به طور میانگین ۲۰ درصد زوجهای کشور نابارورند؛ عددی بزرگ که برخی کلانشهرها چون اصفهان به ۲۵ درصد میرسد و به شدت نگران کننده است، ولی کمتر مورد توجه قرار گرفته است.
به گزارش «تابناک»، اگر به کاهش نرخ رشد جمعیت در کشور دقیق شده و در کنار آن به یاد بیاوریم که آمار ناباروری در کشور در سالهای گذشته به شدت رشد داشته و در برخی شهرها، فاجعه به آنجا رسیده که تا یک چهارم زوجها با ناباروری و عوارض آن دست به گریبانند، سخت است ارتباطی بین این دو مقوله قائل نشویم.
به عبارت بهتر، اندکی دقت در چرایی کاهش نرخ زادآوری ـ که برخی با بحران کهنسالی از آن یاد میکنند ـ ما را به این نتیجه خواهد رساند که در کنار عواملی چون دوری کردن برخی زوجها از فرزند آوری و یا ماندن برخی دیگر در تک فرزندی، ناباروری میتواند از جمله کلیدیترین دلایل کاهش نرخ جمعیت باشد؛ حال آنکه کمتر به این عامل پرداخته و تدبیری برای مقابله با آن اندیشیده شده است.
این در حالی است که از یک سو میدانیم این زوجها تمایل زیادی به فرزندآوری دارند و چه بسا هرگز در تک فرزندی نمانند و از سوی دیگر، میدانیم که هزینههای درمانی زیادی میان ایشان و داشتن فرزند قرار گرفته که بسیاری از عهده پرداخت آن برنمیآیند و برای همین، نمیتوانند روند درمان را کامل کنند.
این نیمه تمام رها کردن درمان هم چه بسا دلیلی نداشته باشد، جز حمایت نکردن شرکتهای بیمهای در درمان ناباروری که زوجهای در جستوجوی فرزند را تنها متکی به درآمد شخصی و توان مالی خود میکند و روشن است این توان برای بسیاری از افرادی که در آغاز راه زندگی مشترک هستند، بسیار اندک و محدود است.
همین گزاره موجب شده که در کشورهای پیشرفته که نرخ زادآوریشان کاهش یافته و یا حتی منفی شده (یعنی مرگ و میرشان از زاد و ولدشان پیشی گرفته است) حمایت از زوجهای نابارور و پرداخت هزینههای درمان ایشان، تبدیل به راهکاری کارساز برای افزایش جمعیت شود؛ راهکاری که به نظر بسیار سادهتر و مؤثرتر از تشویق زوجهای فراری از فرزند به فرزندآوری یا والدین مانده در تک فرزندی به داشتن فرزندان بیشتر است.
محمدرضا نوروزی، عضو هیأت مدیره انجمن ارولوژی ایران در گفتوگو با تسنیم در این باره میگوید: سریعترین راهکار برای افزایش جمعیت ایران، بر حمایت از زوجهای نابارور به خصوص حمایتهای بیمهای است، چراکه چند میلیون زوج نابارور در ایران میتوانند چندقلو زایی داشته باشند.
وی میافزاید: هماکنون کمک دولت برای افزایش جمعیت باید غیرمستقیم، ولی دقیقا به دست افراد نیازمند این کمکها برسد؛ حمایت بیمههای از درمانهای ناباروری، حمایت مالی و فرهنگی از زوجهای نابارور و کاهش هزینههای خدمات درمانی ناباروری، جزو مواردی است که کمک دولت میتواند مؤثر واقع شود.
جالب اینجاست که بدانیم این نوع حمایت، در عین حال که شبیه نوعی سرمایهگذاری برای افزایش زادآوری است و گزینه خوبی برای افزایش جمعیت در اختیار میگذارد، موثرترین راهکار افزایش جمعیتی نیز هست چراکه نتیجه درمان زوجهای نابارور به گواه آمار و ارقام، چند قلوزایی است.
این اتفاق همان چیزی است که میتواند نرخ رشد جمعیت را افزایش دهد و جالب اینکه تکیه در آن، بر زوجهایی است که نابارورند و چه بسا از جمله دلایل کاهش نرخ رشد جمعیت به شمار میآیند؛ به عبارت بهتر، گویی راهکار حل مشکل را در همان مشکل یافته باشیم و سرمایهگذاری کارآمدی برای تحقق یک هدف انجام داده باشیم.
این در حالی است که وقتی به راهکارهای ارائه شده توسط نمایندگان مجلس و دیگر مسئولان برای برونرفت از کاهش نرخ زادآوری در کشور دقت میکنیم، کمترین نشانهای از توجه ایشان به این مقوله مهم در آن نمییابیم تا این ابهام به ذهنمان راه یابد که چگونه میتوان برای حل مسألهای تا این اندازه مهم اقدام کرد و زادآوری را هدف قرار داد؛ اما ناباروران را ندید و از کنار درصد بالای جمعیت زوجهای مبتلا به آن به سادگی گذشت.