مادر مرحوم محسن روحالامینی:
مرتضوی بگوید چند «دقیقه» برای پرونده وقت گذاشته است؟!
این که با گذشت چند سال، قصور پزشکی عامل رقم خوردن جنایت مطرح می‌شود، در نوع خود شگفت‌آور است؛ اما ابهام بزرگی در این ادعا پنهان است که اگر این قصور جنایت را رقم زده، براستی نقش دادستان وقت چه بوده؟ آیا مدعی‌العموم، به ویژه زمانی که خودش متهم بوده، نمی‌توانسته و نمی‌بایست این کوتاهی پزشکی را زودتر کشف کرده و تعقیب کند؟ اگر این چنین نشده باشد، قصور متوجه چه کسی است؟
یک، دو، سه، ... نه، ده، یازده؛ وقتی با پایان یافتن یازدهمین و آخرین دادگاه کهریزک، خبر رسید که مرتضوی و حیدری فر از خانواده‌های جان باختگان عذرخواهی کرده و حلالیت خواسته‌اند، طبیعی به نظر می‌رسید که این پرسش به ذهن برسد که چرا اینقدر دیر به فکر این کار افتادند؛ اما فارغ از این رویکرد، یکی از شکات پرونده نظر متفاوتی دارد. به گزارش «تابناک»، در شرایطی که بر مبنای اطلاعات منتشره پرونده، معلوم می‌شود که دادیار سابق با همکاری دادستان وقت، در یک روز کاری ـ اگر روز کاری هفت ساعت بوده و شش ساعت آن کار مفید باشد، 360 دقیقه کاری به دست می‌دهد ـ 370 تن را بازجویی، تأمین قرار و راهی بازداشتگاه کهریزک کرده و شرایط را برای رقم خوردن جنایت‌های پر سابقه در آن بازداشتگاه فراهم کرده‌اند، امروز همین افراد مدعی هستند که بی‌گناه محاکمه می‌شوند و تنها یک قصور مرتکب شده‌اند که آن هم به مرگ کسی ختم نشده بلکه به ادعای ایشان، جنایات کهریزک با آن همه جزییاتی که از آن منتشر شده، زاییده اشتباهات پزشکی در بیمارستان بوده است!
این عین ادعایی است که به نقل از مرتضوی در یک رسانه وابسته به ایشان منتشر شده تا عذرخواهی نقل شده از وی رنگ باخته و قلب واقعیت ماجرا به شکل زننده‌ای بروز کند؛ عذرخواهی دیر هنگامی که ظاهرا بخشی از یک برنامه بزرگتر است.
دکتر زهره حقیقی، مادر مرحوم محسن روحالامینی، از جان باختگان بازداشتگاه کهریزک درباره عذرخواهی دیرهنگام قضات معزول می‌گوید: نخست باید بگویم که این عذرخواهی نه به صورت کتبی مطرح و نه به دنبال آن به دادگاه ارائه شده است؛ به عبارت بهتر، به هیچ وجه همراه با پذیرفتن مسئولیت متهمان نبوده تا مایه خرسندی از باب عدم تکرار حوادثی از این دست در آینده باشد، ولی عذرخواهی شرایطی دارد که رعایت نشده است.
وی با اشاره به صبر و سعه صدر مثال زدنی قضات پرونده می‌گوید: در طی برگزاری دادگاه، برخی متهمان تلاش می‌کردند با مظلوم نمایی، سیاسی جلوه دادن دادگاه، فرافکنی، ایراد اشکالات واهی به دادگاه، اطاله وقت و برقراری ارتباط با خانواده‌های شهدا در بیرون از دادگاه، موجبات متزلزل نمودن ایشان در پیگیری از حقشان را فراهم آورند تا جایی که به نظر من اگر حوصله و سعه صدر مثال زدنی قضات محترم با وجود بد اخلاقی‌های متعددی که نسبت به آنها انجام می‌شد، نبود، دادگاه به پایان نمی‌رسید؛ اما اکنون می‌بینیم در آخرین نشست دادگاه، رویکرد متهمان به ناگهان تغییر کرده و حتی مجاب می‌شوند به جای کوفتن بر طبل سیاسی بودن دادگاه، حلالیت بخواهند!
مادر مرحوم محسن روحالامینی می‌افزاید: آنچه از آغاز پیگیری قضایی مورد نظر ما بود، پذیرش مسئولیت از طرف متهمان بود که به رغم عذرخواهی، هنوز محقق نشده و امیدواریم با رأی دادگاه، علامت سؤال ماجرا پاسخ بیابد تا نه تنها خون شهدای این جنایت پایمال نشده و در حق سایر مصدومان تضییع صورت نگیرد، بلکه آسیبی به حیثیت نظام جمهوری اسلامی در اثر این حادثه تلخ وارد نشده و در نهایت، تضمینی برای عدم وقوع و تکرار این گونه موارد در آینده باشد تا افراد نتوانند خودسرانه مرتکب خلاف شده و سپس با انواع و اقسام ترفندها از پذیرش مسئولیت و تحمل مجازات شانه خالی کنند.
وی می‌افزاید: متهم ردیف اول که مدعی است وکیل ندارد و البته بدون حضور وکیل در جلسات حاضر می‌شد، درخواست مهلت کرده بود تا پرونده را بخواند و البته حالا که مهلت در اختیارش قرار گرفته، باز مدعی شده که قضات دادگاه اصرار بر پایان دادن به جلسات داشتند اما نمی‌گوید از نیمه آبان ماه (91/8/15) که این پرونده به دادگاه رفت، چند دقیقه به دادگاه مراجعه کرده و برای خواندن پرونده وقت گذاشته است؟ چند ساعت نه؛ چند دقیقه برای پرونده‌ای که حکایت از جنایتی دردناک دارد، وقت گذاشته که امروز به همه ایراد وارد دانسته و خود را بری می‌داند؟!
این مادر داغدار در ادامه به موضوع عجیب دیگری اشاره کرده و می‌گوید: اینکه متهمان به دنبال جدا کردن صف شاکیان پرونده از یکدیگر بوده‌اند، چندان دور از انتظار ما نبود اما همزمان با عذرخواهی متهمان از خانواده یکی از شهدا، این ادعا از سوی ایشان مطرح شده و البته در رسانه‌های وابسته به ایشان در حال تکثیر است که قصور پزشکی در رقم خوردن این جنایت نقش داشته است؛ یعنی در کهریزک همه چیز عادی بوده اما با انتقال فرزندان ما به بیمارستان، قصور پزشکی موجب بروز فاجعه شده است.
حقیقی می‌افزاید: اینکه با گذشت چند سال چنین ادعایی مطرح می‌شود، در نوع خود شگفت آور است؛ اما ابهام بزرگی در این ادعا پنهان است که اگر قصور پزشکی این جنایت را رقم زده، براستی نقش دادستان وقت چه بوده؟ آیا مدعی العموم، به ویژه زمانی که خودش متهم بوده، نمی‌توانسته و نمی‌بایست این قصور پزشکی را زودتر کشف کرده و تعقیب کند؟ اگر این چنین نشده باشد، قصور متوجه چه کسی است؟
وی در پایان با ابراز امیدواری نسبت به حکم نهایی دادگاه می‌گوید: اینکه از سویی با برنامه ریزی قبلی در نشست آخر دادگاه عذرخواهی شفاهی کرده و موکدا این عذرخواهی شفاهی را در رسانه‌ها تکرار کنیم و از سوی دیگر در کنار این عذرخواهیِ بدون پشیمانی، ایرادات و ابهامات جدیدی مطرح کرده و برای زیر سؤال بردن دادگاه به هر رویکردی متوسل شویم، تنها نشان از یک چیز دارد: هیچ گونه پشیمانی در متهمان به وجود نیامده و امیدواریم با رأی دادگاه این مهم محقق شود.
