پشت پرده ابراز تمایل نخست وزیر انگلیس به همکاری با ایران
پیشروی ترویست های تکفیری در مناطق مختلف عراق و برنامه آن ها برای گسترش اقدامات خود در سطح منطقه، چنان تهدید جدی را به وجود آورده که کشورهای مختلف داخل و خارج از منطقه را به فکر راه چاره انداخته است. اظهارات امروز نخست وزیر انگلیس درباره همکاری با ایران برای مقابله با تکفیری ها، هرچند به طور کلی در همین راستا ارزیابی می شود، اما دارای برخی اهداف پشت پرده است.
پیشروی ترویست های تکفیری در مناطق مختلف عراق و برنامه آن ها برای گسترش اقدامات خود در سطح منطقه، چنان تهدید جدی را به وجود آورده که کشورهای مختلف داخل و خارج از منطقه را به فکر راه چاره انداخته است. اظهارات امروز نخست وزیر انگلیس درباره همکاری با ایران برای مقابله با تکفیری ها، هرچند به طور کلی در همین راستا ارزیابی می شود، اما دارای برخی اهداف پشت پرده است.به گزارش «تابناک»، دیوید کامرون، نخست وزیر انگلیس، امروز در مقاله ای در روزنامه «ساندی تلگراف» به بیان ضرورت مقابله با گروه های تروریست تکفیری در منطقه خاورمیانه پرداخته و گفت تروریست های «داعش» که در حال گسترش دامنه فعالیت خود در سوریه و عراق هستند، تهدیدی مستقیم را متوجه انگلیس می کنند و این کشور باید از همه قدرت نظامی خود برای مقابله با آن ها استفاده کند.
وی در بخش دیگری از این مقاله به لزوم همکاری انگلیس با کشورهای منطقه برای مقابله با تروریست ها پرداخته و در این میان، به همکاری با ایران نیز اشاره کرده است. کامرون می نویسد: «ما باید برای مقابله با این نیروهای افراط گرا، با کشورهایی همچون عربستان سعودی، قطر، امارات، ترکیه و حتی ایران – که می تواند از این فرصت برای تعامل با جامعه بین المللی علیه تهدید مشترک استفاده کند – به همکاری بپردازیم».
به فاصله اندکی پس از انتشار این مطلب، دیدگاه های کامرون درباره ضرورت همکاری با ایران بازتاب گسترده ای در سطح بین المللی پیدا کرد و برخی از تحلیلگران از این دیدگاه به عنوان نشانه ای از تغییر رویکرد انگلیس در قبال ایران و تلاش این کشور برای ورود جدی به عرصه تعامل با ایران یاد کردند.
اما سایت تحلیلی Conservative Home، از منابع نزدیک به حزب محافظه کار انگلیس (حزب متبوع دیوید کامرون) مطلبی را در این زمینه به قلم پل گودمن منتشر کرده که نشان می دهد که هدف واقعی کامرون و به طور کلی دولت انگلیس از بیان این مواضع، نه تلاش برای ورود به عرصه همکاری واقعی با ایران، بلکه استفاده از شرایط موجود برای جلوگیری از به خطر افتادن منافع حیاتی انگلیس است.
گودمن در این مطلب اشاره می کند که در بحث از ایران، تا همین اواخر از سوی دولت انگلیس چنین بیان می شد که برنامه هسته ای ایران، بزرگترین تهدید علیه ثبات در خاورمیانه است و به همین سبب، باید تمامی تلاش ها برای جلوگیری از توسعه این برنامه و نیز محدود کردن آن انجام شود. اکنون چه اتفاقی افتاده که دولت انگلیس تأکید بر این موضوع را کنار گذاشته و حتی از همکاری و تعامل با ایران سخن می گوید؟
نویسنده مطلب مذکور استدلال می کند که دلیل اصلی بیان مواضع اخیر از سوی دیوید کامرون صرفاً این است که انگلیس و دیگر کشورهای غربی نمی تواند به طور همزمان با دو «دشمن» به مقابله بپردازند. از سوی دیگر، در شرایط کنونی، موضوع افراط گرایی و توسعه فعالیت تکفیری ها، تهدیدی را علیه امنیت داخلی انگلیس ایجاد کرده؛ در حالی که سیاست خارجی و برنامه هسته ای ایران تنها تهدیدی علیه منافع منطقه ای لندن در خاورمیانه است.
بر این اساس، دولت انگلیس ضمن اولویت بندی دستور کارهای سیاست خارجی خود، تصمیم گرفته در حال حاضر بر مقابله با تهدید افراط گرایی تمرکز کرده و به همین منظور از تنش ها در روابط خود با ایران بکاهد. این در حالی است که به نوشته گودمن، این موضوع نمی بایست موجود سهل گیری انگلیس در موضوع هسته ای ایران شود.
به عبارت دیگر، می توان از این مطلب چنین برداشت کرد که دولت انگلیس سعی دارد در شرایط کنونی، با حرکت در مسیر تنش زدایی با ایران، بتواند با آسودگی خاطر به مقابله با تهدید تکفیری ها بپردازد و سپس در شرایط مناسب، بار دیگر همه توان خود را برای محدود کردن ایران در موضوع هسته ای به کار ببندد. همین رویکرد است که سبب شده کامرون در مقاله امروز خود نشانه های از تمایل به همکاری با ایران را از خود بروز دهد.
