توهین به خلیج‌فارس،تنها تحریف نامش نیست
گمان نبرم هیچ ایرانی را در هیچ نقطه از جهان بتوان سراغ گرفت که اهل اینترنت باشد و تاکنون در صندوق پست رایانه‌اش ایمیلی در دفاع از نام خلیج فارس و هشدار در برابر تحریف این نام باستانی دریافت نکرده باشد.
مرگ بی سابقه ماهی ها در سواحل بندرعباس - آذر 1389
اغلب هم ما دریافت‌کنندگان این ایمیل‌ها، مشتاقانه وظیفه ملّی، میهنی خود را انجام داده و فکر می‌کنیم با پر کردن فلان پتیشن یا شرکت در بهمان نظرسنجی اینترنتی توانسته‌ایم مشت محکمی به دهان یاوه‌گویانی که درصدد دزدی یا تحریف این نام اصیل و کهن هستند، بزنیم و به این ترتیب حرمت آبی‌ترین دریای وطن را در جنوب ایران‌زمین به جا آوریم.
سواحل آلوده بوشهر
اما حقیقت آن است که حرمت‌شکنی خلیج فارس فقط در تحریف نامش خلاصه نمی‌شود!
وقتی در سواحل هرمزگان برای چندمین بار شاهد قتل عام فجیع اهالی آبزی خلیج فارس و دریای عمان هستیم (و از تاریخ درس نمی گیریم)؛ وقتی در نایبند بی مهابای فرداها به خلیج فارس سم تزریق می‌کنیم؛ وقتی در بوشهر اینگونه با سواحل رؤیایی‌مان رفتار می‌شود؛ وقتی در ماه‌شهر سالهاست که کسی جرأت خوردن ماه را ندارد و وقتی در اروند رود، به جای آب زلال چشمه‌سارهای سبزکوه و دنا، پساب مسموم و فاضلاب متعفن کارخانه‌ها و اراضی کشاورزی و سکونتگاه‌های انسانی را به باختری‌ترین مرز خلیج فارس هدیه می‌دهیم؛ دیگر نباید فقط از تحریف نام خلیج فارس نگران باشیم.
مرگ لاک پشت های سبز در سواحل نایبند ـ عسلویه
شما به من بگویید: فارس نامیدن آلوده‌ترین محیط آبی جهان چه فخر و وقاری برای ما دارد؟
واقعیت تلخ این است که ما خلیج فارس را به یک آبریزگاه عمومی و متعفن بدل ساخته‌ایم و بگذار نام این آبریزگاه هر چه می‌خواهد باشد!
تنها امیدی که دارم، تصویب ماده 173 در برنامه پنج ساله پنجم توسعه است که در آن دولت مؤظف شده است تا پایان سال چهارم برنامه اجازه ورود هیچ پساب و فاضلاب آلوده‌ای را به محیط‌های تالابی و سواحل کشور ندهد و همه سکونتگاه‌ها و مراکز صنعتی جنب این محیط‌های آبی، پسماندهای خود را با روشهای نوین و فناوریهای جدید «با اولویت روشهای ارگانیک از قبیل ورمی کمپوست» بازیافت کند.
به نظرم همت مضاعف برای اجرای درست ماده 173 و نظارت تمام و دقیق بر حسن اجرای زمان‌بندی‌شده آن، بهترین و سزاوارانه‌ترین نشانه است که گواه می‌دهد: ایرانیان هنوز عاشقانه به حفظ حرمت خلیج فارس می‌اندیشند و حاضر به تحمل هیچ توهین یا تحریف و حرمت‌شکنی نسبت به آن نیستند.
نگاه به خوزستان و لب کارونی که دیگر گل‌بارون نیست!
کارون، روزگاری پرآب‌ترین، باکیفیت‌ترین و یگانه رودخانه ایران بود که قابلیت کشتیرانی داشت. اصلاً کارون در روزگاری نه‌چندان دور، گل بارون بود … لب کارون را که یادتان هست! نیست؟
اینک اما چندسالی است که کارون نفسش به شماره افتاده و بدتر از آن، این که فقط این سدهای پرشمار بالادست و تونل‌های عظیم انتقال آب نیست که روزگار کارون را به خاک سیاه نشانده است؛ چرا که پساب‌های آلوده صنعتی، کشاورزی و شهری و روستایی را نیز باید به دلایل این نفس‌تنگی افزود … به نحوی که بخش‌هایی از کارون سیمای بیابانی پیدا کرده و بخش‌های دیگرش اینگونه تغییر رنگ داده و از بوی تعفن نمی‌شود به آن نزدیک شد …
و سرانجام نخستین تصویر از کویر ارومیه انتشار یافت!
همه آنهایی که تاکنون دریاچه نمک قم را از نزدیک دیده‌اند، بی‌شک چنین مناظری را به خاطر دارند؛ همان ذوزنقه‌های آشنا و نمکی‌ای را می‌گویم که در اغلب فیلم‌ها و سریال‌های تلویزیونی هم نقش عالم برزخ را بازی می‌کنند!
اما اینک علی اصغر شادجو، عکاس خبرگزاری جمهوری اسلامی، تصاویری را از دریاچه ارومیه به سراسر جهان مخابره کرده است که نشان می‌دهد، برای دیدن آن ذوزنقه‌های آشنا، دیگر مردم شریف ساکن در سرگربه‌نشان و دوست‌داشتنی وطن، لازم نیست تا رنج سفر را بر خود هموار کرده و به مرکز ایران بیایند! کافی است خود را به محوطه‌ای برسانند که سابق بر آن، نگین فیروزه‌ای وطن (دریاچه ارومیه) می‌نامیدنش و امروز همان عالم برزخ یا کویری دست‌ساز به نام ارومیه!
و این هم کویر دریاچه نمک قم در جنب مرنجاب: بهار 1385
وای بر ما که به مرگ طبیعت عادت کرده‌ایم
و همچنان حاضر نیستیم تا دست از خودخواهی‌ها و آزمندی‌های خویش برداریم!
منبع: وبلاگستان
مرگ بی سابقه ماهی ها در سواحل بندرعباس - آذر 1389
اغلب هم ما دریافت‌کنندگان این ایمیل‌ها، مشتاقانه وظیفه ملّی، میهنی خود را انجام داده و فکر می‌کنیم با پر کردن فلان پتیشن یا شرکت در بهمان نظرسنجی اینترنتی توانسته‌ایم مشت محکمی به دهان یاوه‌گویانی که درصدد دزدی یا تحریف این نام اصیل و کهن هستند، بزنیم و به این ترتیب حرمت آبی‌ترین دریای وطن را در جنوب ایران‌زمین به جا آوریم.
سواحل آلوده بوشهر
اما حقیقت آن است که حرمت‌شکنی خلیج فارس فقط در تحریف نامش خلاصه نمی‌شود!
وقتی در سواحل هرمزگان برای چندمین بار شاهد قتل عام فجیع اهالی آبزی خلیج فارس و دریای عمان هستیم (و از تاریخ درس نمی گیریم)؛ وقتی در نایبند بی مهابای فرداها به خلیج فارس سم تزریق می‌کنیم؛ وقتی در بوشهر اینگونه با سواحل رؤیایی‌مان رفتار می‌شود؛ وقتی در ماه‌شهر سالهاست که کسی جرأت خوردن ماه را ندارد و وقتی در اروند رود، به جای آب زلال چشمه‌سارهای سبزکوه و دنا، پساب مسموم و فاضلاب متعفن کارخانه‌ها و اراضی کشاورزی و سکونتگاه‌های انسانی را به باختری‌ترین مرز خلیج فارس هدیه می‌دهیم؛ دیگر نباید فقط از تحریف نام خلیج فارس نگران باشیم.
مرگ لاک پشت های سبز در سواحل نایبند ـ عسلویه
شما به من بگویید: فارس نامیدن آلوده‌ترین محیط آبی جهان چه فخر و وقاری برای ما دارد؟
واقعیت تلخ این است که ما خلیج فارس را به یک آبریزگاه عمومی و متعفن بدل ساخته‌ایم و بگذار نام این آبریزگاه هر چه می‌خواهد باشد!
تنها امیدی که دارم، تصویب ماده 173 در برنامه پنج ساله پنجم توسعه است که در آن دولت مؤظف شده است تا پایان سال چهارم برنامه اجازه ورود هیچ پساب و فاضلاب آلوده‌ای را به محیط‌های تالابی و سواحل کشور ندهد و همه سکونتگاه‌ها و مراکز صنعتی جنب این محیط‌های آبی، پسماندهای خود را با روشهای نوین و فناوریهای جدید «با اولویت روشهای ارگانیک از قبیل ورمی کمپوست» بازیافت کند.
به نظرم همت مضاعف برای اجرای درست ماده 173 و نظارت تمام و دقیق بر حسن اجرای زمان‌بندی‌شده آن، بهترین و سزاوارانه‌ترین نشانه است که گواه می‌دهد: ایرانیان هنوز عاشقانه به حفظ حرمت خلیج فارس می‌اندیشند و حاضر به تحمل هیچ توهین یا تحریف و حرمت‌شکنی نسبت به آن نیستند.
نگاه به خوزستان و لب کارونی که دیگر گل‌بارون نیست!
کارون، روزگاری پرآب‌ترین، باکیفیت‌ترین و یگانه رودخانه ایران بود که قابلیت کشتیرانی داشت. اصلاً کارون در روزگاری نه‌چندان دور، گل بارون بود … لب کارون را که یادتان هست! نیست؟
اینک اما چندسالی است که کارون نفسش به شماره افتاده و بدتر از آن، این که فقط این سدهای پرشمار بالادست و تونل‌های عظیم انتقال آب نیست که روزگار کارون را به خاک سیاه نشانده است؛ چرا که پساب‌های آلوده صنعتی، کشاورزی و شهری و روستایی را نیز باید به دلایل این نفس‌تنگی افزود … به نحوی که بخش‌هایی از کارون سیمای بیابانی پیدا کرده و بخش‌های دیگرش اینگونه تغییر رنگ داده و از بوی تعفن نمی‌شود به آن نزدیک شد …
نتیجه آن که استانی که ۳۰ درصد حجم آبهای سطحی کشور را در خود جای می‌داده است، زنان و کودکانش باید در پی مایه‌های حیات باشند و استانی که بر روی مخازن نفت و گاز خوابیده، باید مادرانش در پی کپسول گاز باشند …
کسی چه می‌داند؟ شاید روزی همین کوچولوی تنها با آن معصومیت دوخته شده به آن بادبادک رنگی توانست دوباره خنده را به سرزمین خوزستان بازگرداند …
و سرانجام نخستین تصویر از کویر ارومیه انتشار یافت!
همه آنهایی که تاکنون دریاچه نمک قم را از نزدیک دیده‌اند، بی‌شک چنین مناظری را به خاطر دارند؛ همان ذوزنقه‌های آشنا و نمکی‌ای را می‌گویم که در اغلب فیلم‌ها و سریال‌های تلویزیونی هم نقش عالم برزخ را بازی می‌کنند!
اما اینک علی اصغر شادجو، عکاس خبرگزاری جمهوری اسلامی، تصاویری را از دریاچه ارومیه به سراسر جهان مخابره کرده است که نشان می‌دهد، برای دیدن آن ذوزنقه‌های آشنا، دیگر مردم شریف ساکن در سرگربه‌نشان و دوست‌داشتنی وطن، لازم نیست تا رنج سفر را بر خود هموار کرده و به مرکز ایران بیایند! کافی است خود را به محوطه‌ای برسانند که سابق بر آن، نگین فیروزه‌ای وطن (دریاچه ارومیه) می‌نامیدنش و امروز همان عالم برزخ یا کویری دست‌ساز به نام ارومیه!
و این هم کویر دریاچه نمک قم در جنب مرنجاب: بهار 1385
وای بر ما که به مرگ طبیعت عادت کرده‌ایم
و همچنان حاضر نیستیم تا دست از خودخواهی‌ها و آزمندی‌های خویش برداریم!
منبع: وبلاگستان
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۱۸
لطفا دریاچه های خشک شده مهارلو, پریشان و بختگان در استان فارس رو هم به لیست بالا اضافه کنید.دیروز در اخبار استانی تضاویری از سال های قبل این دریاچه ها نشون می داد. آدم اصلا باورش نمی شد ظرف چهار پنج سال این اتفاق افتاده باشه.
پرنده های مهاجری هم که امسال به این دریاچه های اومده بودن جا خوردن!
خانه ما در ساحل رودخانه کارون در جنوب شهر اهواز قرار داشت خوب به یاد دارم در نوجوانی خروش کارون و گرداب های آن جرات ورود به آب را از ما گرفته بود . در آن زمان برای رفع عطش دو دست را زیر آب برده و آب گوارای کارون را می نوشیدیم . ماهی ها و حتی کوسه ها در کارون فراوان دیده می شدند . از کارون هر چه بگویم کم است . اما امروز وقتی از یکی از پل های روی کارون می گذرم شرم دارم به کارون نگاه کنم . راستی به کارون چه کرده ایم ؟ دوستان تابناکی مشکل از آنجا است که عزم جدی در مسوولین در مورد حفاظت از محیط زیست وجود ندارد نمونه اش را در سواحل مورد اشاره وآتشسوزی جنگلها و عمل نکردن به وعده بازیافت زباله و خیلی موارد دیگر مشاهده میکنید وقتی در اسلویه بدون در نظر گرغتن شرایط محیط زیست کارخانه یا مجتمعی میسازند نشان دهنده این موضوع است که سازمان محیط زست سازمانی بی اراده است که اغلب مجوز ها را بر اساس فشارهای سیاسی صادر میکند در سد سازی ساختن جاده های بین شهری ای موضوع مشخص تر استبزودی در این کشور چیری به عنوان طبیعت بکر وجود نخواهد داشت . بدانید که اگر کویر لوت هم خشک نبود تا کنون بارها تغییر کرده بود
آفرین به تابناک که یه بار هم که شده دلش برای محیط زیست سوخت اما خوب چه سود که مسئولان سر در جیب خود فرو برده و اصلا نمی خواهند دست را از روی گوشهایشان بردارند واقعا جای تاسف دارد . فرخ از تهران- به راستی تا کی باید نسبت به محیط زیست خود بی تفاوت یا با آن دشمن باشیم؟
- تاکی باید شاهد آلوده شدن دریاها باشیم؟
- تاکی باید به خاطر بی توجهی بعضی از مردم شاهد آتش سوزی در جنگل ها ی کشور مان باشیم؟
- تا کی باید در خیابان های شهر مان ز باله و ته سیگار بریزیم؟
- تاکی باید به واسطه ی سود جویی برخی ،شاهد ساخت و سازهای غیر مجاز در سواحل دریا، جنگل ها و... باشیم؟
- تا کی باید شاهد قطع درختان جنگل ها باشیم؟
- تا کی باید شاهد غیر مجاز جانوران کمیاب باشیم؟
- مردم و مسوولین باید با عزم راسخ جلوی نابودی بیش از پیش محیط زیست را بگیرند.
به امید آن روز.
البته حتما در این ماده و قوانین دیگه هم گفته اند که اون کمیته بسیار جدی و قاطع!!!! ارزیابی زیست محیطی پروژه های دولتی باید جلوی آسیب به خلیج فارس رو بگیره , همون کمیته ای که نابودکنندگان جنگل ابر, سازندگان پالایشگاه در میانکاله , سازندگان پل روی کویر ارومیه , راهسازان کنارگذر انزلی و تراشندگان درختان جنگلی دنا را قلع و قمع کرده و نگذاشته که نفس بکشن!! عالی بود. ممنون اخیرا برای نام خلیج فارس از نام شاخاب پارس استفاده شده است که بنظرم معادل پارسی جالبی است