لايه‌هاي پنهان بحران كم آبي
جامعه نسبت به هشدارهاي مسئولان بي‌توجه است چرا كه تجربه‌هاي قبلي نشان داده است كه چنين هشدارهايي صرفاً براي حساس كردن افكار عمومي بوده و جدي نبوده است. به عبارت ديگر مردم بارها با چنين هشدارهايي مواجه شده‌اند ولي هيچ كدام از اتفاقاتي كه مسئولان وقوعش را هشدار داده بودند، در عمل رخ نداده است
جمهوری اسلامی در سرمقاله امروز نوشت:
ابعاد بحران كمبود آب هر روز بيشتر از قبل آشكار ميشود و به تبع آن هشدارهاي مسئولان براي متقاعد كردن مردم در راستاي صرفه جويي هم رنگ و بوي جدي‌تري مي‌گيرد.
با اين حال، به نظر نمي‌رسد افكار عمومي چندان توجهي به اين هشدارها و درخواست‌ها داشته باشد. عدم انتشار آمار صرفه‌جويي در مصرف آب توسط مسئولان احتمالاً مؤيد اين گمانه‌زني است كه كاهش معناداري در مصرف صورت نگرفته است.
ريشه اين بي‌توجهي چيست؟ چرا در شرايطي كه رسانه‌ها طي ماه‌ها و خصوصاً هفته‌هاي اخير، ابعاد گسترده بحران را كه مردم را تهديد مي‌كند، تشريح كرده‌اند و درحالي كه مسئولان بارها و بارها از مردم خواسته‌اند فقط اندكي در مصرف آب صرفه جويي كنند، جامعه خود را نسبت به اين درخواست‌ها و كمك به كاهش دامنه بحران كم آبي، مسئول و متعهد نمي‌داند؟!
شايد بتوان علت اين رفتار را در چند مورد جستجو كرد:
الف - جامعه نسبت به هشدارهاي مسئولان بي‌توجه است چرا كه تجربه‌هاي قبلي نشان داده است كه چنين هشدارهايي صرفاً براي حساس كردن افكار عمومي بوده و جدي نبوده است. به عبارت ديگر مردم بارها با چنين هشدارهايي مواجه شده‌اند ولي هيچ كدام از اتفاقاتي كه مسئولان وقوعش را هشدار داده بودند، در عمل رخ نداده است. به همين خاطر حساسيت افكار عمومي نسبت به اين قبيل هشدارها كاهش يافته است. يكي از دلايل اين شرايط نامعلوم بودن راهبرد مسئولان در انتقال اطلاعات به جامعه است. به عبارت ديگر هنوز وحدت رويه‌اي بوجود نيامده است كه براساس آن مشخص شده بايد براي جلب همكاري و حساسيت جامعه، شرايط بحران را به مردم اطلاع داد يا براي پرهيز از ايجاد تنش بايد از تشريح شرايط بحران براي جامعه خودداري كرد؟
همين نامشخص بودن راهبرد، مسئولان را گرفتار تضاد در تصميمات و گاه سخنان مي‌كند. به عنوان مثال تا همين چند هفته قبل و با وجود اينكه مسئولان شرايط امروز را پيش‌بيني مي‌كردند ولي براي از بین بردن نگراني در جامعه دائماً هرگونه جيره‌بندي آب را نامحتمل مي‌دانستند و تكذيب مي‌كردند. حال نتيجه چنين ناهماهنگي‌هايي، تعميق و گسترش بحران و گريزناپذير شدن جيره‌بندي در پائيز شده است.
ب - مردم خود را در افزايش مصرف آب مقصر نمي‌دانند. به ديگر سخن اكثريت قريب به اتفاق مردم چنين تصور مي‌كنند كه دولت با وجود دريافت انواع و اقسام پولها در قالب آبونمان و... باز هم از مردم انتظار دارد كه در مصرف صرفه‌جويي كنند. گذشته از صحت و سقم اين تصور، واقعيت اين است كه ميزان هدرروي آب در شبكه توزيع بسيار بيشتر از مقداري است كه مسئولان معتقدند با صرفه‌جويي آن توسط مردم، بحران پشت سر گذاشته ميشود.
بنابر برخي گزارش‌هاي رسمي حدود 20 درصد آب تصفيه شده در شبكه توزيع هدر مي‌رود و اين درحالي است كه تا چندي قبل مسئولان تأكيد داشتند تنها با صرفه جويي 25 درصدي، مشكل كم آبي حل خواهد شد. فرسودگي شديد شبكه لوله كشي و توزيع آب كه به علت سياست‌هاي نادرست دولت‌هاي نهم و دهم در قيمت‌گذاري، امكان ترميم آن از بين رفته بود، باعث شده است بخش قابل ملاحظه‌اي از آب در مسير توزيع هدر رود. بنابر اين اگرچه اين تصور كه با بهاي پرداختي توسط مردم بايد مشكلات كمبود آب توسط دولت حل شود، تصور نادرستي است اما از اين واقعيت هم نبايد غفلت كرد كه جامعه هزينه سياست‌هاي نادرست گذشته را پرداخت مي‌كند.
ج - اين يك واقعيت تلخ است كه فرهنگ مصرف در جامعه ايران به شدت نادرست، غيربهينه و اسرافكارانه است. عوامل مختلفي در پيدايش و تقويت اين فرهنگ اشتباه نقش داشته و دارند ولي در اين ميان نقش عامل قيمتي از همه پررنگ‌تر است. تجربه ثابت كرده است كه تا زماني كه مصرف كننده بهاي واقعي و مطابق با ارزش كالا و خدمتي را كه دريافت مي‌كند، نپردازد حساسيت لازم را در نوع و مقدار مصرف آن نخواهد داشت. مثال بنزين در كشور ما بسيار گويا است، مصرف آب نيز از اين قاعده مستثني نيست. ارزان بودن بيش از حد بهاي آب در كشور طي سال‌هاي متمادي سه پيامد ناگوار داشته است. اول اينكه حساسيت عمومي در ميزان مصرف به شدت كاهش يافته است و همين مسئله زمينه ايجاد و گسترش فرهنگ نادرست مصرفي را فراهم آورده است. ديگر اينكه دولت هر روز و هر سال ناگزير از اختصاص يارانه بيشتري براي پر كردن فاصله قيمت تمام شده آب با بهاي دريافتي از مصرف كنندگان شد و همين روند امكان سرمايه‌گذاري براي ترميم شبكه انتقال و... را كاهش داد تا حدي كه فرسودگي اين شبكه درحال حاضر باعث هدر رفت ميزان زيادي از آب ميشود. و پيامد آخر اينكه همان رويكردي كه مانع افزايش قيمت و واقعي شدن بهاي آب براي مصرف كنندگان بود زمينه را براي بهره‌مندي بيشتر طبقه فرادست جامعه از آب ارزان قيمت فراهم آورد.
ميزان و نوع مصرف آب در طبقه فرودست و متوسط جامعه مشخص و محدود است ولي طبقه فرادست جامعه با استفاده از همان آب ارزان قيمت، استخرهاي شخصي خود را پر، باغچه‌هاي وسيعشان را آبياري و خودروهاي متعددشان را تميز مي‌كنند! اكنون هم در صورت جيره‌بندي آب، اين طبقه فرودست و متوسط جامعه است كه فشار اصلي را تحمل خواهد كرد. آيا دولت كه بايد مجري عدالت باشد، وظيفه‌اي در قبال اين بي‌عدالتي ندارد؟! آيا طبقه مستضعف جامعه همواره بايد هزينه پرخوري‌ها و مصرف كردن‌هاي بي‌حد و حصر طبقه مستكبر را بپردازد؟! حل اين معضل كه امروز حتي به آب هم كشيده شده، وظيفه حتمي دولت است.
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۱۸
انتشار یافته: ۱۲
مدیریت سازمان آب بسیار سنتی و فاقد هرگونه نو آور ی در زمینه آلودگی ها اب می باشد . بعنوان نمونه برای حذف لایه های الوده نفت روی اب قرار میگیرد به شیوه هفتاد سال پیش اب را در مخازن ذخیره سر ریز ! می کنند .. که با عث هدر رفتن اب در مخازن می شود .. آقا چرا هیچکس اسمی از کولر آبی نمی بره که ریشه آب این مملکت را خشکانده. هر کولر روزانه متوسط 300 لیتر آب مصرف می کند این رقم یعنی فاجعه.... الان یعنی اگر بهای آب را اضافه کنند، آن 20 درصد اتلاف در شبکه توزیع مرتفع خواهد شد؟ هدر رفت شدید آب در بخش کشاورزی و استفاده بی رویه از سفره های آب زیرزمینی جهت مثلا تولید جالیز و... برطرف خواهد شد؟ باید آب اقیانوس هند را بیارن وسط کویر لوت با آب شیرین کن خورشیدی شیرین کنند و بین همه استانها تقسیم کنند این عمل مثل لوله کشی گاز جز واجبات هست از خواب بیدار بشید یک چیزی میگم باورش سخته سال قبل زمستان رفته بودیم به مرز ترکیه از مرز که رد میشی به طرف ترکیه چهار متر برف یود یک راننده کامیون می گفت الان چند ساله که از مرز که رد میشی چهار پنج متر برف هست همیشه بارندگی اون طرف مرز هست طرف ایران خشک هست خیلی عجیبه ؟ آیا امریکا واقعا با سیستم هارپ موفق به کنترل آب هوا شده ؟ اگه شده این یک جنایت بزرگ هست
اتفاقا نظر من برعکس میباشد و اکثر قشر مرفه بدلیل ارتباطات بیشتر و دسترسی به سایت های خبری متنوع,بیشتر در جریان کمبود اب و نگرانی های مربوط به ان میباشد.دولت هم اگر خپلی نگران است اول از خودش شروع کند,به عنوان مثال در ادارات و سازمان های دولتی شیرهای دستشویی بصورت اتوماتیک باشد تا به هنگام وضو گرفتن نماز ظهر از هدر رفت مقدار کثیری اب جلوگیری شود.نگاهی به پارکها به هنگام صبح بیاندازید تا ببینید چگونه این اب نازنین با چه قدرت و فشاری به فاضلاب جاری میشود از جمله پارک نظامی گنجوی در محله توانیر.چه اصراف و هدر رفتی در ساختمان سازی که جزو لاینفک هر کوچه و خیابانی شده میشود.هدررفت اب در سیستم لوله کشی که دیگر سرامد همه اصراف کاری هاست.جالبه که دولتها به جای انکه مسایل را خیلی راحت و با مطالعه و کار کارشناسی اجرا و حل کنند,سالها یک قضیه را کش میدهند و بجای هزینه کردن درست و منطقی,از این هزینه کردن استنکاف ورزیده و اثار این خرابیها و ترمیم نکردن های به موقع باعث میشود که دیگر از عهده هزینه های عقب مانده بر نیایند و انوقت به اولین کسی که میرسند و انهم مردم میباشد,یقه او را گرفته و کاسه کوزه تمام مشکلات و کم کاری های خودش را بر سر مردم میشکند. 
ضمن تایید بخش قابل توجهی از نظرات فوق ، اما باید در نظر داشته باشیم که کشور با دو مشکل عمده در حوزه منابع آب روبرو است :1- در بین عامه مردم رایج است که آب فراوان و مجانی است بنا بر این دولت ها نباید مار ا از استخراج و بهره برداری و مصرف به هر شکلی منع کنند . هر جا که آبی است اعم از سطحی و زیر زمینی باید با هر وسیله ای استخراج و بهر ه برداری شود. شاهد این مدعا شست وشوی حیاط ، فرش ، ماشین ، کولر های ابی با هدر رفت فراوان آب ، و بالاخره مصرف سرانه دو برابری مردم ایران نسبت به اروپا است.
2- محدودیت کلی حجم آب ورودی به پهنه سرزمین ایران است که حدود 130 میلیارد متر مکعب در سال است که در پهنه سرزمین ایران توزیع نا مناسبی دارد.
طی 34 سال اخیر هر کس مجوز حفر چاه ویا بهره برداری از رود خانه ها را داشت به او داده شد بدون این که به بیلان آبی هر حوزه توجه شود ضمن آن که به تعداد چاههای دارای مجوز چاه غیر قانونی هم حفر شده . نتیجه این شد که میزان برداشت بیشتر از ورودی آب به حوضه آبخیز شد و بدنبال آن افت صفره های آب زیر زمینی، خشک شدن قنوات و چشمه ها و...
راه حل اساسی این است که مصرف آب در هر حوضه آبخیز را حداقل معادل میزان حالص آب دریافتی حوضه آبخیز قرار دهیم . لذا باید در حوضه ای مانند تهران در توزیع جمعیت تعادل بین جمعیت مصرف کننده و میزان آب دریافتی توجه می شد . کمبود آب تهران نتیجه فزونی جمعیت بر پتانسیل آبی حوضه است . مسولین بجای انتقال آب از سایر حوضه ها به تهران باید به فکر کاهش جمعیت حوضه تهران و دوم مسدود نمودن تعداد فراوان چاههای غیر مجاز باشند . اگر سری به باغ وباغچه های داخل شهر و حاشیه آن بزنند خواهند دید تعداد فراوانی چاههای غیر مجار ی که بیرحمانه سفره آب زیر زمینی تهران را تخلیه می کنند.
سرانه مصرف آب در ایران قابل مقایسه با کشورهای دیگر دنیا نیست که مسوولان دایم دم از اون میزنن،در ایران هوا گرم و خشک هست که نیاز انسان به آب در مقایسه با کشورهای اروپایی و آمریکایی اصولا بیشتر هست. جالب است که با این همه هشدار ، دولت هیچ اقدامی برای سهمیه بندی و قطع و صرفه ج.یی در آب ندارد و این گفته که تهران تا چند روز دیگر آب دارد بی معنی جلوه میکند. از طرفی به لیست مصارف آب در قشر بالا دست باید سهم مصرف بی رویه آب را در ساخت و ساز های ساختمانی را بالاتر از تمام مصارف دیگر عنوان نمود. زیرا برای هر ساختمان در تمام مدت ساخت مصرف آب بصورت دائمی و پیوسته است. معلوم نیست چرا هیچ راهکاری از سوی کارشناسان و دولت ارائه نمیشود؟ هرچقدر هم که گرون بشه فقط طبقه ضعیف تحت فشار قرار می گیرند. ميزان آب شرب مردم معادل 2درصد كل آب مصرفي براي شرب صنعت و كشاورزي است بنابراين مشكل جاي ديگراست .بايد براي تامين اب موردنياز فرهنگ سازي براي شيرين سازي آب خليج فارس و در ياي مازندران اقدام شود وقتي كشاورزي سنتي به كشاورزي بر پايه علم تغيير نمي يابدوقتي فارغ التحصيلان كشاورزي بيكارند
وقتي دولتها براي حل مشكل بيكاري اجازه برداشت بي رويه و بدون احتساب محدوديتهاي آبي كشور را مي دهند
نتيجه همين ميشود
92 درصد آب تو بخش کشاورزی هدر میره . به این حوزه بیشتر توجه کنید