بازدید 6258
دانشگاه‌های کشور نباید با وزارت کشور، اشتباهی گرفته شود
جایگاه مطرح شدن سخنان موافق و مخالف، دانشگاه است. گاه دیده می‌شود، برخی از مدیران ما می‌گویند، در دانشگاه‌ها نباید سخنان سیاسی گفته شود و برای همین، با برگزاری کرسی‌های آزاد‌اندیشی و سخنرانی‌های سیاسی مخالفت می‌کنند، در حالی که باید عکس این قضیه باشد و نگرش‌های موافق و مخالف مطرح شود.
یکی از مهم‌ترین مباحث مطرح امروز در میان سیاسیون و نمایندگان مجلس ـ که هجمه‌های زیادی بر آن وارد می‌شود ـ وزارت علوم است. وزارت علوم به جای اینکه به وظیفه قانونی خود و آموزش نیروهای متخصص و تولید علم و فناوری بپردازد، درگیر مباحث سیاسی کلان شده است. به گزارش «تابناک»، متأسفانه کمتر کسی در دانشگاه‌ها، سراغ دانش را می‌گیرد. دانشگاه‌ها به جای اینکه محلی برای ارائه افکار جدید و تولید اندیشه باشند، به جولانگاه سیاسیون بدل شده و هر که به فراخور دیدگاهش، به فکر بهره‌برداری از این فضاست؛ بنابراین، یکی از مباحث مهم در بحث آموزش عالی کشور است که جای بحث و بررسی بسیاری دارد.
ای کاش بسیاری از این عزیزان به جای اینکه به مباحث سیاسی در وزارت آموزش عالی می‌پرداختند، بر فضای موجود در این سیستم تمرکز می‌کردند؛ برای نمونه، ما قانونی داشتیم به نام قانون ۱ تا ۳ در‌صد پژوهش که قرار بود، همه دستگاه‌های اجرایی، دولتی این میزان را صرف پژوهش کنند که در زمان دولت قبلی حذف شد و جالب اینکه کسی در این باره اظهار‌نظری نکرد و صدایی از کسی بلند نشد! در حالی که روی این قانون چهار سال فکر شده و همه ابعاد آن در نظر گرفته شده بود، ولی به آسانی حذف شد.
امروز همه کسانی که در برابر وزیر آموزش عالی ایستاده‌اند، در آن زمان سکوت کردند که البته مواردی از این دست بسیار است؛ مثلا بحث کرسی‌های آزاد‌اندیشی، که رهبری بار‌ها بر آن تأکید کرده‌اند، به گونه‌ای شده که از این گوش می‌شنوند و از گوش دیگر بیرون می‌کنند.
کسی درباره این موضوع اظهار‌نظر نمی‌کند، حال آنکه دانشگاهای کشور باید مهم‌ترین بستر برای اظهار‌نظر افراد موافق و مخالف باشد؛ اما خیلی‌ها از این موضوع می‌ترسند و بر این باورند بروز جریانات سیاسی و مناظره‌ها در دانشگاه‌ها خطرناک است و شاید به ضرر نظام باشد.
این در حالی است که اگر کسی از برگزاری نشست‌های سیاسی در دانشگاه‌ها واهمه داشته باشد، این کار واهمه نظام تلقی می‌شود. ما بر این باوریم، نظام و مکتب ما مبتنی بر ارزش‌های منطقی و محکم است و نظام ما به اندازه‌ای محکم است که از این گونه موارد ترس و نگرانی داشته باشد.
گفتنی است، جایگاه مطرح شدن سخنان موافق و مخالف، دانشگاه است. گاه دیده می‌شود، برخی از مدیران ما می‌گویند، در دانشگاه‌ها نباید سخنان سیاسی گفته شود و برای همین، با برگزاری کرسی‌های آزاد‌اندیشی و سخنرانی‌های سیاسی مخالفت می‌کنند، در حالی که باید عکس این قضیه باشد و نگرش‌های موافق و مخالف مطرح شود.
ما نمی‌خواهیم فضای دانشگاه سیاسی شود، اما دانشگاه‌های کشور باید بستر‌ساز سیاسی باشند، دانشگاه باید بتواند نخبگان را پرورش دهد و همچنین در کنار بحث‌های علمی بحث‌های مهم فرهنگی و تولیدات فکری در دانشگاه‌ها انجام شود.
باید گفت، وزارت علومی که خود را از مباحث روز سیاسی و نگرش‌های اجتماعی و سیاسی کنار کشیده باشد، کار‌آمدی ندارد. وزارت علوم باید زمینه‌ساز مناسب رشد علمی، فرهنگی و سیاسی کشور باشد و این کار انجام نمی‌گیرد، مگر با رشد دیدگاه‌های جدید، که امروز در جامعه ما کمتر از هر زمان دیگری است.
دانشگاه‌های کشور و وزارت علوم نباید با وزارت کشور اشتباهی گرفته شود، زیرا وزارت کشور، جایگاهی است مبتنی بر ابزار قدرت و نیروهای نظامی و انتظامی و بنا بر حرکت‌های سیاسی بر سر آن بحث و بررسی می‌شود، در حالی که وزارت علوم باید زمینه‌سازی برای ایجاد حرکت‌های مناسب و نیز پایه‌گذار احزاب در جامعه باشد.
باور ما بر این است که انقلاب ما، انقلابی فرهنگی است و فرهنگ ما فرهنگ‌باز است؛ اما امروز آنچه می‌بینیم، یک فضای ساکت و بی‌روح سیاسی است که جای تعجب دارد. فضای دانشگاه باید خلاق‌ترین فضا در جامعه باشد، زمانی که ما تک فکری را در دانشگاه حاکم می‌کنیم، می‌شود جزم‌اندیشی و این به ضرر ماست و در واقع، همان چیزی می‌شود که پیش از انقلاب نیز بود؛ مثل حزب رستاخیز که در آن زمان تک صدایی بود.
امروز خط مقدم نظام، وزارت آموزش پرورش و وزارت علوم است، به همین دلیل باید دانش و دانش‌‌پروری در سایه حاکمیت قرار نگیرد؛ اگر گرفت، باید فاتحه آن را خواند.
