«بی‌مدالی» که با «بی‌تفاوتی» مدیریت می‌شود

در پیش بودن بازی‌های آسیایی اینچئون، فرصت مناسبی است تا بار دیگر بحث تکراری پرداختن به رشته‌های پایه‌ای اما بی‌افتخار ورزش ایران باز شود تا مسئولان تازه به قدرت رسیده را هم مانند گذشتگانشان به این موضوع یادآوری کنیم.

به گزارش «تابناک»، شنا از جمله آن رشته‌هایی است که در تاریخ ورزش ایران نامش با بی‌مدالی پیوند خورده و این فقدان بزرگ، موجب شده است که در این دوره از رقابت‌ها هم با ارفاق مسئولان به جمع کاروان اضافه شوند و از‌‌ همان آغاز نیز در دسته ورزش‌های بی‌مدال جای بگیرند.

در همه این سال‌ها «بی‌مدالی»، این تنها واژه‌ای است که مقابل نام شنا در تاریخچه بازی‌های آسیایی نوشته شده و تکرار چندین باره این واژه نه تنها نگرانی‌ها را نسبت به وضعیت این رشته بیشتر نکرده، بلکه هر قدر به حوالی امروز نزدیک می‌شویم، می‌بینیم که ناامیدی بیشتری اهالی این رشته و حتی مسئولان را در بر می‌گیرد، به گونه ای که از‌‌ همان آغاز این رشته از لیست رشته‌هایی که می‌توان به آن‌ها دل بست، جدا می‌شود.

بنا بر این گزارش، قرار است کاروان شنای ایران با پنج شناگر در بازی‌های آسیایی اینچئون شرکت کند؛ اما هیچ حساب ویژه‌ای روی این رشته باز نمی‌شود و جالب‌تر اینکه این موضوع نه تنها اهالی این رشته و مسئولان را نگران نمی‌کند که به امری عادی و طبیعی برای آن‌ها بدل شده است و گویا مسئولان هم راضی هستند که این رشته را هرازگاهی در حکم یک رشته جانبی و برای خالی نبودن عریضه به رقابت‌های اینچنینی بفرستند. کسی روی این رشته که باید در کنار دوومیدانی و ژیمناستیک حرف اول را در ورزش کشور بزند، حسابی باز نمی‌کند و معلوم نیست تا چه زمانی قرار است همین روند ادامه داشته باشد.

اما نتیجه ایران در دوره قبل بازی‌های آسیایی نشان می‌دهد که ما آنقدر‌ها هم با روزهای آفتابی دور نیستیم و دست کم با یک کار گلخانه‌ای، می‌توانیم فاصله خود را با چین، ژاپن، کره و قزاقستان کم کنیم و فقط شکستن رکوردهای ملی در بازی‌های آسیایی دلخوشمان نمی‌کند.

در این باره باید گفت، ایران کشوری است که استعداد کم ندارد؛ اما جالب است که مربی تیم ملی می‌گوید: در یک رقابت قهرمان کشوری با زحمت ۷۰- ۶۰ شناگر دور هم جمع می‌شوند. این وضعیت در کنار شواهد گوناگون نشان می‌دهد انگیزه لازم وجود ندارد که بی‌گمان یکی از اثرات عادت به مدال نگرفتن، همین است. نونهال و نوجوان می‌خواهد جایی باشد که دیده شود، نه جایی که صرفا به شکستن رکورد ملی دلخوش باشند. این ایراد نه به فدراسیون امروز و نه به فدراسیون دیروز برمی‌گردد، بلکه به همه کسانی مرتبط است که ته دلشان به این باور رسیده‌اند که از شنا چیزی درنمی‌آید و باید صرفا به همین حضورهای گاه گاهی دل خوش کرد.

و خلاصه آنکه این ایراد به همه کسانی برمی‌گردد که پایه‌های سست این رشته پایه را دیدند، ولی جز سخنان تکراری و وعده‌های پوچ، چیزی به ذهنشان نرسید؛ همان‌هایی که همیشه گفته‌اند، باید کار پایه‌ای در این رشته کرد. امروز شناگران ایران آماده می‌شوند تا در بازی‌های آسیایی حاضر شوند اما وقتی با همین بچه‌ها صحبت می‌کنیم، آن‌ها هم خسته شده‌اند، از اینکه شرایطشان به گونه‌ای است که در معادله‌ها به شمار نمی‌آیند، در حالی‌که می‌توان از بین همین شناگران و آنهایی که کم سن و سال ترند، کسانی را پیدا کرد تا نتایجشان انگیزه‌ای باشد برای ورود چهره‌های جدید.