به مناسبت 28 صفر ؛ سالروز وفات پیامبر اکرم (ص)
او برای تکمیل و تکریم اخلاق آمده بود
یا علی خداوند خوش دارد که بنده بگوید: پروردگارا گناه مرا بیامرز که جز تو آمرزنده‌ای نیست، آنگاه از جانب خداوند خطاب شود: فرشتگانم این بنده مؤمن دانسته که جز من آمرزنده‌ای نیست، شاهد باشید گناهش را آمرزیدم.
سرویس فرهنگی ـ 28 صفر، سالروز وفات پیامبر اکرم سرور کاینات و مفخر موجودات و رحمت عالمیان و صفوت آدمیان و تتمته دور زمان، محمد مصطفی ـ صلی الله علیه ـ است؛ او که امتش را دوست می‌داشت و خطاب به مردمش می‌فرمود:
ای مردم، عاقل باشید و عاقلانه رفتار کنید. خدا عقل را به سعادتمندان عطا و از تیره‌بختان دریغ کند. نشان عاقل این است که بر نادان ببخشاید، از ظالم بگذرد، برای زیر دست تواضع کند، در به دست آوردن نیکی از بالا دست خود سبقت بگیرد، به هنگام گفتن در سخن بیندیشد، چون فتنه‌ای پیش آید، به خدا پناه برد و دست و زبان خود را نگه دارد، چون فضیلتی بیند، غنیمت شمرد و حرص و آزمندی از وی بروز نکند.
او همچنین می‌فرمود: نشان جاهل این است که همنشین را آزار دهد، به زیر دست تجاوز کند، بر بالا دست گردن فرازی کند، نسجیده لب بگشاید، سخنش گناه است و سکوتش غفلت. چون فتنه پیش آید، بشتابد و در مهلکه افتد و چون فضیلتی ببیند، روی گرداند و کندی کند. نه از گناه قدیم ترسد و نه در آینده دست از گناه بکشد. در کار خیر تنبلی کند و به آنچه از نیکی از دست داده، اهمیت ندهد.
خطاب به مولا علی (ع) می‌فرمود: یا علی، خداوند خوش دارد که بنده بگوید، پروردگارا گناه مرا بیامرز که جز تو آمرزنده‌ای نیست. آنگاه از جانب خداوند خطاب شود: فرشتگانم این بنده مؤمن دانسته که جز من آمرزنده‌ای نیست. شاهد باشید، گناهش را آمرزیدم.
سعدی شیراز در قالب عبارت دلنشینی، این روایت رسول اکرم را چنین نوشته است که:
«هر گاه یکی از بندگان گنهکار پریشان روزگار، دست انابت به امید اجابت به درگاه حق جل و علا بردارد، ایزد تعالی در وی نظر نکند، بازش بخواند، اعراض کند. بازش به تضرع و زاری بخواند. حق سبحانه و تعالی فرماید: «یا ملائکتی قد استحییت من عبدی و لیس له غیری فقد غفرت له». دعوتش را اجابت کردم و حاجتش را برآوردم که از بسیاری دعا و زاری بنده همی شرم دارم».
باز به علی « علیه السلام ـ و در واقع برای تعلیم امت می‌فرمود: یا علی آفت سخن، دروغ است. همیشه راستگو باش. هیچگاه دروغ از دهانت بیرون نیاید و هرگز به خیانت اقدام مکن.
و در مورد وسوسه‌های موجود از جن و انس می‌فرماید:
اگر به هنگام مرگ فرزند، دشمنانی از جن و انس برای ربودن صبرت آمدند و خواستند تو را وسوسه کنند، بگو البته زنده‌ها برای مردن زاده‌اند، پاره‌ای از تن من به بهشت می‌روند و من از این پیشامد خوشحالم.
اگر گفتند که مالت از دست رفت، بگو شکری خدای را که داد و گرفت و زکات را برد و دیگر بدهی ندارم.
اگر گفتند مردم بر تو ستم می‌کنند و تو هیچ کار نمی‌کنی، بگو در قیامت بر آنها که بر مردم ستم می‌کنند، راه تعرض هست و بر نیکوکاران حرجی نیست.
اگر گویند چه قدر نیکی‌های تو زیاد است تا تو را خودبین سازند، بگو بدی‌هایم از نیکی‌هایم بیشتر است. اگر گویند چقدر نمازت فراوان است، بگو غفلت‌هایم از نمازم افزونتر است. اگر گویند چرا مالت را به مردم می‌دهی؟ بگو آنچه از آنها می‌گیرم، بیشتر است.
اگر گویند چقدر مردم در حق تو ستم کرده‌اند، بگو آنها که ظلمشان کرده ام بیشترند. اگر گوید چه قدر به عبادت می‌پردازی، بگو بسا گناه کرده‌ام. اگر گوید دنیا را دوست نمی‌داری، بگو جایی را که دیگران بدان مغرور شده‌اند، دوست نمی‌دارم.
ای مردم، عاقل باشید و عاقلانه رفتار کنید. خدا عقل را به سعادتمندان عطا و از تیره‌بختان دریغ کند. نشان عاقل این است که بر نادان ببخشاید، از ظالم بگذرد، برای زیر دست تواضع کند، در به دست آوردن نیکی از بالا دست خود سبقت بگیرد، به هنگام گفتن در سخن بیندیشد، چون فتنه‌ای پیش آید، به خدا پناه برد و دست و زبان خود را نگه دارد، چون فضیلتی بیند، غنیمت شمرد و حرص و آزمندی از وی بروز نکند.
او همچنین می‌فرمود: نشان جاهل این است که همنشین را آزار دهد، به زیر دست تجاوز کند، بر بالا دست گردن فرازی کند، نسجیده لب بگشاید، سخنش گناه است و سکوتش غفلت. چون فتنه پیش آید، بشتابد و در مهلکه افتد و چون فضیلتی ببیند، روی گرداند و کندی کند. نه از گناه قدیم ترسد و نه در آینده دست از گناه بکشد. در کار خیر تنبلی کند و به آنچه از نیکی از دست داده، اهمیت ندهد.
خطاب به مولا علی (ع) می‌فرمود: یا علی، خداوند خوش دارد که بنده بگوید، پروردگارا گناه مرا بیامرز که جز تو آمرزنده‌ای نیست. آنگاه از جانب خداوند خطاب شود: فرشتگانم این بنده مؤمن دانسته که جز من آمرزنده‌ای نیست. شاهد باشید، گناهش را آمرزیدم.
سعدی شیراز در قالب عبارت دلنشینی، این روایت رسول اکرم را چنین نوشته است که:
«هر گاه یکی از بندگان گنهکار پریشان روزگار، دست انابت به امید اجابت به درگاه حق جل و علا بردارد، ایزد تعالی در وی نظر نکند، بازش بخواند، اعراض کند. بازش به تضرع و زاری بخواند. حق سبحانه و تعالی فرماید: «یا ملائکتی قد استحییت من عبدی و لیس له غیری فقد غفرت له». دعوتش را اجابت کردم و حاجتش را برآوردم که از بسیاری دعا و زاری بنده همی شرم دارم».
کرم بین و لطف پروردگار گنه بنده کرده است و او سرمشار
باز به علی « علیه السلام ـ و در واقع برای تعلیم امت می‌فرمود: یا علی آفت سخن، دروغ است. همیشه راستگو باش. هیچگاه دروغ از دهانت بیرون نیاید و هرگز به خیانت اقدام مکن.
و در مورد وسوسه‌های موجود از جن و انس می‌فرماید:
اگر به هنگام مرگ فرزند، دشمنانی از جن و انس برای ربودن صبرت آمدند و خواستند تو را وسوسه کنند، بگو البته زنده‌ها برای مردن زاده‌اند، پاره‌ای از تن من به بهشت می‌روند و من از این پیشامد خوشحالم.
اگر گفتند که مالت از دست رفت، بگو شکری خدای را که داد و گرفت و زکات را برد و دیگر بدهی ندارم.
اگر گفتند مردم بر تو ستم می‌کنند و تو هیچ کار نمی‌کنی، بگو در قیامت بر آنها که بر مردم ستم می‌کنند، راه تعرض هست و بر نیکوکاران حرجی نیست.
اگر گویند چه قدر نیکی‌های تو زیاد است تا تو را خودبین سازند، بگو بدی‌هایم از نیکی‌هایم بیشتر است. اگر گویند چقدر نمازت فراوان است، بگو غفلت‌هایم از نمازم افزونتر است. اگر گویند چرا مالت را به مردم می‌دهی؟ بگو آنچه از آنها می‌گیرم، بیشتر است.
اگر گویند چقدر مردم در حق تو ستم کرده‌اند، بگو آنها که ظلمشان کرده ام بیشترند. اگر گوید چه قدر به عبادت می‌پردازی، بگو بسا گناه کرده‌ام. اگر گوید دنیا را دوست نمی‌داری، بگو جایی را که دیگران بدان مغرور شده‌اند، دوست نمی‌دارم.
