لطفا مزاحم کودکی «آرمیتا» و «علیرضا» نشوید!
حسین بشیری
چندی است، چرخ زمانه روزگار حضور جوانان رشید این مرز و بوم را از ما دریغ می‌کند. ُروز و روزگاری بود رشیدان ایران اسلامی برای دفاع از مرز جغرافیایی و اعتقادات خود در مبارزه‌ای رو در رو با دشمن، سر و جان خود را فدا کردند؛ اما امروز حکایت این جانفشانی‌ها به گونه‌ای دیگر رقم می‌خورد و یکی از پیامد‌هایش، آشنایی مردمان امروز با ترکیب واژگانی با نام «شهدای هسته‌ای» است؛ شهدایی که خود و خانواده‌هایشان، سختی‌ها و مشکلاتی را تحمل کرده و خواهند کرد که نشاید گفت!
اما چیزی که در این میان، مهم به نظر می‌رسد، مراسم و نشست‌هایی است که از سر لطف و مهربانی مردم و مسئولین برای بزرگداشت و تقدیر از این عزیزان برگزار می‌شود؛ مراسمی رنگارنگی که شاید گاه بدون در نظر گرفتن تناسب برنامه با نفس تجلیل از خانواده‌های شهدای هسته‌ای برگزار می‌شود.
با مرور اخبار چند ماه اخیر، خواهد دید که از حضور برنامه‌های سیاسی گرفته تا فرهنگی و ... از این خانواده‌ها دعوت شده است:
* حضور آرمیتا رضایی‌نژاد در برنامه روز جهانی کودک
* حضور آرمیتا رضایی‌نژاد در اختتامیه جشنواره فیلم کودک
* حضور آرمیتا رضایی‌نژاد در مراسم روز دختر در نمایشگاه نشریات خانوادگی
* حضور آرمیتا رضایی‌نژاد در اجلاس سران کشورهای عضو جنبش عدم تعهد در تهران
* حضور آرمیتا رضایی‌نژاد در جمع فعالان سایبری
* حضور آرمیتا رضایی‌نژاد در افتتاحیه مسابقه ملی مهارت
و حضورهایی از این دست برای تقدیر و تشکر از خانواده‌های شهدای هسته‌ای.
«علیرضا» هم در کنار «آرمیتا» در بیشتر این برنامه‌ها بود؛ حضوری کودکانه از سر نیتی بزرگ؛ نیت مقدس معرفی و زنده نگاه داشتن یاد پدران نام‌آورشان که در اوج گمنامی بودند.
«این تقدیر‌ها برای چیست؟»
به باور نگارنده، بیشتر و یا شاید همگی این تقدیر‌ها و مراسم با نیتی خیرخواهانه و از سر احساسی پاک برگزار شده است، ولی آیا باید در هر مراسمی و به هر بهانه‌ای، از این عزیزان تقدیر کرد؟!
فرض کنیم آرمیتا و علیرضا را دو تا سه ساعت هم در مراسم سرگرم کردیم و کوشیدیم نبود پدرانشان را برای چند ساعتی فراموش کنند؛ بعدش چه؟
اگر دعوت از آرمیتا و علیرضا برای بیان نوعی تشکر از این عزیزان است، بهتر نیست به گونه دیگری رفتار کنیم که مزاحم کودکی‌شان نشویم و آنها را شعار زده نکنیم؟
«آرمیتا» و «علیرضا» در اوج گذران دوران کودکانه خود هستند؛ بنابراین، باید برای حضور در هر مراسم یا نشستی، کمی از کودکی خود فاصله بگیرند. اگر این رخداد ادامه پیدا کند، آیا آرمیتا و علیرضای زیباروی خوش سخن و شیرین بیان، همچنان در یاد‌ها خواهد ماند و یا تنها این مراسم‌ها، گذری بوده‌اند برای ثبت در تاریخ؟
بهتر نیست برای تشکر از آرمیتا، کتابی، فیلمی ـ البته نه در عرض ۲۴ ساعت ـ از زندگی و مرام پدران علیرضا و آرمیتا و پدران علیرضا‌ها و آرمیتاهای دیگر تهیه کرد که بشود به مردمان امروز فهماند برای خدمت به مملکت و حضور فعال در عرصه علمی و جان را پای علم و آبروی مملکت گذاشتن، نیاز به شکستن شاخ غول ندارد.
بهتر نیست، آرمیتا به وظیفه کودکانه خود برسد و ما به وظیفه بزرگانه خود؟!
بهتر نیست، بنشینیم و کمی بیندیشیم که برای تقدیر و سپاس از خانواده‌های «شهدای هسته‌ای» چه باید کرد و چگونه می‌شود، قدردان پایداری و صبر خانواده‌های آن عزیزان بود؟!
اما نکته‌ای که نباید هیچ گاه فراموش شود، این است که این شکیبایان برای معامله‌ای که با خدای خود کرده‌اند، جوانان رشیدشان را در جمع گرم خود نمی‌بینند، نه چیز دیگر!
پس خواهشمندیم وظایف بزرگانه خودمان را فراموش نکنیم و مزاحم کودکی آرمیتا و علیرضا نشویم!
اما چیزی که در این میان، مهم به نظر می‌رسد، مراسم و نشست‌هایی است که از سر لطف و مهربانی مردم و مسئولین برای بزرگداشت و تقدیر از این عزیزان برگزار می‌شود؛ مراسمی رنگارنگی که شاید گاه بدون در نظر گرفتن تناسب برنامه با نفس تجلیل از خانواده‌های شهدای هسته‌ای برگزار می‌شود.
با مرور اخبار چند ماه اخیر، خواهد دید که از حضور برنامه‌های سیاسی گرفته تا فرهنگی و ... از این خانواده‌ها دعوت شده است:
* حضور آرمیتا رضایی‌نژاد در برنامه روز جهانی کودک
* حضور آرمیتا رضایی‌نژاد در اختتامیه جشنواره فیلم کودک
* حضور آرمیتا رضایی‌نژاد در مراسم روز دختر در نمایشگاه نشریات خانوادگی
* حضور آرمیتا رضایی‌نژاد در اجلاس سران کشورهای عضو جنبش عدم تعهد در تهران
* حضور آرمیتا رضایی‌نژاد در جمع فعالان سایبری
* حضور آرمیتا رضایی‌نژاد در افتتاحیه مسابقه ملی مهارت
و حضورهایی از این دست برای تقدیر و تشکر از خانواده‌های شهدای هسته‌ای.
«علیرضا» هم در کنار «آرمیتا» در بیشتر این برنامه‌ها بود؛ حضوری کودکانه از سر نیتی بزرگ؛ نیت مقدس معرفی و زنده نگاه داشتن یاد پدران نام‌آورشان که در اوج گمنامی بودند.
«این تقدیر‌ها برای چیست؟»
به باور نگارنده، بیشتر و یا شاید همگی این تقدیر‌ها و مراسم با نیتی خیرخواهانه و از سر احساسی پاک برگزار شده است، ولی آیا باید در هر مراسمی و به هر بهانه‌ای، از این عزیزان تقدیر کرد؟!
فرض کنیم آرمیتا و علیرضا را دو تا سه ساعت هم در مراسم سرگرم کردیم و کوشیدیم نبود پدرانشان را برای چند ساعتی فراموش کنند؛ بعدش چه؟
اگر دعوت از آرمیتا و علیرضا برای بیان نوعی تشکر از این عزیزان است، بهتر نیست به گونه دیگری رفتار کنیم که مزاحم کودکی‌شان نشویم و آنها را شعار زده نکنیم؟
«آرمیتا» و «علیرضا» در اوج گذران دوران کودکانه خود هستند؛ بنابراین، باید برای حضور در هر مراسم یا نشستی، کمی از کودکی خود فاصله بگیرند. اگر این رخداد ادامه پیدا کند، آیا آرمیتا و علیرضای زیباروی خوش سخن و شیرین بیان، همچنان در یاد‌ها خواهد ماند و یا تنها این مراسم‌ها، گذری بوده‌اند برای ثبت در تاریخ؟
بهتر نیست برای تشکر از آرمیتا، کتابی، فیلمی ـ البته نه در عرض ۲۴ ساعت ـ از زندگی و مرام پدران علیرضا و آرمیتا و پدران علیرضا‌ها و آرمیتاهای دیگر تهیه کرد که بشود به مردمان امروز فهماند برای خدمت به مملکت و حضور فعال در عرصه علمی و جان را پای علم و آبروی مملکت گذاشتن، نیاز به شکستن شاخ غول ندارد.
بهتر نیست، آرمیتا به وظیفه کودکانه خود برسد و ما به وظیفه بزرگانه خود؟!
بهتر نیست، بنشینیم و کمی بیندیشیم که برای تقدیر و سپاس از خانواده‌های «شهدای هسته‌ای» چه باید کرد و چگونه می‌شود، قدردان پایداری و صبر خانواده‌های آن عزیزان بود؟!
اما نکته‌ای که نباید هیچ گاه فراموش شود، این است که این شکیبایان برای معامله‌ای که با خدای خود کرده‌اند، جوانان رشیدشان را در جمع گرم خود نمی‌بینند، نه چیز دیگر!
پس خواهشمندیم وظایف بزرگانه خودمان را فراموش نکنیم و مزاحم کودکی آرمیتا و علیرضا نشویم!
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۱۴۷
انتشار یافته: ۴۰
کاملا موافقم لازم نیست شما برای همه تصمیم بگیرید . اگر نخواستن خودشون نمیرن . به شما ربطی نداره. پاسخ ها
ناشناس
| 
| ۱۶:۳۲ - ۱۳۹۱/۰۷/۲۰
ایشون حق دارند نظرشون رو بگن مثلا شما که این حق رو دارید . متاسفانه تو این مملکت هنوز چیزی به نام میانه یوی و اعتدال تولید نشده همش یا افراط یا تفریط واقعاً بعضی وقتا رسانه شور یک چیزی رو در میاره لطفاً برخورد قاطع و اطلاع رسانی فراموش نشود. خدا خیرت بدهد دیشب یا پریشب بود که خبری از سازمان فنی و حرفه ای نشان داد که آرمیتا خانم طفلکی در آن مراسم بود .
نیت خیرشان درست ولی فکر نمیکنند یادآوری مکرر شهادت پدر داغ این عزیزان را بیشتر می کند ؟
پاسخ ها
میلاد
| | ۰۴:۲۰ - ۱۳۹۱/۰۷/۲۱
بابا طفلک تو این مراسم داشت داد میزد اااای دندم!!طفلکی داشت دندهای سینه اش می شکست!!!!
موافق نویسنده این مطلب هستم با سلام و عرض ادب.شهداء هميشه به گردن تك تك ما حق دارند.اما متاسفانه حركت هاي احساسي ممكنه به حرمت فرزندان اين عزيزان صدمه بزنه.
ضمن اينكه حضرت آقا به همه فرزندان شهيد توجه داشته و دارند از جمله اين اين دو عزيز.خدا كنه توجهات از مسير درست و ادامه دار باشه نه افراطي و مقطعي
خدا پدرتو بیامرزه! حرف دل مارو زدی ؛ به خدا ما هم مرتب از خودمون میپرسیم چرا اینقدر به هر بهانه ای مزاحم این بچه ها و خانواده هاشون میشن؟ لطفا از حد به در نکنید! درست میگین این کارا به این بچه ها ضربه های بدی میزنه بسیار جالب بود موافقم خدا به نویسنده این مطلب خیر دهد و به کسانی که این سخن را بپذیرند و عمل کنند. با سلام. درود بر شهدای هسته ای و خانواده هاشون که امیدوارم خدا صبر بزرگی رو بهشون عطا کنه. واقعا مقاله خوبی بود.و من کاملا موافقم. بزرگ نگه داشتن یاد این عزیزان و دلداری خانواده هاشون با تکرار این روش و صد البته به فراموشی رفتن اینها در سالهای بعد اصلا روش خوبی نیست گل گفتید به این میگن دایه ی مهربان تر از مادر اصل مطلب را قبول دارم که همین سایت تابناک قبلا به ان اشاره کرده بود ولی ماکه جز چند تا دستور سطحی هیچ استدلالی در این نوشته ندیدیم . با تشکر از نويسنده اين مطلب اينجانب فرزند يکي از شهيدان انقلاب اسلامي هستم که پدرم از فرماندهان سپاه شهرمان بود در همان اوائل جنگ به شهادت رسيد در آن موقع به علت تعداد اندک خانواده شهدا بسيار مورد توجه مردم عادي و مسئولان بوديم بع تجربه شخصي مي گويم از آنجا که اينجانب هم اکنون خبرنگار هستم بارها شاهد حضور آرميتا و عليرضا در برنامه هايي که هيچ ارتباطي با اين عزيزان ندارد بوده ام و حتي چند بار به خانواده هاي آنها نيز اين موضوع رامتذکر شده ام که ادامه اين حضورها عواقب خوبي براي اين کودکان ندارد به چند دليل اولا اگر واقع نگر باشيم هر چند اين کودکان با هوش هستند اما به واقع درک درستي از شهادت پدر و يتمي ندارند و تاکيد هر باره بر ماجراي شهادت پدران اين کودکان چه بسا اثرات نامطلوبي بر روح اينان وارد مي کند.در ثاني همه مي دانند نظام همواره با مسائل جديد روبرو مي شود هر چند برنامه هاي فعلي اين عزيزان زياد است ولي ممکن است در آينده کم شود و به نوعي باعث سرخوردگي اينان شود ، نکته ديگر اينکه هر چند پدران اينان خدمات زيادي به نظام کرده اند ولي مگر ديگر فرزند شهيدي در کشور نيست که به هر بهانه اي بايد در دورترين نقاظ کشور از آنها دعوت و تقدير شود چه بسا فرزندان شهيد نيروي انتظامي ، نهادهاي امنيتي و يا حتي فرزند شهيد قشقاي هم نياز به محبت و حمايت دارند، ديگر اينکه بارها شاهد محبتهاي بي جا و نادرست برخي حاضران با اين کودکان بوده ام از دادن شکلات تا به آغوش کشيدنهايي براي عکس يادگاري که شايد از سر اخلاص هم نباشد ، ديگر اينکه به نظر مي رسد برخي نهادهاي دعوت کننده بدنبال نام هستند مثلا با دادن يک هديه کوچک به اين کودکان بارها از آنها تصوير برداري مي کنند؟؟؟اما از همه مهمتر اين گونه برخوردها باعث متوقع شدن اين کودکان از جامعه مي شود چه بسادر آينده که وارد اجتماع مي شوند ممکن است از بي تفاوتي برخي در جامعه آزرده خاطر شوند. پس بياييم يتيم نوازي را از مولا علي (ع) امام راحل و رهبري بياموزيم و به واقع بگذاريم آرميتا و عليرضا کودکي کنند....کودکي کنند.....هنوز
موافقم و میترسم بعد از مدتی همه چیز به فراموشی س÷رده شود. تفریط و افراط خوب نیست عالی بود موافقم من به یاد این شعر افتادم :در حیرتم از مرام این مردم ،این طایفه زنده کش مرده پرست تا زنده ای هست می کشندش ز جفا چون مرد به عزت می برندش سر دست be shedat movafegham موافقم بهتر است قبل از شرکت دادن کودکان در این گونه مراسم از نظرو مشورت روانشناسان کودک استفاده کنیم تا بر روحیه کودکان اثر مخرب نداشته باشد کاملا موافقم.خدا رو شکر یکی حرف دل ما رو زد!
افرین راست میگی برادر ما ایرانیها وقتی محبت مان گل کند دیگر کسی جلو دارمان نیست انقدر محبت میکنیم که طرف را از چشم همه میاندازیم هر چیزی اندازه دارد شهدا و خانواده شهدا عزیز ما هستن فقط جوری رفتار نکنیم که خانواده شهدا زیر زربین عدهای سود جو بروند کاش همه اینجوری فکر میکردند بسمه تعاليدرست نيست کودکي کودک از او گرفته شود زيرا در آينده باعث اختلالات روحي و رواني کودک خواهد شد. البته اين خيلي خوبه که هميشه به ياد اين عزيزان باشيم و به خانواده شهدا خاصه هسته‌اي ارج نهيم. ولي آسايش را از اينان گرفتن نيز قابل قبول نيت منظور کودکان.
من هم بانویسنده موافقم نکته ارزنده ای بود. متشکرم چند وقتی بود که ما به همین موضوع فکر میکردیم... ای کاش زیبایی دوران کودکی آنها را با این مراسم هایی که اصلا مناسب سن و سال آنها نیست خراب نکنیم کودکی کردن آنان با از دست دادن پدرانشان از حالت عادی خارج شده، حداقل با برگزاری مراسم و توجه ویژه به آنان می بایست کودکی را به آنها بازگردانیم. مثلا من متوجه نمیشم چه اشکالی داشته که در مراسم روز جهانی کودک دعوت شدند و حضور داشتند...!! پاسخ ها
ناشناس
| | ۱۸:۰۱ - ۱۳۹۱/۰۷/۲۰
تنها جايي كه بودن اونها درست بود همين مراسم روز جهاني كودك بود اما در اجلاس غير متعهدها و ده جاي ديگر واقعا لزومي نداشت. بسیار حرف درستی است موافقم مزاحمت نیست اگر هم دعوتشان نکنن می گن فراموششان کردید!!!! تهش رو اشتباه نوشتم . مگر پدران این کودکان ناجوانمردانه شهید نشدند با نویسنده مطلب موافقم. علاوه بر این خانواده این شهدا نیز گرفتار مراسم های مکرر می شوند و اگر قبول نکنند ممکن است مورد انتقاد قرار بگیرند. البته در برخی مراسم که جنبه های بین المللی دارد شاید مناسبت داشبه باشد. سلام به شدت موافقم متاسفانه به شدت مخالف ام و در یادداشتی دلیل نظر خودم را توضیح خواهم داد البته ( صرفا به دلیل اینکه مخالف نظر خودتان است ) تردید دارم که یادداشت بنده را منتشر کنید برای نشان دادن حسن نیت خودتان و اینکه به آزادی عقیده احترام می‌گذارید این کامنت را منتشر کنید تا بنده هم یادداشت خودم را ارسال کنم در غیر این صورت مزاحم وقت شریفتان نشوم حسین آقا! به نظر من که جشن تولد علی رضا در دانشگاه شریف خوب بود