«نگاه شما»: بزرگ مرد کوچک

پسرك وارد قطار مترو شد.بنظر می اومد ده یازده سالی بیشتر نداشته باشه.لباسش نونبود ولی مرتب بود.غرور خاصی همراه با اندوه در صورتش موج میزد.از توی كیف مدرسه اش بسته ی آدامسی در آورد وشروع به فروختن كرد.

برای فروش به التماس متوسل نمی شد ولی وجنات این بچه طوری بود كه انگار اكثراخودشون رو موظف به خرید آدامس می دونستند.جالب این بود كه از هیچكس بیشتر از پول آدامس پولی قبول نمی كرد.رفتار جالبش مشتاقم كرد چند كلمه ای باهاش صحبت كنم.

نزدیك من كه شد آدامسی ازش خریدم .صندلی بغلم خالی شد بهش گفتم جند دقیقه ای استراحت كن بعد برو.انگار منتظر حرف من بود .بلافاصله نشست.سر صحبت رو باز كردم:

وضع كاسبی چطوره؟..الحمدالله بد نیست ...خدا رو شكر

راستی چرا تو این سن وسال آدامس میفروشی؟...میخوام كمك خرج مادرم باشم

مادرت؟!  مگه بابا نداری؟..چرا دارم ...ولی الان تو زندانه

یخ كردم ..چند لحظه ای بینمون سكوت بود ودوباره سوال از طرف منو وتعریف ما وقع توسط پسرك:

پدرم تاجر بود.به خاطر موقعیت شغلی پدرم ما وضع خیلی خوبی داشتیم.خونه بزرگ،ماشین خوب،بهترین مدرسه وخیلی امكانات دیگه.یه از خدا بی خبرتو یه معامله از پدرم كلاهبرداری كردواون ورشكست شد.همه چیزهایی كه داشتیم فروختیم وبابت بدهی به طلبكارا دادیم.ولی پدرم به خاطر باقیمانده بدهی هاش به زندان افتاد.الان هم وضع خوبی نداریم .البته كمك های ناچیزی از طرف بهزیستی وانجمن حمایت از خانواده زندانیان به ما میشه ولی كفاف خرج ما رو نمی ده .به همین خاطر من وقتی مدرسه ام تموم میشه به مترو میام تا با فروش آدامس كمكی به مادرم كرده باشم.در حالی كه اشك تو چشام حلقه زده بود بوسه ای به سر این بزرگ مرد كوچك زده واز خدا براش آرزوی سلامتی وگشایش در كار باباش كردم.در حالی كه دور شدن پسرك از خودم رو نكاه می كردم این حدیث ازپیغمبر(ص)به یادم اومد:

"هر كس بدهكار ناتوانى را مهلت دهد براى هر روزش ثواب صدقه در راه خدا مى باشد."

با خودم گفتم ای كاش طلبكارای بابای این پسرك به این حدیث عمل می كردند