چرا سازمان شانگهای همچنان با درخواست عضویت ایران مخالف است؟
در بیش از یک دهه که از عمر سازمان همکاری شانگهای می‌گذرد، جمهوری اسلامی ایران در مقاطع گوناگون تلاش‌هایی برای کسب عضویت کامل در این سازمان انجام داده که تاکنون نتوانسته با موفقیت همراه شود. اکنون و در آستانه برگزاری اجلاس سالانه سران این سازمان، اخبار حاکی از آن است که سازمان شانگهای همچنان بر موضع سابق خود در قبال ایران پافشاری می‌کند.
در بیش از یک دهه که از عمر سازمان همکاری شانگهای می‌گذرد، جمهوری اسلامی ایران در مقاطع گوناگون تلاش‌هایی برای کسب عضویت کامل در این سازمان انجام داده که تاکنون نتوانسته با موفقیت همراه شود. اکنون و در آستانه برگزاری اجلاس سالانه سران این سازمان، اخبار حاکی از آن است که سازمان شانگهای همچنان بر موضع سابق خود در قبال ایران پافشاری می‌کند.بنا بر گفته‌های دبیر کل این سازمان، طرح عضویت کامل ایران حتی رسما مطرح نیز نخواهد شد.
در همین زمینه، دیمیتری مزنتسف، دبیرکل سازمان همکاری شانگهای امروز در گفت‌و‌گو با یکی از رسانه‌های منطقه‌ای آسیای مرکزی گفت: این بار نیز در اجلاس سران سازمان، موضوع تبدیل عضویت ایران از عضو ناظر به عضو کامل بررسی نخواهد شد. وی دلیل اصلی این امر را وجود تحریم‌های بین‌المللی علیه ایران عنوان کرد.
خودداری دوباره سازمان شانگهای از طرح درخواست عضویت کامل ایران در حالی است که به گفته خود مزنتسف، در اجلاس جاری قرار است موضوع توسعه سازمان همکاری شانگهای و پذیرش اعضای جدید در دستور کار قرار بگیرد. با این حال، به نظر می‌رسد این توسعه دامنه اعضا، شامل پاکستان و هند بوده، ایران را در بر نخواهد گرفت.
جدی بودن موضوع افزایش اعضا از آنجا مشخص می‌شود که به گفته دبیرکل سازمان، اسناد لازم در این زمینه تهیه شده و طی فردا و پس فردا در اجلاس ارائه خواهد شد؛ بنابراین، این احتمال می‌رود، اجلاس سال ۲۰۱۵ در اوفا (روسیه) با شرکت اعضای جدید برگزار شود.
این در حالی است که برخی دیپلمات‌های ایرانی، این بار نیز از جدی بودن ایران در درخواست عضویت کامل خود در سازمان شانگهای سخن گفته بودند. در این زمینه، خبرگزاری «ریانووستی» اظهارات علی مردانی فرد، سفیر ایران در ازبکستان را بازتاب داده که گفته در پی تصویب رویه‌های جدید مربوط به عضویت در سازمان، ایران تلاش دارد برنامه‌های جدیدی را برای کسب عضویت کامل آن به اجرا درآورد.
اما اهمیت این کش و قوس، زمانی بیشتر روشن می‌شود که به سابقه سازمان شانگهای و پیشینه درخواست ایران برای عضویت کامل در آن توجه کنیم. سازمان همکاری شانگهای در سال ۲۰۰۱ با مشارکت کشورهای روسیه، چین، قزاقستان، قرقیزستان، تاجیکستان و ازبکستان تأسیس شد و هدف خود را مبارزه با «سه نیروی اهریمنی» تجزیه طلبی، افراط گرایی و تروربسم اعلام کرد. کم کم و طی سال‌های پس از آن، موضوعات اقتصادی نیز اهمیت ویژه‌ای در سازمان پیدا کرده و عملاً در صدر دستور کار آن قرار گرفتند.
جمهوری اسلامی ایران در سال ۲۰۰۵ به عنوان عضو ناظر به سازمان همکاری شانگهای پیوست و یک سال پس از آن، برای عضویت کامل در این سازمان درخواست داد. با این حال، با وجود مشارکت فعال ایران در اجلاس‌ها و دیگر فعالیت‌های مربوط به سازمان، طرح عضویت کامل ایران هیچگاه اجازه مطرح شدن به صورت رسمی را پیدا نکرد.
مهم‌ترین دلیل ـ یا شاید بتوان گفت «بهانه» ـ که از همان آغاز تاکنون از سوی اعضای سازمان شانگهای برای مخالفت با عضویت کامل ایران بیان شده، موضوع تحت تحریم بودن ایران از سوی شورای امنیت و اینکه عضویت ایران میتواند ضمن تحریک غرب، زمینه را برای تبدیل سازمان شانگهای به یک بلوک بالفعل ضد غربی تبدیل کرده و به تقابلی واقعی در عرصه بین‌الملل منجر شود.
با این حال، انتظار می‌رفت در اوضاع کنونی بین‌المللی و در شرایطی که از یک سو خطر گروه‌های تروریست تکفیری به طور جدی نه تنها خاورمیانه، بلکه کلیت گسترده جامعه بین‌المللی را تهدید می‌کند و از سوی دیگر، خود روسیه در روند تقابلی بی‌سابقه با غرب قرار گرفته، رد کردن دوباره درخواست ایران برای عضویت غیرمنطقی به نظر می‌رسد.
به عبارت دیگر، در شرایط کنونی ایران در خط مقدم مبارزه با دو مورد از «نیروهای اهریمنی» است که مقابله با آن، فلسفه وجودی سازمان شانگهای را تشکیل میدهد (تروریسم و افراط گرایی) و در نتیجه، حضور ایران برای موفقیت هر گونه ائتلاف بین‌المللی ضدتروریستی ضروری است. از سوی دیگر، در شرایط کنونی که خود روسیه به واسطه رویکرد خود در قبال بحران اوکراین در معرض تحریم‌های فزاینده غرب قرار گرفته، اقامه بهانه‌ای چون تحت تحریم بودن ایران برای مخالفت با عضویت کامل، دیگر موجه نیست.
اما ماجرا هنگامی جالب‌تر می‌شود که به یاد بیاوریم، نقش اصلی و تعیین کننده را در سازمان شانگهای (نقشی که مشخصاً با پذیرش اعضای جدید مرتبط است) دو کشور چین و روسیه تشکیل می‌دهند که طی سال‌های اخیر به شرکای اصلی ایران در حوزه‌های اقتصادی، تجاری، سیاسی و... تبدیل شده‌اند؛ بنابراین، می‌توان گفت در ماجرای عدم کسب جایگاه عضویت کامل، ایران در حال ضربه خوردن از دو شریک اصلی خود است که به دلایل گوناگون، حاضر نیستند زمینه نقش آفرینی بیشتر ایران در عرصه بین‌الملل و منطقه را از طریق حضورش در یک سازمان بین‌المللی فعال منطقه‌ای را شاهد باشند.
با این حال، این بدان معنا نیست که سیاستی که ایران در قبال سیاست‌های شرقی خود و به ویژه موضوع عضویت در سازمان شانگهای تاکنون به مرحله اجرا درآورده، خالی از ایراد بوده است. در بیانی کلی، باید گفت که موضوع درخواست عضویت ایران در سازمان شانگهای طی سال‌های اخیر، در اصل از موضعی انفعالی صورت گرفته که بیشتر القاگر نیاز ایران به عضویت در این سازمان بوده است.
این در حالی است که مواردی همچون برخورداری ایران از منابع غنی نفت و گاز ـ که میتواند سازمان شانگهای را به بزرگترین قطب انرژی جهان تبدیل کند ـ و همچنین موقعیت ویژه ژئوپلیتیکی ایران که توانایی ویژه‌ای در مبارزه با نیروهای اهریمنی مورد نظر سازمان شانگهای به آن می‌بخشد، مواردی بوده که تأکید بر آنها می‌توانسته اهمیت ایران را برای سازمان مورد تأکید قرار داده و زمینه بهتری برای عضویت ایران فراهم کند. بی‌تردید، در پیش گرفتن یک دیپلماسی فعال در قبال سازمان شانگهای، عاملی کلیدی است که می‌توان موفقیت ایران را در قبال این سازمان در شرایط کنونی بین‌المللی تضمین کند.
غیر قابل انتشار: ۱
در انتظار بررسی: ۹۹
انتشار یافته: ۳۱
تجربه را تجربه کردن خطاست!شرق هیچگاه دوست خوبی برای ایران نبوده و همیشه همراهی با ایران را در راه معاملات خود با غرب، فدا کرده است.
یک کلمه . اونا همیخوان به خاطر ایران تنبیه بشند والسلام نامه تمام
اما ماجرا هنگامی جالب‌تر می‌شود که به یاد بیاوریم، نقش اصلی و تعیین کننده را در سازمان شانگهای (نقشی که مشخصاً با پذیرش اعضای جدید مرتبط است) دو کشور چین و روسیه تشکیل می‌دهند که طی سال‌های اخیر به شرکای اصلی ایران در حوزه‌های اقتصادی، تجاری، سیاسی و... تبدیل شده‌اند؛ بنابراین، می‌توان گفت در ماجرای عدم کسب جایگاه عضویت کامل، ایران در حال ضربه خوردن از دو شریک اصلی خود است که به دلایل گوناگون، حاضر نیستند زمینه نقش آفرینی بیشتر ایران در عرصه بین‌الملل و منطقه را از طریق حضورش در یک سازمان بین‌المللی فعال منطقه‌ای را شاهد باشند. ما نباید االتماس به چینی ها وروسها بکنیم وخیلی منفعل باشیم ما در راس تمدن نو ظهور اسلامی هستیم ویک قدرت مهم منطقه ای وجهانی که به قول کسینجر توانمندی یک امپراتوری بالقوه را داریم ! چه احتیاجی به چین وروسیها داریم ما باید به توانمندی های داخلی متکی باشیم ترکها دارن به غرب التماس میکنن ما به شرق! شانگهای باید افتخار کنه از عضویت ایران انها میدونن که تمدن اسلامی ملاکهای انها را هم قبول نداره ودر اینده برای خود انها هم چالش درست خواهد کرد ودیگه نخواهند توانست مسلمانان چچن واستانهای شمالی چین را به راحتی بکشند!!!!! وقتی به کشورهای عضو این سازمان نگاه می کنی و شخصیت و فلسفه اشون رو می بینی دست به دعا باید برد که ایران به این کشورها نزدیک نشه و سرنوشتش رو با این کشورها گره نزنه. ايران از موضع ضعف وانفعال نبايد وارد شود. تحریم ... تحریم ... تحریمبیچاره مردم از دست تحریم
با رفع کامل تحریم ها آیا ایران نیازی به عضویت به سازمانهای همکاری فرا منطقه ای مثل شانگهای دارد ؟ نگاهی به اعضآئ ضعیف اقتصادی این سازمان به خوبی نشان میدهد که صرفآ در دوران تحریم میتوانست به درد ایران بخورد حال که در آستانه توافق جامع با اتحادیه اروپا و آمریکا قرار داریم حتی شرکت به عنوان ناظر در اینگونه سازمانها هم برایمان کوچک است .... فراموش نکنید ایران با 1500 کیلومترساحل جنوبی و دروازه ورودبه بازار آسیای میانه با جمعیت 400 میلیونی و درآمد سرشار نفت و گاز و سایرمنابع و موقعیت ژئوپلتیک منطقه ای افق روشنی از روابط اقتصادی با اروپا خواهد دشت به شرطی که توافق بدست آید منزوی بودن ایران به نفع این دو "شریک اصلی" ما هست. بودائی ها با ما حالا حالاها مشکل دارن. چرا کسی حللیش نیست!ببینید با مسلمونایه چینی چیکار میکنن......
فکر کردین از ما خوششون میاد؟ تفاوت بنیادی دارن.
دارو دستشمون باید خودی باشه. مردونگی تو خونشون نیت. نونو به نرخ روز می خورن. این همه مسلمون تو غزه شهید شدن صداشون در نیومد حالا بیان به ایران ما بله بگن!؟
از اول روسیه وچین از آمریکا میترسند در رابطه با ایران این دو کشور نمیتوانند تصمیم قاطع بگیرند در نتیجه ایران نباید زیاد خودش را به این دو کشور بچسباند همه دنیا با ما بده ما به كساني اميد بسته ايم كه عليرغم ظاهرشان همچنين ما را به بازي گرفته اند.بازم خدا پدر ومادر غربي ها بيامرزه كه نقش بازي نميكنند وما را قبول ندارند. روس ها آدم های قابل اعتمادی نیستند و صرفا بر اساس منافع خودشون حرکت می کنند چند تا کشور دست دوم جمع شدن و دارن واسه ایران ناز می کنن !، کلا ایران باید بیاد بیرون حتی به عنوان عضو ناظر هم نباشه دیگه این کشورها هم برای ما ژست می گیرن. وقتی اجلاس شانگهای از ترس آمریکا نمی تواند ایران را عضو خود کند، چه دلیلی دارد، که ما برای عضویت در آن پا فشاری کنیم؟ روسیه مخالف عضویت ایران است چون هنوز هم رویاهای تجزیه طلبانه در مورد ایران دارد. مگه یادمون رفته که همین روس ها چقدر از سرزمین های ایران را تجزیه کردند؟ این سیاست آنها هنوز هم زنده است اما تا به حال فرصت مناسب پیدا نکرده اند تا آن را به طور عملی دنبال کنند چون خودشان مورد تهدید تجزیه از سوی غرب هستند. داستان چین و بازارهای عربی -غربی اش است. روسیه دیگه الان انقدر پافشاری ندارد. این دو کشور چین و روسیه تا حالا که ایران رو تا توانستند دوشیدنبه بهانه های مختلف
تحریم
عضویت در اجلاس شانگهای
و ...
به نظر من از دو دیدگاه میشه به این مقاله نگاه کرد:1-نگاه به توانایی درونی ملت اعم از دانشگاهی و صنعتگران واستفاده از تمام توان وامکانات بالقوه کشور به صورت عملی ( نه در مقام ..) کشور را از همه این گدایی ها بی نیاز می کند .
سالها دل طلب جام جم از ما می کرد
آنچه خود داشت زبیگانه تمنا می کرد
2-به دلیل فشار کمر شکن تحریمها وتجربه شرکت کنندگان در تصویب تحریمها بیانگر است ،سیاسیون آمریکا واروپا برتری دارد بر سیاسیون دغل باز ومنفعت طلب چینی و روسی دارد ، چون هر دوی این کشورها از برگه ایران و تحریم پیشترین منفعت را از هر دو طرف ( غرب وایران) برده اند.
بنابراین تردید نداشته باشید که کشور تا زمان استقلال کامل و نگاه عزت مدارانه به داخل هیچ گاه نخواهد توانست عضو شانگهای شود.(مانند ترکیه و اتحادیه اروپا)
نفت ندید چین با آمریکا هم ارتباط نظامی و سیاسی برقرار کنید میاند التماس می کنند به شانگهای ملحق شویم!!! شنیدید میگن نباید اجازه بدید دوستانتون بیش از حد مشخصی قوی بشن؟ همه کسانی که تاریخ سیاسی ایران را تعقیب کرده اند همیشه هشدار داده اند که کشور روسیه کشوری قابل اعتماد نیست واخیران چین هم اضافه شده است درست است که نیازهای داخلی کشورمان را وادار نموده است تا با این دوکشور همراه شویم ولی بنظر بنده برای عضویت در شانگهای ایران دیگر درخواستی ارائه ندهد وبلکه با تنش زدایی که درپیش دارد با کشورهای همسایه خود یک بلکو منطقه ای جدید را پایه ریزی نمایند که همانند شانگهای باشد این کشورها میتوانند کشورهای حوزه خلیج فارس بعلاوه عراق وپاکستان ترکیه مصروسوریه مالزی وافغانستان وانداونزی باشد و همچنین ایرانن از توانمندیهای خود از قبیل نفت وگاز و منابع معدنی خاص خود وموقعیت ژئو پولتیکی خو ووضعیت ریلی که میتواند خیلی از این کشورها را به هم وصل نمایداستفاده کرده و طوری رفتار نماید تا سایر اعضا اصلی شانگهای مثل چین وروسیه از ایران خواهش نمایند تاعضو اصلی شود نه اینکه مثلا حالا هی ما التماس ودرخواست بدهیم وهی آنها رد کرده وبعدا منت وامتیازاتی از مابخواهند ایران باید از موضع بالا به شانگهای نگاه کندو باید به فکر این باشد که عضو اتحادیه اروپا شود
باسلامبه دولت مردان ایرانی پیشنهاد میکنم مسائل ذیل را درنظر داشته ودرصورت لزوم مطرح نمایند:
1)بحث تقابل روسیه وتحریم ازسوی غرب.
2)بحث تقابل ضمنی چین با غرب.
3)مهمتر از همه اینکه چرا ما(کشورهای شرقی)همیشه بایستی نگران تقابل باغرب باشیم ولی غربیها هروقت دلشان خواست تحریم کنندویا قطع رابطه ویاهرکاردیگراما به ما که میرسدآسته برو آسته بیا که گربه شاخت نزنه نمونه اش تحریم روسیه.این چیزیست که قابل مطرح است.
جوابشو باید از اسرائیل پرسید. چه لزومی دارد که ایران به این پیمان بپیوندد بهتر است آنها دنبال این موضوع باشند. همین دوشریک تجاری پدرمارادراورده اند دیگردست ازسرچین وروسیه بردارید.دیگربایدسیاستی نودرپیش گرفت این اوضاع 30سال گذشته وبایدقبول کردکه چین وروسیه فکرمنافع خودهستندودلشان به حال مملکت ما نمی سوزد مسئولان ما باید تاریخ را بخوانند وبه ان عمل کنند که بزرگترین ضربات مرگبار را همیشه ازروسیه(شوروی سابق [ خوردهایم.دو گروه هیچ وقت دوستان ما نخواهند شد:1-عربها2-روسها. روسیه در طول تاریخ با هیچ کدام از متحدین خود صادقانه برخورد نکرده است . از رها کردن اعراب درجنگ شش روزه گرفته(خالی کردن بشت مصر و سوریه) تا جنگ های اوگادن در شاخ آفریقا و بیچاره کردن مردم کوبا در تاریخ معاصر. در مورد ایران هم نمونه بارزش مثلا همکاری هسته ای اش که راه اندازی اش داره به تاریخ می بیونده و قرارداد فروش موشکهای ام 300 و رای به قطعنامه تحریم در شورای امنیت و.....غیره و عیره که مثنوی هفتادمن است .حالا اگر استدلال بشه که ایران چاره دیگری ندارد ،جز با روسیه کنار بیاد حرف عبثی است و دنیای سیاست دنیای بده و بستان است منتهی ما هنرش را بلد نیستیم.کافی است ایران در جمهوری های آسیای مرکزی نقش خودش را درست ایفا کنه و در قضیه اکران اتخاذ مواضع درست داشته باشه انوقت خواهید دید که این دو کشور روسیه و چین در قبال ایران تجدید نظر خواهند کرد. شرق از نظر فرهنگی و تاریخی و جغرافیایی به ما نزدیک تر است و پیوستن به شرق متکثر بیشتر به نفع ماست تا اینکه مثل ترکیه از غرب هزار دستور العمل بگیریم و در آخر ما را در جمع خود نپذیرند.