درباره کلیپی که در فضای مجازی دست به دست می‌شود؛
آیا این‌گونه ترویج کثرت زادوولد حکم وهن تشیع را ندارد؟
بی‌گمان افزایش جمعیت برای کشورمان یک ضرورت است و حتی کشوری همچون چین با جمعیتی یک میلیارد و چند میلیون نفری نیز در حال تغییر و تعدیل سیاست تک فرزندی و حذف ممنوعیت دوفرزندی است؛ اما چنین تبلیعی مصداق دفاعِ بد است که گاهی از حمله آسیب‌زننده‌تر است
بازنشر یک کلیپ درباره دعوت به زادوولد و نسبت دادن این امر با ادبیاتی نه چندان در شأن فضای عمومی به ائمه اطهار برای توجه به اهمیت مذهبی افزایش شمار اعضای خانوار، این پرسش را پیش آورده که آیا می‌توان به هر وسیله برای تشویق مردم به بچه‌دار شدن دست آویخت و تا چه میزان چنین رویکردی قابل هضم است؟به گزارش «تابناک»، به تازگی کلیپی در فضای مجازی میان کاربران فارسی زبان اینترنت به طور گسترده به اشتراک گذاشته شده که به پدیده این روزهای اینترنت مبدل گشته است؛ کلیپی که حاوی گفتاری پیرامون دعوت به افزایش جمعیت است. در این کلیپ سخنران مخاطبان این برنامه را به افزایش جمعیت دعوت می‌کند که البته این امر به خودی خود، پذیرفته است.
اما در ادامه به ادبیات بسیار عجیبی برای ترویج این کار متوسل می‌شود و برای بیان شمار فرزندان به عددهای مقدس با اشاره به ائمه نظیر ۵، ۸، ۱۲ و ۱۴ از مردم می‌خواهد حداقل ۵ فرزند داشته باشند و در ادامه نیز ادبیاتی به کار می‌برد که به واسطه سهیم نشدن در این ماجرا، قابل تکرار و بازنشر نیست.
بی‌گمان افزایش جمعیت برای کشورمان یک ضرورت است و حتی کشوری همچون چین با جمعیتی یک میلیارد و چند میلیون نفری نیز در حال تغییر و تعدیل سیاست تک فرزندی و حذف ممنوعیت دوفرزندی است، چرا که تک فرزندی به سرعت نسل یک کشور را پیر کرده و آسیب‌های فراوانی برای کشوری با ساختار فرهنگی و مذهبی کنونی‌اش خواهد داشت که از این منظر ضمن آنکه مسئولان باید زیرساخت‌های لازم را برای افزایش جمعیت و ترتیب و شغل آن‌ها فراهم سازند، باید پدران و مادران را نیز به افزایش جمعیت خانوار‌ها تشویق کرد.
با این حال آیا می‌توان برای تشویق مردم به این امر مهم و در مباحث کلان و ملی و راهبردی، اقدام به طرح هر مسأله‌ای کرد و از اعتقادات شیعیان به بد‌ترین شکل ممکن برای ترویج کثرت زادوولد وام گرفت؟ آیا چنین عملکردی حکم وهن تشیع را ندارد؟
متأسفانه این روش تنها منجر به تولید موجی از شوخی‌های زننده و تصاویر و کاریکاتور شده و عملاً به یک ضدتبلیغ بزرگ بدل شده و هرچند احتمالاً با توجه به شواهد نیت این روحانی و برنامه سازان شبکه مذکور خیر بوده، نتیجه‌ای عکس داشته است.
شاید بهتر باشد سخنرانان محترم کشور در شبکه هایی که اتفاقا نماد تشیع هستند و حضرات مراجع بزرگوار جهان تشیع فعالیت آنان را رصد می کنند، با کمی دقت بیشتر در این باره سخن بگویند، چرا که حرکاتی این چنین مصداق دفاعِ بد است که گاه از حمله آسیب زننده‌تر است. سخنرانان باید بدانند که آبروی شبکه های تبلیغی جهان تشیع یک شبه به دست نیامده که با یک سخنرانی هر چند سهوی از بین برود. با اندکی مداقه می توان بیشترین استفاده را از چنین شبکه هایی که اتفاقا مخاطبان گسترده ای نیز دارند،به وجود آورد.
