نسل کشی مدرن!

استاد چشم آبی آمده بود توی کلاس و یک پایان نامه صحافی شده را گذاشته بود روی میز که به عنوان یک نمونه پایان نامه خوب با نمره نوزده و هفتاد و پنج صدم ببینیم و عبرت بگیریم. قبل از اینکه به وضعیت شکلی و نوع صفحه بندی و فهرست نویسی نگاه کنیم چیزی که نظر همه بچه‎ها را به خودش جلب کرد موضوع پایان نامه بود ” نسل کشی در کشورهای همسایه” و بعد زیر شاخه‎هایش مثل ” قتل‎های خانوادگی” و ” زنده به گور کردن دخترها” . همین جا بود که طبق معمول رگ ایرانیت (!) همکلاسی‎های عزیزمان گل کرد و افتادند روی دور بحث که ” چه خوب که ما ایرانی هستیم و از این کارها نمی‎کنیم ! ما چقدر با فرهنگیم، چقدر با تمدنیم، قدیم‎ها دخترهایمان هم شاه می‎شدند. کلا حقوق زن موج می‎زند و هیچ اتفاق بدی توی خانواده‎هایمان نمی‎افتد و خوش بحالمان، ما چقدر خوشبختیم!!”.

بد هم نمی‎گفتند.هر چی باشد ما زن‎ها توی کشورمان حق رای داریم، حق رانندگی داریم، حق گرفتن مهریه به صورت اقساط داریم! تازه اگر از بعضی قتل‎های خانوادگی در بعضی نقاط کشورمان که اغلب هم توسط پدر و برادر خانواده صورت می‎گیرد ( و در سال‎های اخیر به خاطر وجود یارانه، کاهش محسوسی یافته!) چشم پوشی کنیم، خیلی  هم خوشبختیم. همین که هر روز یک نفر ما را کتک نمی‎زند و با تبر سرمان را قطع نمی‎کند و زنده زنده دفنمان نمی‎کند خدا را شکر کرده و از زندگی خود بسیار خرسندیم! اما مساله کلا چیز دیگری است. چیزی که حتی در آن پایان نامه خوب با نمره نوزده و هفتاد و پنج صدم هم به آن توجهی نشده است. منظورم نوع دیگری از نسل کشی است که جدیدا رواج زیادی پیدا کرده…

خیلی هم فکر می‎کنند نسل کشی بلایی است که پدرها در خیلی از کشورهای همسایه ما بر سر فرزندانشان( و اغلب دخترانشان)می‎آورند و فاتحه شان را می‎خوانند و خودشان با دست خودشان کاری می‎کنند که نسلی از آن‎ها باقی نماند. اما نسل کشی فقط این نیست. نسل کشی شاید کاری است که پدران ما هر روز با ما می‎کنند. وقتی پدر من یک ساعت و نیم سر اینکه چرا امروز قورمه سبزی داریم با مادرم بحث می‎کند، وقتی پدر تو توی تاکسی و جلوی غریبه‎ها سر مادرت داد می‎زند. وقتی پدر مریم بخاطر اینکه مادرش اجازه داد با ما بیاید سینما یک ماه با او قهر می‎کند. وقتی شوهر دختر عمه‎ام تمام روز در حالت بلندگو قورت داده می‎گوید” میوه بیار، چرا چاییت کمرنگه؟ سیگار من کو؟ تو چرا انقد خنگ شدی؟”. وقتی عمو در تمام این سال‎ها حتی یک بار به زنش نگفته "عزیزم”. وقتی من و تو و مریم و بقیه مان خوب می‎دانیم که همه این آدم‎ها اولش عاشق هم بودند و حالا اینطوری شدند، وقتی روز به روز هر نوع رابطه عاطفی داشتن با دیگران توی ذهنمان بیشتر تبدیل به کابوس می‎شود، وقتی حاضر هر کاری بکنیم اما به هیچ وجه زیر بار ازدواج و بچه دار شدن نرویم، این‎ها همه‎اش می‎شود نسل کشی!

من مثلا به عنوان یک دختر جوان که الان باید مشغول دل و قلوه دادن به یک نفر و نامه عاشقانه نوشتن برای او و اسم انتخاب کردن برای بچه‎ام باشم، صبح تا شب و شب تا صبحم را با نفرت نسبت به آدم‎ها و رابطه‎ها می‎گذرانم و تنها خاطره‎ام از رابطه‎های عاطفی دیگران دعوا، حسادت، شک، تهمت، بی توجهی و بی احترامی است و حتی یک درصد تمایل به ازدواج و بچه دار شدن و حفظ نسل ندارم. با این وضع من چه فرقی با دختری دارم که توی افغانستان یا پاکستان یا عراق یا یک کشور دیگر، پدرش سرش را می‎گذارد لب باغچه و بیخ تا بیخ می‎برد؟ اسم هر دوتایشان نسل کشی نیست مگر؟ البته که هست!

نیلوفر نیک بنیاد / وبلاگ نیکولا