نگاه شما: یکی این فوتبال را جدی بگیرد

علی علی‌زاده در مطلب ارسالی برای «نگاه شما» نوشت:

فوتبال، نامی پر طرفدار در سرزمین ما؛ نامی که برخی از مردمان را آنقدر محو خود کرده است که گاهی اشک‌ها و لبخند‌هایشان بوی تعصب می‌گیرد.

اما شاید سکوهای خالی از تماشاگر ماه‌های گذشته گویای چیزهای جدیدی در دنیای مستطیل سبز کشورمان باشد. شاید تلنگری است بر مدیران ورزش کشور که جدی‌تر به این فوتبال نگاه کنید و قوانینی وضع نکنید که هر ساله دستخوش تغییرات شود. امسال هم لیگ بر‌تر و دسته‌های پایین‌تر به پایان رسید و تکلیف بالانشینان و فانوس به دستان مشخص شد. نکاتی به عنوان قوت بود که باید یادآور آن بود و فدراسیون فوتبال و عوامل زیر مجموعه را ستود که بارز‌ترین آن‌ها منظم بودن برنامه لیگ و خوب اجرا شدن مراسم پایانی در تبریز بود.

اما دردهایی در این فوتبال وجود دارد که مرهمی ‌برای درمان نیازمند است. با نیم نگاهی به فصل گذشته، شاید هیچ چیز مثل امکانات ورزشی تیم‌های لیگ و رأی‌های متزلزل کمیته‌های تصمیم گیرنده انضباطی فوتبال دوستان را نگران نکند. اینکه ورزشگاه‌هایمان اصلا هیچ رنگ و بویی از استاندارد بین‌المللی ندارند و اگر هم بگوییم که مثلا به فلان معیار رسیده‌ایم داریم خودمان را گول می‌زنیم و کسانی که در رأس وزارت نوپای ورزش نشسته‌اند باید فکری به حال این معضل بزرگ بکنند. وقتی می‌گوییم فکری بکنند، به این خاطر است که وقتی سپ بلا‌تر به کشور عزیزمان می‌آید و پیشنهاد میزبانی را به عالی‌ترین مقام فوتبالی دنیا می‌دهیم به ما نخندد و فوتبالی که سرشار از استعداد است، زمین‌های بد بازی چوب لای چرخ پیشرفتشان نباشد و یا خبرنگار‌هایمان مجبور نباشند برای گرفتن یک عکس یا مصاحبه دار‌بست پیمایی کنند یا لگد بخورند.

در هر حال ورزشگاه‌هایمان اصلا در شأن لیگ حرفه‌ای کشوری که ادعای ‌ام‌الفوتبال آسیا را دارد نیست. مشکل دیگر ما رأی کمیته انضباطی است. مثلا یک بازیکن محروم است و درست شب بازی بخشیده ‌یا بازیکن دیگر چند بازی بعد رأیش صادر می‌شود و یا در مواردی رأی صادره اجرا نمی‌شود. این مسائل مزید بر علت شده تا هم ابهت کمیته انضباطی زیر سؤال برود، هم اینکه کسی ارزشی برای رعایت کردن انضباط قائل نباشد. اگر نگاهی به رأی‌های صادره کشورهای صاحب فوتبال بیندازیم، متوجه می‌شویم که چقدر قاطعانه رأی صادر می‌شود و در اجرای آن هیچ بیمی نیست، حتی اگر علیه تیم بزرگی مثل یوونتوس صادر شده باشد.

ما هم باید در نگاه داشتن حرمت‌ها در ورزش بیشتر تلاش کنیم و رأی‌هایمان را قاطع صادر کرده و از آن دفاع کنیم، حتی اگر شخص مورد نظر با نبودش دوازه یک تیم بزرگ در حساس‌ترین مقطع بدون دروازه‌بان مطمئن بماند. چون اخلاق و فرهنگ سازی در ورزش قهرمانی مهم‌تر از رسیدن به سطر جدول است.

شاید مسأله دیگری که قابل تأمل است و نباید به آن دامن بزنیم، وضع قوانین عجیب و غریبی است که فوتبال بین‌المللی با آن بیگانه است. ما از این دست قوانین را زیاد وضع کرده‌ایم و سریع به اشتباهاتمان پی برده و دوباره لغو کردیم. مثلا زمانی استفاده از دروازه‌بان خارجی در لیگ ممنوع بود یا تیم‌ها را خیلی راحت از شهری به شهر دیگر روانه می‌کردیم؛ کاری که باعث ضعیف شدن تیم‌های ریشه‌دار شد و اصلا به سود فوتبال کشورمان نشد. بعد‌ها هم قانون مورد دار سقف قرارداد را وضع کردیم که اوضاع قرارداد‌ها بهتر که نشد، هیچ بلکه الان نیز با دیدن قرارداد‌های بازیکنان لیگ برتری وحشتناک سرمان سوت می‌کشد. حالا هم سازمان لیگ در نظر دارد شرایط سنی برای تیم‌ها بگذارد که اصلا با فوتبال حرفه‌ای سنخیت ندارد. اگر سن فوتبالیست‌ها ما را عذاب می‌دهد و جوانگرایی در تیم‌های بزرگ جای ندارد، ما نباید کوتاه‌ترین راه را اتنخاب کنیم بلکه باید بدنبال بهترین راه باشیم. مثلا تیم‌ها را اجبار به داشتن آکادمی فوتبال و تیم‌های پایه کنیم نه اینکه دست کادر فنی یک تیم در انتخاب بازیکن را ببندیم. این هم به نظر می‌رسد از آن قوانینی باشد که زیاد دوام ندارد و باید به یاد داشته باشیم تجربه را تجربه کردن خطاست.

و شاید مهم‌ترین مسأله‌ای که عاشقان فوتبال در ایران را بیش از همه چیز دلنگران کرده وضعیت تیم ملی است؛ تیمی که بازی‌های کمی را انجام داده و برای آمادگی جهت شرکت در جام جهانی خیلی دست و پا نمی‌زند. آمار نشان می‌دهد زمانی که در اسفند ماه ۹۲ تیم ما مقابل گینه بازی‌های اولیه تدارکاتی برای آمادگی جام جهانی را انجام می‌داد، کره جنوبی در آن ز‌مان در حال برگزاری بازی چهاردهم خود بوده و نشان می‌دهد دیگر کشور‌ها بیشتر و شدید‌تر در راه آمادگی گام برداشته‌اند. حتی ناهماهنگی باشگاه‌ها و تیم ملی در قضیه آزاد کردن بازیکن‌ها هم برای ما معضل شده است؛ معضلی که در آن حق با باشگاه‌هاست و فدراسیون فوتبال نباید پیش از اتمام لیگ‌ها برای تیم ملی اردوی تدارکاتی برنامه ریزی می‌کرد، کاری که در هیچ جای دنیا صورت نمی‌گیرد و کی روش هم حق دارد گله‌مند باشد زیرا این بنده خدا هم روی حرف فدراسیونی‌ها حساب باز کرده بود و حالا هم نتیجه این ناهماهنگی فرستادن تیم به اردو‌ بین‌المللی آفریقای جنوبی با یازده بازیکن و بدون دروازه‌بان است که مثل توپ کل دنیا دارند از ما خورده می‌گیرند. نوشته‌های این ستون بخشی از مشکلات فوتبال ما بود و مدیرانی که دستی اندر کار دارند، باید این مسائل را جدی بگیرند تا نتیجه این مشکلات افت فوتبال مملکت عزیزمان نباشد.


* برای آشنایی با شرایط و نحوه همکاری با «نگاه شما» اینجا را کلیک کنید.