نگاه شما: قهر با سينما
بخش «نگاه شما» برای ارائه و معرفی «نگاه» مخاطبان «تابناک» به همه موضوعات است. هر مخاطب «تابناک» می‌تواند با مد نظر قرار دادن شرایط همکاری با این بخش، «نگاه» خود را ارسال کند تا در معرض دید و داوری دیگر مخاطبان قرار گیرد.
فرهنگ عابد در مطلب ارسالی برای «نگاه شما» نوشت:
بايد اعتراف كنم خيلي وقت بود سينما نرفته بودم. راستش از خودم خجالت ميكشيدم و احساس شرمندگي ميكردم كه چطور يك فرد تحصيل كرده و فرهيخته اين جامعه مدتهاست سينما نرفته و فيلمي را بر روي پرده عريض سينما نديده است. خوب كه فكرش را ميكنم آخرين باري كه سينما رفته بودم 8-9 سال پبش آنهم براي ديدن فيلم يك بوسه كوچولو به سينما رفته بودم.
ديروزعزم خودمان را جزم كرديم و با همسر و دختر پسرم رفتيم سينما. فيلم يكي از كارگردانان مطرح سينما با بازي يازيگران مطرح سينما كه هركدامشان در بازيگري و كارگرداني استاد بودند. در كمال تعجب ديدم سينما خالي از تماشاگر بود و ما چهار نفر تنها تماشاچيان حاضر در سالن بوديم. تازه معني اكران خصوصي را كه بعضيهااين روزها صحبت آنرا مي كنند را فهميدم.
باوجود اينكه اين فيلم جوايز زيادي در جشنواره فيلم فجر گرفته بود اما فاقد هرگونه جاذبه سينمايي بود. قدر مسلم در مقامي نيستم و صلاحيتي براي نقد اين فيلم را ندارم اما به نظرم رسيد اين من نيستم كه با سينما قهر كرده ام بلكه اين سينما ست كه با من نوعي قهر كرده است. اين روزها فيلم سازان در پي تحميل دغدغه هاي خود به مردم هستندو چون دغدغه هاي آنها با مردم فاصله زيادي دارد مردم فيلمهاي آنها را دوست ندارند. فيلم سازان ما شبيه مادري شده اند كه بزور ميخواهند غذايي را كه خودش دوست دارد را بزور بخورد كودكشان بدهند.
ما كه جسارت نمي كنيم و جرات نداريم چيزي نمي گوييم اما اين روزها حتي اگر منتقدان هم اعتراضي كنند و حرفي بزنند از طرف سينما گران به نفهمي متهم مي شوند. اين موضوع براي فرهنگ جامعه ما بسيارخطرناك است چون بنظرمي رسد فيلم سازان ما دچار نوعي جهل مركب شده باشند. چون فيلم سازان ما موتور محرك و پيشران فرهنگ جامعه هستند و اگر خودشان اين موضوع ساده را درك نكنند در يك وضعيت ميرا قرار گرفته و بزودي سينماي داخلي ما از بين خواهد رفت و به زمان قبل از مرحوم سپنتا برخواهد گشت.
بايد اعتراف كنم خيلي وقت بود سينما نرفته بودم. راستش از خودم خجالت ميكشيدم و احساس شرمندگي ميكردم كه چطور يك فرد تحصيل كرده و فرهيخته اين جامعه مدتهاست سينما نرفته و فيلمي را بر روي پرده عريض سينما نديده است. خوب كه فكرش را ميكنم آخرين باري كه سينما رفته بودم 8-9 سال پبش آنهم براي ديدن فيلم يك بوسه كوچولو به سينما رفته بودم.
ديروزعزم خودمان را جزم كرديم و با همسر و دختر پسرم رفتيم سينما. فيلم يكي از كارگردانان مطرح سينما با بازي يازيگران مطرح سينما كه هركدامشان در بازيگري و كارگرداني استاد بودند. در كمال تعجب ديدم سينما خالي از تماشاگر بود و ما چهار نفر تنها تماشاچيان حاضر در سالن بوديم. تازه معني اكران خصوصي را كه بعضيهااين روزها صحبت آنرا مي كنند را فهميدم.
باوجود اينكه اين فيلم جوايز زيادي در جشنواره فيلم فجر گرفته بود اما فاقد هرگونه جاذبه سينمايي بود. قدر مسلم در مقامي نيستم و صلاحيتي براي نقد اين فيلم را ندارم اما به نظرم رسيد اين من نيستم كه با سينما قهر كرده ام بلكه اين سينما ست كه با من نوعي قهر كرده است. اين روزها فيلم سازان در پي تحميل دغدغه هاي خود به مردم هستندو چون دغدغه هاي آنها با مردم فاصله زيادي دارد مردم فيلمهاي آنها را دوست ندارند. فيلم سازان ما شبيه مادري شده اند كه بزور ميخواهند غذايي را كه خودش دوست دارد را بزور بخورد كودكشان بدهند.
ما كه جسارت نمي كنيم و جرات نداريم چيزي نمي گوييم اما اين روزها حتي اگر منتقدان هم اعتراضي كنند و حرفي بزنند از طرف سينما گران به نفهمي متهم مي شوند. اين موضوع براي فرهنگ جامعه ما بسيارخطرناك است چون بنظرمي رسد فيلم سازان ما دچار نوعي جهل مركب شده باشند. چون فيلم سازان ما موتور محرك و پيشران فرهنگ جامعه هستند و اگر خودشان اين موضوع ساده را درك نكنند در يك وضعيت ميرا قرار گرفته و بزودي سينماي داخلي ما از بين خواهد رفت و به زمان قبل از مرحوم سپنتا برخواهد گشت.
