صفای سید محمود دعایی

رفتار مرحوم حجت الاسلام والمسلمین آقای سیدمحمود دعایی در دوران حیات خود، نماد چرایی علاقه مردم ایران به انقلاب اسلامی و امام خمینی بود.

او یکی از روحانیونی مهربان و با صفایی بود که به همه انسان‌ها صرف نظر از سن و سال و مقام و طرز تفکر و گرایش سیاسی آنها احترام می گذاشت. او دل داده شدید امام خمینی بود و تا آخر عمر به راه و تفکر ایشان وفادار بود. او از مبارزان بنام مخالف نظام شاهنشاهی بود و تلاش زیادی را برای پیروزی انقلاب اسلامی در کنار مرادش امام خمینی انجام داد. تواضع او به حدی بود که در برخورد با افراد مختلف سعی داشت تا دست و پیشانی آنها را ببوسد.

آقای دعایی برای همه افراد حتی آنهایی که با او مخالف بودند احترام قائل بود. هیچگاه از او سخن نسنجیده و خشن و تند و سرد شنیده نشد. همه کسانی که آقای دعایی را می شناختند، او را دوست داشتند زیرا او یک انسان بسیار اخلاقی و عاطفی و پر احساس بود. او اصلاً دافعه نداشت و همه وجودش جاذبه بود. آقای دعایی در روزنامه اطلاعات منشی و دفتردار نداشت و خودش همه تلفن ها را جواب می داد و در دسترس همه بود.

در تشییع پیکر افراد مختلف با گرایش ها و سلیقه های مختلف سیاسی شرکت می کرد و بر جنازه آنها نماز می خواند.

او روزنامه اطلاعات را به محلی برای انتشار افکار مختلف تبدیل کرده بود. همه جریان های فکری می توانستند اندیشه های خود را در آن منتشر کنند.

دو کلمه حرف حساب گل آقا از ابتکارات ماندگار روزنامه اطلاعات در زمان مدیریت حجت الاسلام دعایی است.

سید محمود دعایی توانست با استقلال و با خط مشی معتدل خود، حیات روزنامه اطلاعات را حفظ نماید و آن را به خوبی منتشر کند. او که شش بار نماینده مردم در مجلس شورای اسلامی شد، هیچگاه به دلیل سیاسی، دوستان سابق خود را کنار نگذاشت. او از نادر افرادی بود که سعی می کرد سنگ صبور و کمک همه آسیب دیدگان از بعضی رفتارهای دستگاه های مختلف در سال های اخیر باشد.

سید محمود دعایی فردی فروتن، دلسوز و باصفا بود. درگذشت و رفتن او ضایعه ای دردناک برای همه کسانی است که به دنبال اعتدال و همزیستی مسالمت آمیز و داشتن مدینه فاضله در جامعه ایران هستند.

او نمونه کاملی از یک روحانی انقلابی طرفدار امام خمینی و برآمده از تفکر انقلاب اسلامی بود. رفتار او می تواند معیار خوبی برای فهم انسان های انقلابی پرورش یافته در نهضت امام خمینی باشد.

در یک کلام، او برای وصل کردن آمده بود و به دنبال فصل کردن افراد و گروه ها از یکدیگر نبود.

اذا مات العالم ثلم فی الاسلام ثلمه لا یسدها شی