«نگاه شما»: از این حادثه چند نفر با خبرند؟

صدای نامحرم رادیو عراق دیگه برای مردم دزفول تکراری بود:

«عراق ظرف 48 ساعت آینده اهداف تعیین شده در زیر را آماج حملات موشکی خویش قرار خواهد داد...»

الف ) دزفول
ب )...
هرچند شهرهای مورد هدف توی الفبای ابجد عراق تغییر می‌کرد، جایگاه الف همیشه مختص دزفول بود.

دزفول، پایتخت مقاومت ایران و به قول عراقی‌ها (بلدالصواریخ ـ شهر موشک‌ها)
پیکر دزفول با 176 موشک 6، 9 و 12 متری، 2500 گلوله توپ و300 راکت زخمی شد و توی 2700 روز مقاومت، 2600 شهید تقدیم امام و انقلاب کرد و 19000 واحد مسکونی و اداری اش تخریب شد.

توی دوران جنگ تحمیلی، دزفول خودش یکی از بزرگترین سنگرهای مقاومت ملت ایران بود. شب 19 اسفند ماه 59، بچه‌های مسجد نجفیه دزفول بعد نماز و برگزاری جلسه قرآن برای نگهبانی توی مسجد می‌مونن. چون جوان‌ترهای مسجد اعزام شدن، اون شب فقط یه تعداد نوجوان سیزده و چهارده ساله توی مسجد برا نگهبانی می‌مونه.
یه عده میرن سر نگهبانی و یه عده پتو می‌گیرن استراحت کنن تا نوبت نگهبانیشون بشه که....
که اون اتفاق میفته.

موشک می‌خوره پشت دیوار مسجد و دیوار و سقف میاد روی بچه‌ها.
همه میمونن زیر آوار.
شاید تا اینجای داستان برای مردم اون دوره دزفول تکراری باشه. اینکه بعد از توپ و موشک بیان و مردمی رو که زیر آوار موندن نجات بدن یا اینکه تیکه پاره‌های شهدا رو جمع کنن.
اما این بار یه اتفاق جدید افتاده.


یه ماشین حامل کپسولای گاز  درب مسجد پارک بوده که با ترکش موشک آتیش می گیره.
مردم میخوان بیان تا بچه ها رو از زیر آوار در بیارن که...
هر لحظه یه کپسول گاز منفجر میشه و پرتاب میشه آسمون.
و هر کپسول گاز خودش میشه یه موشک.

به طوری که بچه هایی که تو منطقه کرخه بودن، آتیش و انفجار کپسولای گاز رو می بینن.
انفجار تند و تند کپسولای گاز باعث میشه که خیلی ها فکر کنن عراقیا وارد دزفول شدن و دارن شهر رو تصرف می کنن.


همین باعث رعب و وحشت زیادی توی شهر میشه.
از طرفی اجازه نمیده مردم تا 200 متری مسجد حتی نزدیک بشن.
یه طرف یه عده نوجوون زیر آوار و یه طرف انفجار پی در پی کپسولای گاز.
خونواده های اون عزیزا اون لحظه چی کشیدن خدا عالمه.
بالاخره مردم یه فکری به ذهنشون میرسه.

دیوار محراب مسجد از بقیه قسمت ها نازک تره.
میرن پشت مسجد و دیوار محراب رو خراب می کنن و وارد مسجد میشن.
تا آوار رو کنار بزنن و بخوان به بچه‌ها برسن دقیقه‌های زیادی گذشته و.... دیر میشه.
سیزده نوجوون کنار هم آروم به یه خواب ابدی رفتن.

و اسم همه‌شون توی تاریخ مظلومیت دزفول ثبت میشه.
 
اون شب
غلامرضا صارمی نیا، 11 ساله
محمود سعادتی زارع،  12 ساله
محسن افشار نیا ،13 ساله
مصطفی رجول دزفولی، 13 ساله
غلامرضا ملک، 13 ساله
غلامعلی دیناروند، 13 ساله
علیرضا حلیمی، 13 ساله
مرتضی صارمی نیا، 14 ساله
غلامعلی دزفولیان، 14 ساله
غلامحسین دستوری، 15 ساله
عبدالنبی اکبرنیا، 16 ساله
علی غلامی، 21 ساله
غلامرضا سپهری، 22 ساله
توی همون سن و سال جاودانه شدند و برای ما ازشون یادی موند و نامی و راهی که خدا کنه توی قدم برداشتن توی اون راه کم نیاریم و اون راه و یاد و نام ها رو فراموش نکنیم.
به امید شفاعتشون روزی که برادر از برادر فرار میکنه.
التماس دعا   

---