اواخر سن قهرمانی است و آرشام میرزایی نیز در شنا ورزشکار جوانی به شمار نمی‌رود..
این در حالی است که رهام پیروانی هفده ساله و جابجایی بیش از پنج رکورد ملی بزرگسال ظرف ۴ سال گذشته در عین شایستگی از سوی کادر فنی جایی در تیم ملی پیدا نمی‌کند.
حضور رهام این مزیت را برای تیم ملی شنا در بازی‌های آسیایی داشت که او علاوه بر اینکه در ۲۰۰ متر کرال پشت می‌توانست نزدیک به آسیا شنا کند، در بخش تیمی نیز می‌توانست شناگر موثری باشد و دست‌کم تجربه میدان آسیایی را به دست آورد؛ اما کادر فنی به راحتی از کنار نام این سرمایه ملی گذشت و رکوردشکنی او در المپیک نانجینگ دیده نشد تا دیگران در لیست اینچئون قرار بگیرند.
شنا با شیوه گلخانه‌ای به مدال می‌رسد؟
اما در هیاهوی نتایج و شاهکارهای تیم ملی شنا در اینچئون، آنچه این روز‌ها ذهن علاقه‌مندان و اهالی شنا را به خود مشغول کرده، این است که با شرایط موجود چه چشم‌اندازی پیش روی این رشته قرار دارد و آیا می‌توان امیدوار بود با مدیریت کنو‌نی و بی‌برنامگی‌های موجود، شنا روزی در آسیا به رشته‌ای مدال‌آور تبدیل شود یا همچنان باید شناگران ما با نگاه حمایتی، رهسپار بازی‌های آسیایی شوند و با حسرت به شناگران مدال‌آور آسیایی خود نگاه کنند؟
آیا باز هم باید به مانند چهار سال گذشته با شیوه‌ای گلخانه‌ای و اردوهای چند ماهه و تکراری به انتظار دور بعد بازی‌های آسیایی نشست؟ آیا قرار گرفتن شناگران ایران در رده‌های ۱۷، ۱۹ و ۲۰ خبرهای خوش رئیس جوان شنا از اینچئون بود؟ آیا تحول بزرگی که رئیس فدراسیون وعده آن را داده بود، همین نتایج است؟ شناگران ما در اینچئون بعضا حتی نتوانستند رکوردهای چهار سال پیش شنا را تکرار کنند و در چند ماده رکوردهای خود را هم تکرار نکردند!
کادر فنی چه پاسخی دارد که در هشت ماه گذشته شناگران حتی نتوانستند به رکوردهای چهار سال گذشته تیم ملی برسند؟ آیا به فینال نرسیدن تیم ۴ در ۱۰۰ متر امدادی که در دو دوره گذشته بازی‌های آسیایی همواره پای ثابت فینال بازی‌های آسیایی بوده، نوعی عقب‌ماندگی نیست؟
