شیوه سخن گفتن مقامات و چهرههای غربی در مورد ملت ایران، همواره در کنار چهره واقعی و کارکرد آنها، یکی از پایههای تصمیمات و واکنش ملت ایران به غربیها بوده است.
به گزارش «تابناک»، مرور روند تاریخی اظهارات مهم طرف غربی، یادآور موارد متعددی است که یک سخن نسنجیده آمریکاییها در ایران، خشم و نفرت ایجاد کرده و یا این که سخنی محترمانه از سوی مقامات آمریکایی، باعث بهبود فضای میان دو طرف شده است.
هنگامی که حوادث یازدهم سپتامبر در سال ۱۳۸۰ در آمریکا رخ داد، برای مدت کوتاهی احساس همدردی مردم ایران با قربانیان بیگناه آن حوادث، فضای میان دو طرف را تلطیف کرد ولی خشونت عریان و بیمنطق دولت بوش از سویی و قرار دادن ایران در کنار عراق و کره شمالی در محور شرارت در سخنرانی وی در اوایل بهمن ماه همان سال، تأثیر منفی عمیقی بر روابط طرفین داشت.
رئیس جمهور کنونی آمریکا نیز در موارد متعددی در قالب پیامهای تبریک اعیاد و به ویژه عید نوروز تلاش کرد که باطن خشن و ظالمانه سیاستهای دولت خود علیه مردم ایران و حقوق آنها را در پناه الفاظ مسالمتجویانه و نرم پنهان کند. یکی از نرمترین این سخنرانیها، سخنان وی در مجمع عمومی سازمان ملل در سال جاری بود که وی به پذیرش ضمنی حقوق هستهای ایران و تعهد به کار بر مبنای «منافع مشترک» و «احترام متقابل» تن داد.
البته همین سخنان نیز با لحن نامناسب وی در دیدار با نخست وزیر اسرائیل و اشاره دوباره به «وجود همه گزینههای روی میز» خنثی شد.
در اوج حساسیت رسانههای ایران به لحن مقامات آمریکایی، وندی شرمن، معاون وزیر خارجه آمریکا در قالب گزارش به سنای آمریکا، به گونهای سخن گفت که از آن، این گونه برداشت شد که سخنانی نژادپرستانه بر زبان آورده است؛ وی مجبور شد سخنان خود را به گونهای توجیه کند.
در حالی که سخنان شرمن با واکنش شدید مواجه شد و حتی به تیم مذاکرات هستهای توصیه میشد که از مذاکره با وی خودداری کنند، سخنان شنیع و دیوانهوار شلدون آدلسون بیلیونر آمریکایی و از اصلیترین حامیان مالی جمهوریخواهان نه با واکنشی رسمی روبهرو شد و نه کسی علیه او اعتراضی غیررسمی یا تظاهراتی به پا کرد.
آدلسون که در انتخابات ۲۰۱۲ دهها میلیون دلار به حزب جمهوری خواه کمک کرد، تقریبا یک هفته است که گفته: «واشنگتن اول باید یک بمب هستهای را در یکی از مناطق بیابانی ایران رها کند، بعد بگوید، دیدی؟ دفعه بعد یکی دیگر را هم وسط تهران خواهیم انداخت، دو دوزه بازی با ما یعنی این، حالا اگر میخواهی از صفحه روزگار محو شوی کله شقی کن و برنامهات را ادامه بده».
پرسش این است، در دنیایی که کوچکترین سخنان در تهدید ضمنی دیگران به واکنشهای شدید جهانی منجر میشود، چگونه است که کسی در مورد بمباران اتمی یک شهر چندین میلیونی گزافهگویی میکند و کسی لازم نمیبیند هیچ واکنشی از خود نشان دهد؟