«نگاه شما»: یک سفر داخلی و این همه غوغا!

جاسم حمیداوی ـ از اهالی جزیره ابوموسی در مطلب ارسالی برای «نگاه شما» نوشته است:

 به تازگی ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران، از یکی از بنادر استان هرمزگان، جزیره «ابوموسی»‌ بازدید کردند.

غوغا سالاری برخی از کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس و مشخصا کشور امارات به آنجا کشیده شده که در ریاض عربستان سعودی جمع شدند و به سفر کاملا داخلی واکنشی نشان دادند که پرسش‌های بسیاری را مطرح کرده است.

پرسش نخست این که کشور امارات در تاریخ دوم دسامبر سال 2011 چهلمین سالگرد راه‌اندازی خود را جشن گرفت. سران این شیخ نشین، خود می‌دانند وحدت هفت امارات آنان، مدیون سیاسیون پیش از انقلاب اسلامی ایران و به منظور جلوگیری از نفوذ کمونیست‌های ظفار (عمان) بوده است؛ بنابراین، چگونه با چنین پیشینه‌ای به خود اجازه‌ ادعاهایی فراتر از تاریخ و پیشینه خویش را می‌دهند؟ آیا واقعا چنین ادعایی خواست همه شیوخ امارات است یا تنها و تنها یک خانواده (آل نهیان) در شیخ نشین ابوظبی با تحریکات برخی از کشورهای فرامنطقه‌ای، چنین تقاضاهای غیرقانونی و غیر تاریخی و ... را دارند؟

کشورهای عربی منطقه همگی‌ می‌دانند که جمهوری اسلامی ایران چه فشارهای سیاسی، اقتصادی و ... را برای نگهداری منافع جهان اسلام و برخی کشورهای عربی و آرمان فلسطینی تحمل کرده است.

ایران هم اکنون بیش از سی سال است در محاصره اقتصادی بوده و چندین دهه است که تهدید به حمله نظامی از سوی آمریکا،‌ انگلیس و اسرائیل و ... می‌شود و این کشورها نه تنها در این سال‌ها به عنوان همسایه هیچ کمکی نکرده‌اند،‌ بلکه هر توطئه‌ای را که می‌توانستند علیه ملت ایران روا داشتند. همه کشورهایی که جمهوری اسلامی را تهدید می‌کنند، در کشورهای حاشیه خلیج فارس یا پایگاه نظامی دارند و یا دفتر حافظ منافع که منافع همگی آنان در گروه رودررویی با ماست؛ براستی این کشورها کجا می‌روند؟

آیا منافع این کشورها به آن است که برادری بزرگتر و اسلامی و هم کین و مهمتر از آن همسایه که پیامبر بزرگ فرمودند« الجار الجار ثم الدار» داشته باشند یا ظاهر دوستانی دم دمی مزاج، باج بگیر، غیرقابل اعتماد و ... که جز به تاریخ منابع و فروش تسلیحاتی که کنترل آن به عهده خود آنان است، داشته باشند؟!

آیا اینان نمی‌دانند که جمهوری اسلامی ایران به رغم فشارهای فوق تا کنون ضمن کمک به اقتصاد کشورهای نامبرده به عنوان دژی محکم، به تمامیت ارضی آنان کمک کرده است؟

در همین سه جزیره ایرانی که اماراتی‌ها به ظاهر ادعاهایی واهی دارند، هستند شیوخی که مدعی مالکیت شیخ نشین شارجه هستند و جمهوری اسلامی ایران به منظور جلوگیری از حاشیه سازی و تشنج زایی و ایجاد وحدت منطقه‌ای اجازه بروز و رسانه‌ای شدن آنان را نداده است، زیرا منطقه به اندازه کافی متشنج است. آیا جمهوری اسلامی چنانچه از شرکت‌هایی که هم اکنون در کشور امارات زیر فشارهای وحشتناک امنیتی هستند، از آنان بخواهد دفاتر خود را به جای دبی، شارجه، رأس‌الخیمه و عجمان به ابوموسی، تنب بزرگ و کوچک منتقل کنند و به هر کدام از آنان نیز بابت این انتقال یک میلیون دلار تشویقی سرمایه‌گذاری کمک نماید، چه فشاری به اقتصاد شکننده این گونه شیخ‌نشین‌ها خواهد آمد؟

آیا آنان حاضرند در درازمدت با همسایه بزرگ خود این گونه رفتار کنند؟ همان گونه که پس از جنگ تحمیلی خجل زده عمل کردند؟ سرنوشت کویت که بی‌محابا در زمان جنگ تحمیلی، زمین و فضای خویش را در اختیار صدام حسین نهاده بود... چه شد؟ غیر از آن شد که همان صدام حسین، کویت را زیر و رو کرد و این جمهوری اسلامی ایران بود که هزار نفر از آوارگان کویتی را به گرمی پذیرفت؛ «لقد کان لکم فی قصصهم عبره لاولی الالباب».

امارات و قطر و... باید بدانند ما در منطقه بودیم، هستیم و خواهیم بود، ولی سرانجام روزگاری خواهد آمد که خارجی‌ها، لابیست‌ها، صهیونیست‌ها و مزدوران فرصت طلب باید پاسخگوی منطقه، مردم و... باشند.

خوشبختانه مواضع سیاسی کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس در برابر ایران، سوریه و دیگر سازمان‌هایی که به هر نحو در مقابل صهیونیسم جهانی و استکبار صف‌آرایی کرده‌اند، بدان گونه بوده که پرده از چهره واقعی وابسته آنان، آن هم به شکل بسیار مزمن برداشته است؛ تو گویی که این آیه قرآنی ظهور یافته که «والله مخرج ما کنتم تکتمون»: خداوند آشکار می‌سازد آن چیزی را که شما می‌پوشاندید.

---